คาลดันแว่นขึ้นช้า ๆ แววตาวับวาวแฝงประกายความทะเยอทะยานที่ไม่คิดปิดบัง

แต่แทนที่จะพูดถึงเส้นทางของตัวเองต่อ เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย ลดเสียงต่ำลงราวกับตั้งใจ

“...ฟังเรื่องของผมคงจะน่าเบื่อ"
"เราควรพูดเรื่องอนาคตของเรา ดีไหมครับ ? ”

“เพราะถ้าให้เลือกจริง ๆ... ผมก็เลือกแล้ว ว่าจะเดินไปทางไหนก็ตามที่มีคุณอยู่นั่นแหละ”

เลื่อนแหวนเข้ากับข้อนิ้วของตัวเองอย่างบรรจงตามว่า

“…วงนี้ก็ดีครับ” ยอมรับในรสนิยมของอีกฝ่าย ไม่วายหมุนแหวนบนปลายนิ้วช้า ๆ คล้ายหลงใหลอยู่กับมัน สายตาก็ยังไม่ละจากทราวิส

เพราะมันเป็นคุณที่เลือกให้

“หลังจากปีเจ็ดงั้นเหรอ...” เขาเว้นจังหวะ ลมหายใจขยับช้าอย่างคนกำลังเลือกถ้อยคำ “ก็ตั้งใจจะเข้ากระทรวงครับน่ะครับ กองปริศนา ?”

.

“....ผมไม่กล้าเถียงหรอกครับ” ถอนหายใจ

"มันเชื่องกับคุณที่สุด จนบางครั้งผมยังนึกว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณมากกว่าของผมเสียอีก” ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางที่แฝงความกวนเจือหวาน ไม่วายเหน็บคนข้าง ๆ เบา ๆ

“ถ้ามันจะแสดงเขี้ยวใส่ใคร...ก็คงเป็นเพราะมันอยากปกป้องตัวเอง ไม่ก็...หวงใครบางคน”

.

ถึงอย่างงั้นก็ ยอมให้อีกฝ่ายหยิบแหวนมาสวมทีละวงอย่างกับเล่นแต่งเครื่องประดับตุ๊กตา ปลายนิ้วที่ถูกจับพลิกไปมาไม่ขัดขืน เผยแค่รอยยิ้มความพึงพอใจอย่างไม่ปิดบัง

“แล้วก็...ผิดไม่ผิดก็คงไม่สำคัญหรอกครับ”

โน้มกายเข้ามาเล็กน้อย แววตาพราววับเหมือนกำลังอ้อน

“ถ้าปากหวานจะนับเป็นความผิด ก็ยอมมีความผิดติดตัวทุกวันเลยก็ได้ครับ...ตราบใดที่มันเป็นคุณน่ะ”

“แหม...ถ้าคุณเห็นมันเชื่องกับคุณ ก็ย่อมไม่คิดว่ามันจะกัดใครหรอกครับ”

“แต่สัตว์ทุกตัวมีฟันมีเล็บ ขึ้นอยู่กับว่ามันจะแสดงออดกับใครเท่านั้นเอง” ฟังคนยกหางสัตว์เลี้ยงตัวเอง ก็แสร้งน้อยใจ

ถ้าว่าด้วยความซื่อสัตย์ ตัวเขาก็มั่นใจว่ามีไม่น้อยกว่าผ้าขี้ริ้วสีขาวนั่นเท่าไหร่....

.

ฮานส์ :

ฮานส์นั่งจุ๊งอยู่มุมเบาะ ร่างเล็กหดเข้ากับกระจกหน้าต่างเหมือนตั้งใจจะไม่กวนใคร ดวงตากลมยังแดงนิด ๆ จากการเหนื่อยกับข้าวของเมื่อครู่ แต่ตอนนี้มันเบนมาจับที่พี่ชายกับทราวิสแทน

สายตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัยเงียบ ๆ ของเด็กที่ยังไร้เดียงสา เขาไม่คิดอะไรเกินไปกว่านั้น แค่ งงและอึดอัด

.บอทฮานส์มองสับสนมิตรภาพ : sideeye:

คาล :

“หึ...ผมว่าเฟอเรทตัวนั้นกัดแรงกว่าที่คุณคิดนะครับ" พูดแบบคนเคยโดน"มือคุณสวย จะให้เป็นรอยก็น่าเสียดายออก”

เมื่อสายตาเจอกับแหวนที่ถูกโชว์ตรงหน้า เขาก็หัวเราะน้อย ๆ คำพูดห้วน ๆ เหมือนคำสั่ง ดูจะชอบใจทีเดียว

