(สุขสันต์วันเกิดนะคะ🫳🫳🫳)

ได้ยินสิ่งที่การ์เรตพูด ตัวเขาเองก็ดีใจไม่น้อยเลยอีกทั้งยังไม่คิดเลยว่าได้ใช้เวลาร่วมกับการ์เรตจะมีความสุขขนาดนี้

ในขณะที่เดินไปตามทางมือทั้งสองก็กุมจนแนบแน่น แผ่ซ่านความอบอุ่นผ่านมือยาวมือน้อยไปเรื่อยๆ

“ ฉันชอบนะ… ” แต่คำพูดนั้นแทบจะเบาหวิวไปกับลม

และคงไม่คิดที่จะพูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง เขาปล่อยให้ใบหน้าก้มซุกลงกับผ้าพันคอไหมพรมที่การ์เรตมอบให้

มันอบอุ่นกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก….

เจอโรมสูดลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาปิดลำตัว ค่อย ๆ ติดกระดุมทีละเม็ดจนเรียบร้อย ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพยาบาลอย่างระมัดระวังไม่ให้แผลตึงเกินไป

เมื่อล้มตัวลง ความอุ่นจากยาผสมกับความเหนื่อยล้าจากทั้งวันก็ดึงเปลือกตาของเขาลงอย่างรวดเร็ว จนไม่นานนัก ในห้องพยาบาลที่เงียบสนิท เจอโรมก็ค่อย ๆ หลับไป

(จบรูท)

อีกฝ่าย"อาจจะ"ไม่ได้เป็นแค่ตัวปัญหาเสียงดัง โง่และไร้เหตุผลอย่างที่เขาตัดสินมาหลายปี

แต่ไว้ใจได้ไหม? อันนั้นอีกเรื่อง เรื่องคะแนนเขาก็ไม่คิดจะฝากความหวังแบบเต็มร้อย คงต้องเช็คเองอยู่ดี

อย่างไรก็ตามทั้งสองเรื่องเป็นเรื่องเขาต้องคอยดูต่อไปในอนาคต เรื่องที่ตอนนี้มีอย่างเดียวที่ทำได้คือการพักรอให้แผลที่เพิ่งทายาหายดี

คำนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ยังคงชัดพอจะทำให้เจอโรมเงยหน้าขึ้นทันที

ขอโทษ?

แผ่นหลังนั้นหายออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมา แต่คำพูดยังคงสะท้อนอยู่ในห้องเงียบ ๆ อย่างดื้อดึง

เขาค่อย ๆ ลดสายตาลง ครุ่นคิดกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นตลอดเช้า ทุกความวุ่นวาย ทุกคำพูดที่ทำให้เขาปวดหัว และมืออุ่น ๆ ที่แตะบนผิวเขา

ความจริงหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวชัดเจนกว่าที่ควรเป็น

เขาไม่ได้รีบใส่เสื้อ แค่ค้างอยู่อย่างนั้นบนเตียง มองแผ่นหลังของคีทขณะอีกคนพูดเรื่อยเปื่อย เรื่องเสื้อ เรื่องคะแนน เรื่องที่ฟังเหมือนข้อแก้ตัวบางอย่างปนกันไปหมด

แต่พอคีทบอกว่า จะลองไปคุยเรื่องคะแนนให้ เจอโรมกลับนิ่งฟังอย่างจริงจัง

แม้เขาจะคิดว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างงั้นสิ่งนี้ทำให้เจอโรมเผลอคลายคิ้วลงเล็กน้อยอย่างที่ไม่รู้ตัว

จนกระทั่งคำสุดท้ายหลุดออกมาจากปากอีกฝ่าย

แต่ก็ทำได้แค่เห็นเงาเลือน ๆ ของอีกฝ่ายเท่านั้น ความสงสัยจึงแทรกขึ้นมาทันที

“เอามือออกไป คีท ครีดอน”

คราวนี้เสียงของเขาต่ำและเด็ดขาด เหมือนคำสั่งมากกว่าคำขอ มือของเจอโรมเอื้อมขึ้นไปแตะหลังมืออีกฝ่ายเพื่อดึงออก

พอมือหลุดออกจากกรอบสายตา ก็เห็นว่าลุกจากเตียงทันที เจอโรมขยับตัวเล็กน้อย มองตามเงาไหวของอีกฝ่ายที่เดินไปยืนห่างออกไป

เจอโรมปล่อยให้คีททายาเงียบ ๆ จนเสร็จ โดยไม่โต้ตอบถ้อยคำแปลก ๆ ที่อีกฝ่ายพ่นออกมาเป็นระยะ ความรู้สึกร้อนจากยาถูกแทนที่ด้วยความอุ่นของมือคนทา และนั่นกลับทำให้เขาสงบลงกว่าที่คิด

กระทั่งมือของคีทยกขึ้นมาปิดดวงตาเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แม้แรงจะเบา แต่ก็ฉับพลันจนเขาเผลอชะงักไปหนึ่งวินาที

เจอโรมกระพริบตาหนึ่งครั้งหลังม่านนิ้ว ก่อนจะลองมองผ่านช่องว่างเล็ก ๆ ที่พอเห็นอะไรได้บ้าง

" การ์เรต! "

เสียงขานชื่อดังลอยมาแต่ไกลให้คนที่ยืนรออยู่นั้นได้หันมา ในขณะนั้นเองกิลเบิร์ตก็วิ่งมาหาด้วย เกรงว่าอีกฝายจะรอเขานานไปหน่อย...

