“เห็นฉันโง่รึไง“ หล่อนโพล่ง หรี่ตามองอีกคนด้วยท่าทีกอดอก

“จะทำอะไรก็หัดเนียนกว่านี้หน่อยสิ”

ไม่วายบ่นไปอีกหน
ทว่าเธอไม่มีสมาธิเวลาคุยกับเขานัก เมื่อเทียบกับก่อนหน้า

หล่อนส่ายหัว เอนไปมาเล็กน้อย สื่อว่าไม่ใช่อย่างที่อีกคนคิด

หล่อนจะเกลียดใครได้กัน
—ในเมื่อเธอให้อภัยคนอย่างพ่อได้

ก็แค่หวังให้เขาพินิจมันเสีย แล้วจึงจะเข้าใจ

“ฉันจะเกลียดเขาลงได้ยังไง“

“รู้อะไรไหม”
“ฉันแค่เสียใจ แล้วต่อมาก็โต้เถียงกับเขาต่อ“

“เหมือนกับฉันเสวนากับตัวเองไม่ผิด”

…

“อย่างคนตรงหน้าฉันนั่นแล”

เฮเลน่าท่าจะรู้นานแล้ว แค่ตะล่อมให้แน่ใจ ว่าเป็นเขา

”ไม่ แต่ตรงกันข้าม“
”เขาหยาบกระด้าง จอมเอาชนะ และเอาแต่ใจ“

หล่อนกระแทกเสียงตามจังหวะ ว่าพลางจ้องอีกคน

สีหน้าของสาวเจ้ายังคงเรียบนิ่งอย่างเคย

เหมือนอย่างตลอด
คงจะกดอารมณ์ความรู้สึกเอาไว้ไม่เปลี่ยน

‘เนี้ยน’ ด้วยคำลงท้ายชวนพิกลนั่น สาวเจ้าจึงกระตุกคิ้วเล็กน้อย

ให้ตาย
เจอแต่คนประหลาด

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะลองเชิงเสียหน่อย

“ขอโทษค่ะ”
“พอดีคุณคล้ายกับคนนึง ที่ฉันพึ่งพบไปเมื่อครู่”

หล่อนเอียงคอเล็กน้อย ขณะเรียวแขนก็ไขว้หลัง พลันดวงตาหรี่ลง รอคำตอบจากอีกคน

ในระหว่างงานเทศกาล ร่างของเฮเลน่าชนเข้ากับไหล่ (บาง) ของใครบางคนเข้าให้

“ขอโทษค่ะ“
“ฉันมองไม่เห็น”

กว่าจะรู้ตัว ก็หลงเพ่งพินิจอยู่พักหนึ่ง

ให้ตาย
ไม่มีสมาธิเลย

แม้ทีแรกหล่อนจะมุ่งหน้าไปโรงนกฮูก
ทว่าคนตรงหน้ากลับชวนคุ้นเคยนัก

อะไรกัน

(มาปักทันม้ายคนสวย /ตาแป๋ว)

“คุณแพ้อะไรบ้างรึเปล่าคะ” คำถามที่สองส่งต่อไป

พลางพินิจมองหมวกฟักทองที่สวมอยู่

ท่าจะหนักอยู่ไม่ใช่หรือ

(ตล่ก55555555555555 ปักไว้!)

ไม่เคยโดนแกล้งด้วยวิธีการแบบนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าคือการแกล้ง แต่จากคำพูดก็แอบตะหงิดใจอยู่หน่อย ๆ

"เอ๋ เอ่อ...?"

คนป้อนหรือ? ตอนนี้ตนใส่หัวฟักทองอยู่ ดังนั้นคนป้อนอร่อย อาจจะหมายถึงฟักทองอร่อยกว่าหรือเปล่านะ? (แกทเชื่อมโยงเต็ม300 ให้1000--)

จับฟักทองบนหัวตัวเอง

"หะ หัวฟักทองอันนี้... กินไม่ได้นะ ครับ?"