คล้ายจะยอมตามเกม ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปช้า ๆ

“โห ดูน่าจะเหมาะจะอยู่กับผมจริง ๆ”

“ใส่มาเลยครับ ผมไม่คิดจะเถียงหรอก…เพราะยังไงผมก็เป็นของคุณอยู่แล้ว” ^^

“หรือที่จริง...คุณก็อยากให้ผมเห็นคุณในบทบาท พี่เลี้ยงเด็กอยู่แล้ว” เหอ ๆ น่ายินดีจริง ๆ

“...เล่นกับฮานส์ยังไม่พอใจสินะ ทีหน้าลองเล่นกับผมแทนดีไหมครับ ? ” อาจจะสนุกกว่าเยอะ ^^

แน่นอนว่าเป็นอีกครั้งที่ฮานส์ถูกยกจนตัวลอย แต่คงด้วยประสบการณ์การจากครั้งแรกจึดปล่อยมือทัน และไม่กลายเป็นไฟห้อยโตงเตงครั้งที่สอง หน้าตาเด็กน้อยทะมึนทึงอีกครั้ง แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้สนใจมากไปกว่าหวานใจตรงหน้า

“ผมฝากให้น้องเอาของขึ้นมาเฉย ๆ แต่คุณกลับตีความเองซะสนุกใหญ่เลยนะ”

เขาก้าวเข้ามานั่งลงข้างอีกฝ่าย เอนตัวพิงพนักอย่างผ่อนคลาย รอยยิ้มยังคงติดอยู่บนใบหน้า

+

คาล :

“โถ...”

เดินเฉียดผ่านกองสัมภาระตามคำสั่ง ใช้ปลายไม้กายสิทธิ์สะกิดเบา ๆ ให้ทั้งหมดจัดเรียงเรียบร้อยขึ้นบนชั้นวางเหนือศีรษะอย่างง่ายดาย

"...อย่าปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นปัญหาตั้งแต่วันแรกสิ”

“ถ้าจะเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์... อย่างแรกที่ต้องเรียนรู้คือการยืนหยัดด้วยตัวเองให้ได้ ฮานส์”

+

ฮานส์ :
เสียงตุบดังสนั่นเมื่อทั้งหีบทั้งตัวเขาหล่นลงมากองกับพื้น ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ด้วยสีหน้าเหยเก ริมฝีปากเม้มแน่น

ส่งเสียฮึดฮัดไม่พอใจ เมินสิ่งที่เพื่อนพี่ชายพูดแต่ก็ยังยอมขยับตัวไปเก็บกองข้าวของเงียบ ๆ คล้ายอยากพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งทั้งที่ทำได้ทุลักทุเล

“แหม... ผมก็คิดอยู่ว่าทำไมถึงปล่อยให้ผมฝากน้องไว้ได้ตั้งหลายสิบนาทีที่แท้ก็แปลงโบกี้เป็นคณะละครสัตว์นี่เอง” ถอนหายใจเบา ๆ เหมือนสะบัดความรำคาญในอากาศออก

“คุณนี่... ขยันสร้างสีสันให้ผมเจอทุกครั้งเลยจริง ๆ นะครับ”

ดูฮานส์ห้องต่องแต่ง น่าสมเพชแต่ก็ตลกดี

+

เสียงฝีเท้าเรียบดังใกล้เข้ามาตามทางเดินโบกี้ เป็นคาลลูนาที่กำลังยิ้มหน้าระรื่นโผล่ตามเข้ามาอย่างที่ว่า ก่อนสถานการณ์และภาพที่ปรากฏตรงหน้า ทำให้เขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

มองฮานส์ที่ห้องต่องแต่งบนเพดานสลับมองทราวิสที่ยังนั่งอ่านหนังสือ ราวกับภาพความวุ่นวายเป็นแค่ของตกแต่งฉาก

เสียงเล็กเผลอหลุดออกมาเมื่อกระเป๋าที่จับอยู่ดี ๆ กลับลอยขึ้นเหนือหัว ฮานส์ยกตัวลอยตามแรงดึง ตกใจสุดขีด มือทั้งสองข้างเกาะหูหีบแน่นแทบไม่ยอมปล่อย

เท้าห้อยต่องแต่งกลางอากาศ แกว่งไปแกว่งมาจน ดวงตาเบิกกว้างตะโกนเสียงหลง

“ก็ฟังอยู่ !” เอาแต่ใจชะมัด

ดิ้นขลุกขลักไปมาเหมือนลูกนกติดกับดัก หน้าแดงก่ำทั้งอายและโกรธที่ถูกแกล้งกลางโบกี้ อ้าาา

