@hwww-josiah.bsky.social แวะมาช่วยอ่านหนังสือให้มังกรจิ๋วฟัง🥰📖

แม้ในใจจะยังรู้สึกสนุกกับการได้เป็นลิงล้อนจ้อนอยู่แบบนี้ แต่เขาก็รู้ดีว่าคงจะดีกว่าหากได้กลับไปเป็นมนุษย์ในร่างอันงดงามเหมือนเดิม

“พร้อมแล้วครับ เอาเลย”

เขาพยักหน้าตกลง แต่จู่ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่มีอะไรสวมใส่อยู่เลยสักนิด จึงรีบยกมือห้ามไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนครับ พี่โอริน”

เขาเกาหัวพลางหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเก้อๆ

“หาที่ที่ไม่มีคน เถอะครับ”

(แวะมาทักทายพี่โอรินน)

“วันนี้อากาศดีจริงๆ เลยนะครับ”

เขาเดินอย่างมั่นใจ ทว่ามุมมองที่ต่ำขนาดนี้กลับเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย นับเป็นครั้งแรกที่ได้มองโลกจากระดับสายตาแบบนี้ แปลกใหม่ดีเหมือนกัน สำหรับคนที่สูงมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา

“พี่โอรินไม่หนาวหรอครับ? อากาศที่นี่เริ่มเย็นลงแล้วนะ”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นแฝงด้วยความห่วงใย แม้เจ้าตัวเองจะยังไม่เข้าใจว่าตัวนั้นร้องได้แค่เจี๊ยกๆ เพียงเท่านั้น

“ครับ?”

เขาขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างไม่เข้าใจ ต้นคริสต์มาสที่ว่ามันคือคำชม…หรือเปล่านะ?

“ถ้าอย่างนั้น พี่โอรินจะไปเดินด้วยกันไหมครับ? ผมว่ามันคงดีกว่าถ้าเราไปด้วยกัน เพราะถ้าผมถูกลักพาตัวไป พี่ก็ต้องเป็นคนออกตามหาผมอยู่ดีนั่นแหละครับ”

โจไซอาห์พูดออกมายาวเหยียด ก่อนจะยกนิ้วชี้ไปทางประตู แล้วเผลอเอื้อมมือดึงปลายขากางเกงของคนพี่เบาๆ อย่างอ้อนให้ไปด้วยกัน

(อย่าสิ4544555555555555555)

‘สิบ นาทีเหรอครับ? น้อยจังเลยนะ ผมว่ามันนานกว่านี้ได้อีกหน่อยก็ยังดี’

เวลาน้อยแค่นี้ คนทั้งปราสาทจะเห็นได้ยังไงกันล่ะเนี่ย...

พูดจบ โจไซอาห์ก็ก้าวเข้าไปใกล้โอรินมากขึ้น ราวกับต้องการจะขออะไรบางอย่างจากอีกฝ่าย เขายังคิดอยู่เลยว่าอีกคนจะเข้าใจในสิ่งที่ตนพูดหรือเปล่า

‘ผมว่าถ้ามีอะไรตกแต่งหรือประดับเพิ่มอีกสักหน่อย คงดูดีไม่น้อยเลยนะครับ’

เขายิ้มให้เหมือนทุกครั้ง

พี่โอรินฟังรู้เรื่องด้วยสินะ แบบนี้ก็สะดวกเลย

‘ยังไม่อยากเลยครับ ผมยังไม่ได้อวดร่างนี้ให้ใครเห็นเลยนะ’

เขาส่ายหน้าแรงอย่างดื้อดึง ก่อนจะถูกผ้าคลุมห่อรัดตัวจนรู้สึกเหมือนถูกแต๊ะอั๋งเข้าให้ จนต้องเอ่ยแซวออกมาอย่างอดไม่อยู่

‘พี่โอรินนี่ กำลังฮาราสผมอยู่รึเปล่าครับ~’

ดวงตาคู่นั้นเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างหยอกล้อ แววตาเล่นซ่อนความขี้แกล้งไว้อย่างชัดเจน

แต่โอรินจะทันมองออกไหมนะ?

หลังจากถูกเสกให้กลายเป็นลิง โจไซอาห์ไม่รอช้า รีบพุ่งตัวเข้าหากระจกทันที

ไม่ใช่เพราะอยากดูให้แน่ชัดว่าตัวเองกลายเป็นลิงจริงเปล่า แต่เขาอยากจัดแต่งขนและสำรวจรูปลักษณ์ใหม่ให้พร้อมก่อนจะออกไปเฉิดฉายในร่างลิงสุดน่ารักต่างหาก

‘แหม ไม่ได้แย่เท่าไหร่เลยนะครับ แต่ถ้ามีอะไรไว้คลุมตัวสักหน่อยก็คงจะดี’

คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างไม่ทันรู้ตัว โดยไม่รู้เลยว่าคนอื่นได้ยินเพียงเสียง เจี๊ยกๆ เท่านั้น

(ซับน้ำตาก่อนนะครับ .เอาเสื้อซับ)

(ใช่แล้วละ แล้วทางนั้นสนใจด้วยไหมครับ ราคาอาจจะสูงหน่อย ภาพละ 1 เกลเลียน)

โจไซอาห์หันขวับทันทีเมื่อสายตาประสานเข้ากับใบหน้าที่คุ้นเคย ไม่รอช้าที่จะก้าวเข้าไปซักถามเสียหน่อย

“เดี๋ยวก่อนสิครับ”

“คุณอยู่ชมรมปรุงยาใช่ไหมครับ? ผมอยากรู้จริงๆ ว่าคุณใส่อะไรลงไปในคุกกี้กันแน่ แล้วหูแมวพวกนี้มันจะหายไปไหมครับ? คือมันทำให้ผมทรงนี้เสียหมดเลยนะครับ”

ถ้อยคำพรั่งพรูออกมาเป็นสายไม่หยุด ก่อนที่สุดท้ายเขาจะหยุดลงและเงี่ยหูฟังคำตอบด้วยแววตาตั้งใจ