+

“ ก่อนเป็นผี..เธอน่าเกลียดแบบนี้เอง ”

แลนทราซพูดขึ้นเสียงเบากว่าปกติเล็กน้อย เขาตั้งใจให้ได้ยินแค่สองคน ราวกับเป็นบทสนทนาที่เป็นความลับ

รอยยิ้มผุดขึ้นจางๆ เขาดูสนุกกับสิ่งที่ทำอย่างน่าประหลาด อาจเพราะคล้ายกับการเล่นใต้ผ้าห่ม?ในความทรงจำวัยเด็ก

‘ทำไมคุณถึงไม่รักหนู‘

’เพราะหนูเป็นลูกของแม่ใช่ไหม‘
’เป็นลูกของผู้ชายที่คุณเกลียด’

—แววตา

คุณชิงชังดวงตาคู่นั้น อย่างที่คุณพร่ำโทษมาตลอดนับปี

วันนี้เป็นวันที่ 31
ขอแค่จดหมายสองสามฉบับ

ขอแค่ฉบับเดียว

แค่เป็นพ่อคนมันยากนักรึ

แขยงนัก ในทุกอากัปกิริยาสะท้อนในกระจก

น่าขยะแขยง
เกลียดเสียจริง มันแผ่ซ่านไปทุกอณู ลำคอร้อนผ่าว มือเรียวกุมลำคอเอาไว้แน่น

ถอนหายใจ
หายใจเร็วเข้า- เฮเลน่า

+

เห็นแก่ตัว

เพราะเป็นนกตัวสุดท้าย เป็นนกที่อ่อนแอ ปีกก็กางไม่ได้

ยังอ่อนแอ
เกินกว่าจะปกป้องตนเอง

เห็นแก่ตัว ที่รอดมาคนเดียว- สลักฝังลึกอยู่ในอกตราบปีกคู่งามกระพือออก มันแข็งแรงนัก

มากเกินไปเสียด้วย

+

(ตัดจบได้เลยค่ะ 🫳🏻🫳🏻 แต่ทำไมถึงจะโดนดาเมจสะท้อนกลับล่ะคะ5555555555555555555555)

คิ้วพลันกระตุกเล็กน้อย

“ก็เป็นสำเนียง“ ถึงสุดท้ายหล่อนจะยื่นขนมที่ว่าบนฝ่ามืออีกคนแล้วก็ตาม

“เงียบ” พลันเจ้าสาวชะงัก แววตาแข็งกร้าวก่อนจะหลุบลง เสียงเจือด้วยอารมณ์ที่กดให้มั่นคง

เฮเลน่า, เธอหวนเรียกตน ดึงสติออกมาจากห้วงความคิด

—โดฟ เธอคือโดฟ

ก่อนคำถามจากอีกคนจะเขย่าให้กลับสู่ความจริงเสียแล้ว “อันนี้เรียกว่า วซลโยต์นา ลูกอมรสเลม่อน“

”ส่วนนี่ทอฟฟี่ จะเหนียวหน่อย แต่มีรสหวาน“

หล่อนอธิบายพลางออกเสียงอย่างช่ำชอง

แม้จะไร้เสียงตอบจากสาวเจ้า แต่ก็ยินยอมอย่างที่ว่าไว้ —ให้ขนม

“ก็ทำได้ในหลายอย่าง“
”แค่ฉันเลือกไม่ทำ“ ว่าพลางสำรวจขนมที่อยู่ในถังฟักทอง

เรียวมือหยิบลูกอมสองถึงสามเม็ด บ้างก็เป็นภาษาจากทางบ้านเกิดของตน อย่างลูกอมรสเลม่อน หรือจะเป็นทอฟฟี่

ถึงพอจะมีขนมในโลกเวทมนต์ที่ได้มาจากคนอื่นอีกทีก็ตาม

ดวงตาสีพีชหรี่ลงเมื่อคำพูดที่ผ่อนออกมาชวนแสลงหู กลับกันเฮเลน่าเพียงไม่ขยับห่างไปไหน

จวบจนอีกคนผละออกไปเอง พลางถอนหายใจสองถึงสามหน และการโต้เถียงกับเขาย่อมไม่ก่ออะไร

“—คาดหวังอยู่หรอ” หล่อนไม่ว่าไว้ เขาเองก็ไม่ต่างกันนัก

”ขนม“
”จะเอารึเปล่า“

ไม่วายแทรกถาม
ไม่แน่นัก.. เขาก็อาจอยากได้ขนมประจำเทศกาลอยู่