(อยากมีเสียงออกสาวเฉยๆ 😔🤟)

"นายเป็นไอ้เลือดเย็นจากไหนเนี่ย" เขาถลึงตา "ฉันแพ้ของเผ็ด ครั้งสุดท้ายที่ลอง ไม่ใช่แค่ลมออกหูนะ ฉันพ่นไฟออกมาด้วย แล้วจากนั้นฉันก็จะลงไปชักบนพื้น อ้วกออกมา แล้วก็โดนหามเข้าห้องพยาบาล เกือบท้องทะลุ นอนฝันร้ายไปสามคืน นายคิดว่าไงอะ" เขาเล่าถึงพริกถึงขิง

"เพราะงั้น นายกินแทนหน่อยนะฉันเสียดาย จริงๆมันเป็นของดีนะ เอาไว้แกล้-- แฮ่ม! ลองดูนายไม่น่าเป็นอะไร" ขยิบตาให้ไปที

bsky.app/profile/hwww...

“ก่อนแม่มดรถเข็นจะมาแว่บเดียว…“ เขาตอบ

”งั้น ไว้เจอกันนะพี่ชาย ปีสุดท้ายแล้ว เรามาสนุกให้เต็มที่ไปเลยนะ!”

เขาพยักหน้าให้ แล้วมุดกลับตู้รถไฟของตนเองไป

“อ้อ ไอ้นั่นแหละ ที่เหมือนๆแมวน่ะ“ พูดปัดๆไป เพราะจริงๆแล้วแฟรงกี้ตาถั่วมาก

“วิ่งเข้าตู้นู่นไปแล้ว”

ไม่รู้ตู้ไหนหรอก ชี้ไปเฉยๆ รอดูว่าอีกฝ่ายจะเชื่อไหม น่าสนุกดี

“เฮ้— ทำฉันรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาเลยเนี่ย” เขาพูดตามจริง “งั้นขอบคุณที่เลี้ยงครับผม”

เขาแบมือขอเงิน เพราะจ่ายส่วนตัวเองไปแล้ว

“ปีนี้ปีสุดท้าย ปีหน้าเหงาแย่ ไม่ได้เห็นเจ้าแมว— จะว่าไป ที่เดินมาถึงนี่คงไม่ใช่แค่มาซื้อขนมหรอกใช่ไหม นายมาหาแมวรึเปล่า?“

เขาเห็นแมวดูคุ้นๆ เดินไปมาอยู่

“จุ๊ๆ” เขาจิ๊ปาก “โดโนวี่ ฉันเคยบอกแล้วเวลากินก็ต้องนั่งเฉยๆไม่ให้จุกตาย“

หนุ่มผมขาวราวหิมะที่เข้ามาทัก คุ้นหน้าคุ้นตาอีกแล้ว เลยเอ่ยตอบทันที

”ปิดเทอมสบายดีนะพี่ชาย เอาขนมไหม?”

แฟรงกี้นึกถึงขวดฟองสบู่ของตัวเอง จริงๆมันขนาดเกือบสองพันลิตรต่อการใช้หนึ่งครั้ง และหนักใช้ได้เพราะเป็นน้ำยาเหนียวๆ

เขายิ้มในใจแบบซ่อนความสนุกกึ่งคิดร้ายเอาไว้ ว่ายายเบียทริซจะชอบนะ อยากรู้จริงๆว่าใช้แล้ว มีคนเข้าไปติดในฟองสบู่ซักกี่คน!

และแน่นอนว่า พอนั่งเปื่อยๆ ก็งีบหลับกันไปเฉยๆ

เมื่อไหร่จะถึงฮอกวอร์ตกันนะ! คิดถึงจะแย่แล้ว!