เสื้อผ้าของตัวกิลเบิร์ตกับการ์เรตนั้นดูแตกต่างกันราวกับอยู่คนละฤดู
ถึงอย่างนั้นกิลเบิร์ตก็ไม่ได้รู้สึกหนาวมากมายอะไรนัก

" โอ๊ะ? เตรียมของขวัญมาแล้วด้วยเหรอ ?"

นึกว่าจะนำมาแลกกันในวันสองวันข้างหน้าซะอีก

บังเอิญจัง เขาเองก็เอามาด้วย

+

bsky.app/profile/hwww...

มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

ใบหน้าไร้อารมณ์แต่ดวงตายังมีร่องรอยคำถามไม่จบซ่อนอยู่

แต่ไม่ว่าเขาจะคิดวนยังไง สุดท้ายก็หาคำตอบไม่ได้เลยสักอย่าง

เจอโรมปล่อยลมหายใจยาวออกมาครั้งหนึ่ง พยายามตั้งสติกลับคืนจนได้ ก่อนจะก้มมองเจ้ามังกรสีแดงในอ้อมแขนแล้วขมวดคิ้วนิด ๆ เมื่อเพิ่งสังเกตสิ่งที่หายไป

“อ่า…ผ้าคลุมหายไปแล้ว”

เจอโรมยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับแม้แต่นิ้ว เหมือนรูปปั้นหินที่ถูกปั้นให้อยู่ในท่าอึ้งตะลึงไร้ความหมายของมันเอง มันน่าหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ตอบสนองตามที่เขาคาดหวัง แต่ขณะเดียวกันการกระทำที่เหนือความคาดหมายของคีทก็ทำให้เขารู้สึกประทับใจเหมือนทุกครั้ง ๆ ทั้งที่ควรจะโกรธมากกว่าแท้ ๆ

เขามองแผ่นหลังคีทที่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ จนลับสายตาไปนานแล้ว แต่เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม

คราวนี้เร็วพอ ๆ กับครั้งแรก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ต่างออกไปเล็กน้อย เขาแทบไม่ทันหายใจด้วยซ้ำก่อนที่อีกฝ่ายจะผละออกอีกครั้ง

เจอโรมมองดวงตาสีน้ำเงินเข้มตรงหน้า ท่ามกลางช่องว่างระหว่างกันที่เหมือนหยุดนิ่ง มองคีทด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามพันกันยุ่งอยู่ในหัว แต่ไม่มีคำไหนถูกเปล่งออกมา

แล้วคีทก็หมุนตัวเดินออกไป ทิ้งเสียงหัวเราะไว้ให้ลอยอยู่ในอากาศราวกับกำลังเยาะเย้ยเขาเต็ม ๆ

ขณะที่เขายังคงงุนงงกับความจริงว่าคีทกล้าทำแบบนั้นจริงๆ

รู้สึกตัวอีกที มังกรในอ้อมแขนเขาถูกสลับไปอยู่ในมืออีกฝ่ายโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว แค่กระพริบตาเล็กน้อยก็พบว่าของในมือเปลี่ยนไปแล้ว สถานการณ์เร็วเกินกว่าที่สติของเขาจะไล่ตามทัน

จนกระทั่งมือของคีทยื่นเข้ามาคว้าบีบแก้มจนเขาสะดุ้งเล็ก ๆ และริมฝีปากของคีทก็ประทับลงมาอีกครั้ง

เขาไม่ขยับและไม่ตอบสนอง ไม่แม้แต่จะกระพริบตา ราวกับสมองเพิ่งถูกเคาะจนล้มระบบไปชั่วขณะ

เมื่อคีทผละออก แรงหายใจเฮือกใหญ่ก็หลุดออกมาจากอกของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ เจอโรมยกมือแตะริมฝีปากมือว่างของเขาเช็ดริมฝีปากตัวเองโดยอัตโนมัติ

คำพูดของคีทที่พรั่งพรูออกมาหลังจากนั้นไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักคำ มันเหมือนเสียงไกล ๆ เบลอ ๆ ที่ผ่านเข้ามาแต่ไม่ถูกประมวลผล

แต่ความจริงที่เกิดขึ้นกลับไม่ใช่สิ่งใดที่เขาคิดไว้แม้แต่น้อย

ริมฝีปากของคีทที่โน้มเข้ามาใกล้ในชั่วเสี้ยววินาที เจอโรมไม่ทันได้อ่านเจตนานั้นเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะรู้ตัวว่ามัน แตะลงบนริมฝีปากของเขาแล้ว

ความตกใจไหลวาบขึ้นมาตั้งแต่ท้ายทอยถึงปลายเท้า เขายืนนิ่งค้างเหมือนถูกสาป ร่างกายทุกส่วนไม่ตอบสนองชั่วขณะ ร่างทั้งร่างแข็งทื่อเหมือนถูกคาถาสตั้นท์