เด็กสาวสายเลือดมักเกิ้ลบอร์นเดินตามขบวนเด็กอายุสิบเอ็ดปีที่ได้รับจดหมาย ท่าทีของเธอแม้จะนิ่งงันและดูไร้ชีวิตชีวา ทว่าดวงตาสีครามเข้มกลับส่องประกายและเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

นี่คือโลกของผู้วิเศษ !?

เธอสังเกตดูเด็กวัยเดียวกันจากหลาย ๆ คน ทว่าดูจะสะดุดสายตาเข้ากับเด็กแฝดหนึ่งคู่ที่คนหนึ่งออกจะโหวกเหวกไปหน่อย

@hwww-charm.bsky.social

ก่อนจะถดคอหนีราวกับเต่ามุดกระดอง เธอยู่หน้าใส่ชาร์ลีเมื่อได้ยินคำพูดตัดบทน้อยใจ (ที่ไม่รู้ว่าแกล้งพูดหรือตั้งใจกันแน่)

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีอยู่หรอก..." เธอว่าเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทสาวอย่างชาร์มดูจะเอนจอยกับการได้กลับมาที่ฮอกวอตส์ แต่จะว่าไปก็...

"นายจะนั่งอยู่นี่จนถึงปลายทางเลย?"

ไม่ได้ตั้งใจจะไล่นะ...

เมื่อถูกทักถึงรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าโดยที่เธอไม่รู้ตัวเจ้าแมวช็อคโกแลตก็หูตั้งอีกรอบ

ฮึ่ย ! เสียฟอร์มชะมัด

"เพ้อเจ้อ" เธอพูดขึ้นก่อนจะขยับตัวห่างออกจนชิดขอบหน้าต่างของตู้รถไฟ

แม้ที่ผ่านมา 7 ปีมันจะชัดเจนแต่สถานะระหว่างและเขายังคงเป็น 'เพื่อน'

เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป...

(+)

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นชนกับหน้าผากของชาร์ลีเบา ๆ ราวกับลงโทษที่ทำให้เธอตกใจ มันเป็นหมัดน้อย ๆ ที่ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดเลย

“ชาร์มล่ะ?” ไม่วายถามถึงเพื่อนสนิทสาวผู้เป็นแฝดน้องของชาร์ลีด้วย

“จดหมายนายร่อนที่หน้าต่างบ้านฉันแทบจะทุกวันแท้ ๆ…” เธอตอบ

เมื่อนึกถึงชินนาม่อนที่บินมาส่งจดหมายบ่อยครั้งเธอก็อดยิ้มไม่ได้

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอกำลังรอจดหมายจากเขาอยู่— และทุกฉบับก็ถูกเก็บรักษาอย่างดีเสียด้วย

และสาบานเลยว่าให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีทางบอกความลับนี้ให้หมอนี่รู้แน่นอน !

(+)

แม้คำตอบของเขาคล้ายจะจำนนกับคำพูดของเธอ ทว่าน้ำเสียงและท่าทียียวนนั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกตื่นตัวน้อยลงเลย

กระทั่งฝ่ามือที่ยกขึ้นดันใบหน้าคมนั้นออกก็ยังถูกริมฝีปากประทับลงยิ่งทำให้เธอได้แต่ชักมือหนีและไม่วายกรีดร้องในใจอีกครั้ง

“ฉัน—“ เธอร้องขึ้น ”ไม่ได้เขินสักหน่อย“ ใบหน้าถอยร่นออกมาจากปลายนิ้วที่แตะจมูกเธออยู่

(+)

ยังพูดไม่ทันจบร่างจิ๋วก็ถูกตะครุบเอาไว้ นอกจากนั้นยังเข้ามาหอมแก้ม... ห หห ห ห หหหอม

???????????????????????

อ อออออออออ

อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

"หยุดเลยนะ" เธอไม่ได้ตอบในทันที แต่คำที่หลุดออกมาพร้อมกับฝ่ามือเล็กที่ยกขึ้นดันหน้าของหมอนี่ออกก่อนจะได้ทำอะไรน่าอาย ๆ ออกมาไม่หยุด

จนบางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าหมอนี่ลืมหยิบยางอายออกมาจากท้องแม่รึไง

หลังจดหมายน่าสงสารกลายเป็นเพียงเศษกระดาษบนพื้น เสียงของบางอย่างกระทบกับประตูทางเข้าตู้รถไฟก็ดังขึ้นจนทำให้เธอจะดุ้งโหยงอีกรอบ

และเมื่อเห็นว่าต้นเหตุของเสียงเมื่อครู่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าของจดหมายที่เป็นซากอยู่บนพื้น แถมหมอนี่ก็ทำให้เธอตกใจถึงสองครั้งในเวลาแค่ไม่กี่นาที !