(จบจ้า ขอบคุณคร้าบ 💕)

“อา เดี๋ยวนะ“ เหมือนนึกขึ้นได้ หันไปหยิบของจากกระเป๋าพก

“เอานี่ฉันให้ พอดีมันเผ็ดเกินไป กินไปฉันตายแน่ นายช่วยตายแทนฉันหน่อยละกัน“ เจ้าตัวยังพูดติดหยอกยิ้มแป้น

แฟรงกี้ยื่นห่อขนมให้ เป็นขนมทอฟฟี่ไฟมังกร มีความเผ็ดร้อน กินแล้วควันจะพุ่งออกจากหูหรือจมูก

“ฉันเอาไปอย่างละห้าเองพ่องูน้อยแซคคารี่~”

หันไปตามเสียงก็รู้ทันทีว่าหนุ่มคนนี้ก็เพื่อนร่วมชั้น และถึงเรียกว่าพ่องูน้อย ก็แค่หยอกเย้าเล่น ก็ดูสิว่าอีกฝ่ายตัวเล็กตัวน้อยรึเปล่า!

“วันนี้พายฟักทองน่ากินมาก ถ้าเผลอกินเยอะ อึนายน่าจะเป็นสีพายฟักทองแน่เลย”

พูดจบก็มีเสียงลอยมาตามลม ’อุบาทว์ชะมัดแฟรงกี้‘ แต่เจ้าตัวไม่สนใจ พูดต่อเหมือนเดิม
(+)

“หมวกบอก ‘ตามใจ’ “ หยักไหล่ไปที

”ฉันปรุงน้ำยาฟองสบู่ น้ำยาฟองสบู่ที่เจ๋งที่สุด มันเข้าไปอยู่ข้างใน เธอจะเหมือนเข้าไปอยู่ในขวด“

ในขณะที่ค่อยๆเล่า เขาก็ดูเหมือนจะรู้สึกดีใจที่ได้พูดเรื่องที่ตัวเองชอบ ยิ้มแป้นตาใส

”ถ้าเธออยากได้ ฉันให้ขวดนึง ขนาดมันใหญ่หน่อย ค่อยเอาให้เธอแล้วกัน“

“ไม่มี บนรถไฟนะเห้ย“

ของใหญ่ไม่ค่อยเอาใส่กระเป๋าพกพา แต่จะใส่ในกระเป๋าที่ร่ายคาถาเก็บของเอาไว้

“ก็เดาว่าเป้าหมาที่เธอเล่นบีเตอร์ก็คงอยากหวดลูกเหล็กไปกระแทกใครซักคน เหมาะสมอยู่”

ถึงเวลารากชะเอมก็ถูกเคี้ยวลงไป

“ตอนเธอถูกหมวกคัดสรรสวม หมวกพูดอะไรกับเธอบ้างไหม?“

เขาเหมือนดวงตากระตุกไปแว่บนึงกับสิ่งที่เธอตอบ แต่ก็เก็บอาการแล้วตอบคำถามต่อ ”ดนตรีกับปรุงยา“

กินขนมอีกชิ้น

”พอดีฉันไม่ค่อยชอบดูควิดดิช เธอเล่นตำแหน่งอะไร เคยขาหักรึยัง?“ เขาถาม เพราะได้ยินบ่อยๆว่าเจ็บกันเยอะ

ราวกับเกมผลัดถามตอบ คนกินหนึ่งคำ อีกคนตอบหนึ่งคำ

“ว้าว ความมั่นใจนั่นก็เจ๋งดีจริงๆแหละ สมแล้ว“

ยกนิ้วโป้งตอบ แต่ก็เปลี่ยนเป็นนิ้วโป้งคว่ำ แต่ก็ทำๆไปงั้น สุดท้ายก็หยิบขนมเข้าปากง่ำ

มองหน้าคนตรงหน้าแล้วรู้สึกประหลาดบ้างเป็นบางจังหวะ

ก็อย่างเวลาที่ยิ้ม ก็ยิ้มแค่ปาก ตาไม่ได้ยิ้มตาม คำถามที่ไม่ได้คำตอบที่อยากได้

จริงๆยายนี่…

“เคยมีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกจริงจังที่จะทำมันมั้งไหม?“

“นี่ถามเล่นๆ พอดีมันน่าเบื่อน่ะ” แล้วก็เคี้ยวขนม นั่งไขว่ห้าง