มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

(สุขสันต์วันเกิดคุณผู้ปกครองเเละเด่กเหมียวทั้งสองค่ะะ🥳 อวยพรขอให้เเฮบปี้ตลอดปีทั้ง3คนเลย🫳🫳🫳)

ถึงอย่างนั้น หากนานๆครั้งพูด มันคงจะเป็นอะไรที่ทำให้จดจำได้ดีมากเช่นกัน

สายตาจับจ้องดวงตาคู่สีฟ้านิ่ง มือที่ใช้โอบเอวเมื่อครู่ เปลี่ยนมาลูบไล้เรือนผมด้านข้างอย่างน่าเอ็นดู ก่อนใช้นิ้วเลื่อนลูบใบหูและสันคอ

“ ฉันรักเธอ, ..เอสเทลล์ ”

“…คบกับฉันนะ ”

เขาเอ่ยขึ้นอย่างระวังคำพูด ราวกับไม่คุ้นชินกับการพูดประโยคเมื่อครู่ แต่ไร้ซึ่งความประหม่าเพราะมั่นใจในคำตอบของหญิงสาวตรงหน้า

“ตายจริง มังกรนี่นา!”

ดวงตาเธอเบิกขึ้นอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหันกลับมาแซวคนตรงหน้า

“ว้าววว ว่าแต่นายนี่เข้ากับสัตว์ได้ดีกว่าที่คิดแฮะ ต่อจากนี้วิชาสัตว์วิเศษไม่ต้องพึ่งฉันแล้วหรือเปล่าเนี่ย อุ้บ ฮ่ะๆๆ“

เจ้าตัวเล็กกำลังหลับอยู่ ถึงอย่างนั้นก็อดที่จะขำท่าทีของคนตรงหน้าไม่ได้จึงได้แต่พยายามกลั้นขำกับภาพตรงหน้า

คงเพราะไม่คาดคิดมาก่อน เอสเทลล์เลยยืนนิ่งไปชั่วครู่ แม้มือจะรับช่อดอกไม้นั่นมาแล้ว

และเสียงหัวเราะก็ดังออกมาเบาๆ ก่อนหยิบยกช่อดอกไม้นั้นมาแนบใบหน้าของตน

"...ขอบคุณนะ"

พร้อมรอยยิ้มใสที่เผยให้เห็นความดีใจ
คงดีใจมากจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาชั่วขณะนึงทีเดียว

ไม่ต้องเอ่ยอธิบายอะไร แค่ได้เห็นใบหน้าตอนนี้ คนตรงหน้าก็คงพอเดาออกว่าของขวัญนี้ถูกใจเธอแค่ไหน

+

/เดินมาเข้าเรียนตกกะปิ

(☺️☺️☺️)