"เล่นอะไรของนา--------------"

(+)

(ความร้ากของเทอเปนสกังค์!?!?!?)

หลาย ๆ คนในฮอกวอตส์ก็น่าจะรับรู้ได้ถึงวีรกรรมสุดฉาวโฉ่ของ 'ชาร์ลี' ที่ชื่นชอบการส่งจดหมายกัมปนาทให้กับคนอื่น อันที่จริงถึงเธอจะเริ่มชินแล้วแต่ก็เหมือนจะไม่เคยชินได้สักที...

โชคยังดีที่ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเธอยังได้รับจดหมายแสนธรรมดาอยู่บ้าง

(+)

เสียงในจดหมายดังขึ้นจนเธอสะดุ้งโหยง ใครจะไปคิดว่าจดหมายกัมปนาทแสนซนของชาร์ลีจะเขียนคำเรียกแปลก ๆ เอาไว้ ไหนจะเสียง *จุ้บ* ที่ตามมากระทั่งจดหมายฉีกตัวเองทิ้งไปต่อหน้าต่อตาเธอ

"..." เธอแน่นิ่ง...

ขณะที่ดวงตาเบิกโพลงราวกับแมวที่ไม่ไว้วางใจสภาพรอบข้าง ทว่าพวงแก้มกลับแดงก่ำคล้ายกาน้ำร้อนที่ใกล้จะระเบิดเต็มทน

ให้ตายเถอะ เคราเมอร์ลิน !

กระทั่งจดหมายซองสีแดงสดถูกหย่อนปลิวมาจากนกฮูกที่คุ้นหน้าคุ้นตา 'ซินนาม่อน' เด็กสาวได้แต่ขมวดคิ้วก่อนจะคลายออกและรับจดหมายมา

ชั่วครู่ริมฝีปากเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอพ่นลมหายใจออกมาราวกับกำลังหัวเราะก่อนจะเปิดจดหมายที่เธอรู้ดีว่ามันคือ 'จดหมายกัมปนาท' จากใครสักคนที่เธอรู้จักดีด้วยความเคยชิน

"หลังจากที่เธออ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันจะหาตัวเธอให้เจอนะที่รัก-!"

(+)

เสียงหวีดเครื่องจักรไอน้ำดังขึ้นเมื่อได้เวลาออกเดินทาง

ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วสำหรับเธอที่จะได้มาฮอกวอตส์ในฐานะนักเรียนคนหนึ่ง โชคดีที่คุณอารีบบึ่งมาจากอเมริกาเพื่อมาส่งเธอพร้อมกับคุกกี้ของโปรดอย่างรู้ใจ

เฮสทีน่านั่งในตู้รถไฟคนเดียวเฉกเช่นทุกครั้ง ปลีกวิเวกและเงียบสงบ มีเพียงเธอ โฮชิยูกิ และหนังสือเล่มหนึ่ง หากไม่มีใครโผล่มาทักทายหรือขอร่วมนั่งด้วยเธอก็จะยังคงนั่งอยู่เช่นนี้จนถึงจุดหมาย

(+)

"จะว่าไปคุณก็เป็นฝ่ายเข้ามาแตะตัวฉันก่อนตลอดเลยนี่นา ติดนิสัยหรอคะ? เอ้ะ หรือว่าจริงๆแล้วนี่เป็นวิธีตีสนิท?"

"ถ้าฉันเป็นฝ่ายแตะคุณบ้างจะเป็นยังไงนะ?"

ระหว่างถามมืออีกข้างก็จับปีกหมวกเธอไปพลาง หล่อนยิ้มกรุ่มกริ่ม ท่าทางเหนียมอายราวกับสาวน้อยที่หน้าตาน่าขนลุก หากแต่ทุกกิริยาเป็นการยั่วโมโหเธอทั้งสิ้น