เผลอเอามือปิดปากแก่การกระทำนั้น คิ้วเลิกขึ้นก่อนจะถอนหายใจ

“เอาเถอะค่ะ”

เพราะว่าอีกฝ่ายตัวโตกว่ามาก จูเล็ตต้าไม่อยากโดนเขาจับโยนไปที่อื่นเสียเท่าไร

“แค่กล่าวในฐานะรุ่นพี่น่ะ”

เอ่ยเสริมก่อนเดินถอยออกมา

“ไว้เจอกันนะคะ~”

โบกมือลาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร

"? พูดอะไรน่..."

*ก้มมองเธอที่ตอนนี้เตี้ยกว่า*

*realized*

"..."

"หึ"

ยืด

เห็นได้ชัดว่าจูเล็ตต้าดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่

เจ้าลิงตัวน้อยทานอาหารอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันเด็กสาวก็แอบกินผลไม้ที่เก็บไว้ใต้ลิ้น สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

“ดีจังเลยนะคะ”

เปรี้ยวแฮะ

“ถ้ามีปัญหาอะไร มาหาเราได้เสมอนะคะ”

เพียงแค่เอ่ยลอย ๆ ไม่ได้มีความหมายอะไรแฝง

“ถ้าตามตัวเจออะนะ”

หัวเราะในลำคอ

ยิ้มรับอย่างไร้พิษภัย ค่อย ๆ แกะกล่องด้วยความระมัดระวัง หยิบสตอเบอร์รี่ชิ้นเล็กนั้นเข้าปาก

“...”

กลืนไปอึกนึง อ้าปากเป็นข้อพิสูจน์ว่าอาหารของเธอนั้นปลอดภัยดี

“เห็นเราเป็นคนแบบไหนกันคะ”

พูดกลั้วหัวเราะ

ส่งเสียงฮัมในลำคอเป็นการตอบกลับ สายตามองไปที่ผ้าพันคอสีเขียว

“เรามีแต่สตอเบอร์รี่ด้วยสิ”

มือหยิบกล่องพลาสติกใบจิ๋วออกมา มีผลไม้ถูกหั่นเป็นลูกเต๋าอยู่ในนั้น

“เมื่อกี้ไปที่ห้องครัวมาค่ะ”

เปิดกล่องก่อนหยิบสตอเบอร์รี่ชิ้นเล็กออกมา

“ถ้าคุณแลนทราซไม่รังเกียจน่ะนะ”

หัวเราะเบา ๆ พลางยกมือขึ้นระดับอก แสดงท่าทียอมแพ้

“เกิดอะไรกับน้องรึเปล่าคะ~?”

ใช้น้ำเสียงปกติของตัวเอง เธอดูเป็นห่วงเจ้าลิงน้อยมากกว่าแลนทราซเสียอีก

“คุณพ่อหน้าเครียดเชียว ไม่สบายรึเปล่านะ”

แซวไปตามประสา

(ขออนุญาตมาแจมนะคะ 🥺)

ผมสีขาวรวบไปไว้ด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจ ถักเปียครึ่งหัวพอให้ดูเรียบร้อย เด็กสาวเรเวนคลอเดินผ่านมาพอดี เห็นรุ่นน้องพึมพำอยู่คนเดียวก็เหลียวมอง เขากำลังคุยกับผีหรือ แต่ทุกคนเห็นผีในโลกเวทมนต์ อาจเป็นอะไรที่ลึกลับกว่านั้น

มุมปากยกขึ้นกว่าปกติ เดินเข้าหารุ่นน้องด้วยฝีเท้าเบาราวแมวขโมย

มือเล็กแตะไหล่เขาก่อนส่งเสียง

“คุยกับตัวเองเหรอคะ?”

ทักทายด้วยรอยยิ้ม

คะแนนประเมิน : เกินความคาดหมาย (ก)

“แต่พวกมักเกิลชอบพูดว่าของเก่าจะยิ่งใช้ได้ดี”

พูดไปแบบนั้น แต่ไม่ได้เฉลยว่าถูกต้องหรือไม่

“คุณเอเดรียนคิดยังไงเหรอคะ?”

เม้มปากให้คำถามนั้น เธอเองก็ไม่เคยคิดเรื่องนั้นจริง ๆ จัง ๆ แม้ของใช้ส่วนตัวจะมีสติ๊กเกอร์แปะไว้เพื่อความน่ารักบ้าง

“...สุนัขล่ะมั้งคะ?”

เอียงคอให้ความเห็นตัวเอง ในสายตาจูเล็ตต้า อีกฝ่ายเป็นเหมือนเพียงสุนัขเฝ้าบ้านตัวโตน่าเอ็นดูเท่านั้น

“ก็พูดไป แค่แนะนำค่ะ”

หัวเราะกลบเกลื่อนก่อนหยิบหม้อทองแดงขนาดพอดีสำหรับปรุงยา ยื่นให้อีกฝ่ายดู

“ใบนี้... ดูเก่าไปหน่อย”

สำรวจอย่างละเอียด +

(ขอแวะมาแจมด้วยนะคะ)

ชุดเดรสสีเหลืองส้มถูกสวมใส่โดยเด็กสาวปีเจ็ด ลิปมันทาที่ริมฝีปาก อากาศเริ่มหนาวแล้วก็ต้องดูแลสุขภาพกันเสียหน่อย

“มาสายรึเปล่านะ?”

เอ่ยทักทายพลางโบกมือให้คนในหอพักเดียวกัน รอยยิ้มเธอดูเป็นมิตรกว่าปกติเมื่อยิ้มตาปิดแบบนี้

“เราเพิ่งลงสกินแคร์เสร็จน่ะค่ะ”

ว่าแล้วก็ไปนั่งที่โซฟา

“อ๊า—!”

ยกแขนมารับหมอนข้างของรูมเมท

@hwww-olivierr.bsky.social