ทำหน้าเหม็นเบื่อตอบรีแอค หาความจริงใจเจอไม่

"พี่ให้เอาของขึ้นมาก่อน" ตอบเสียงสั้น ๆ
"ส่วนตัวเองแยกไปเก็บของกับมอร์บี้(เอลฟ์ประจำบ้าน)"

สภาพตอนนี้เลยเหมือนเด็กน้อยโดนญาติทิ้งพร้อมข้าวของเครื่องใช้หลากหลายให้ช่วยเลี้ยงดู "...ก็คงตามมาทีหลัง"

มองทราวิส มองข้าวของก็เหมือนจะนึกหวั่นใจแปลก ๆ เลยลุกออกไปหยิบสัมภาระสักชิ้นสองชิ้นลากเข้ามาไม่ให้ดูน่าเกลียดจนต้องโดนดุ

"เห้... ! " ขาเล็ก ๆ ลอยขึ้นจากพื้นไปเสี้ยววินาที ฮานส์สะดุ้งเฮือกตอนถูกคว้าคอเสื้อยกมาหย่อนบนเก้าอี้ง่ายดายเหมือนตุ๊กตา

เสียงดื้ออ่อนลงเหมือนเด็กน้อยโวยวายเบา ๆ มากกว่าต่อต้านจริงจัง

ใบหน้านิ่งกึก มองอย่างไม่เข้าใจ "ผมเดินเองได้หรอก"
ไม่เห็นจำเป็นต้องเหมือนเขาเป็นเด็กหัดเดินก็ได้

"แต่ของข้างนอก" สลับมองหน้าอีกคน
"กว่าพี่คาลจะมา..." ถ้าเกิดหายขึ้นมา :bweh:

ฮานส์ชะงักมองเหวอ ๆ เมื่ออีกฝ่ายยกมือป้องหูใส่
แก้มขาว ๆ ขึ้นสีจาง ๆ ก่อนเริ่มพูดขึ้นเสียงตะกุกตะกักผสมอารมณ์

"นี่มันของพี่ต่างหาก !" 💢
ชี้ของบนพื้น ไอ้นั่น ไอ้นี่ แล้วก็ไอ้โน่นด้วย

"ของผมมีแค่กระเป๋ากับกรงนกเอง"
ทำหน้างอ นกก็ร้องไห้

"ผมไม่ได้หมายความว่าจะ—” สายตาหลุบไปทางอื่น แก้ตัวสั่น ๆ "อยากให้ช่วยสักหน่อย... !"

หันกลับไปพยามยกด้วยตัวเอง ใบหน้าดื้อรั้นยังคงน้อยใจลึก ๆ

เงยหน้าขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายเดินมาใกล้

"...ไม่ได้เล็กขนาดนั้นสักหน่อย" (🤬) สั่นสู้ "พอดีว่าสัมภาระมันเยอะ...ก็เลย" ยืนจ๋อง

เหมือนเด็กที่เพิ่งถูกผู้ปกครองทิ้ง

ด้านหลังของเขาที่ทางเดินรถไฟเต็มไปด้วยสัมภาระกองพะเนิน ทั้งหีบกระเป๋าขนาดใหญ่ กรงนกฮูกร้องโวยวาย และอื่น ๆ นับไม่ถ้วนวางระเกะระกะเต็มพื้น เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนนึงจะยกไหวได้ด้วยตัวเอง

ถ้าคุณพี่ชายพอจะมีน้ำใจ...

เขาเหลือบตามอง

พอเห็นว่าเป็นใครเขาก็ขำเบา ๆ หนึ่งที
ทราวิสปิดหนังสือ ลุกขึ้นไปหาอีกฝ่าย

เขาเกือบเดินเตะแล้ว แต่ยังหยุดเท้าให้ยืนตรงหน้าแทน

ก้มไปหา

"ตายจริง"

"เกือบมองไม่เห็น"

"สงสัยเล็กไปหน่อย"
กับเด็กก็ไม่เว้น

“แอ๊ด—”
ประตูโบกี้ถูกเลื่อนเปิดเล็กน้อย

แต่คนที่โผล่เข้ามาไม่ใช่คนที่คุณคาดหวัง แต่เป็นเด็กชายที่ตัวเล็กกว่ามาก ฮานส์เจราห์น้องชายของคาล มองเพื่อนพี่ชายอ่านหนังสือเงียบ ๆ คล้ายอยากพูดและไม่กล้าในเวลาเดียวกัน

ทำเพียงยืนเก้ ๆ กัง ๆ หน้าประตู

(ชมต่างหาก โฮ😭55555555)