( สตอรี่ย้อนวัยค่ะ แต่ภาพคือปัจจุบัน65465555 คุณผปค.ข่วงนี้มีมรสุมนิดหน่อย อาจจะมา ๆ หาย ๆ แต่ก็ไม่อยากดองภาพนี้ค่ะ แม้มันจะเผาเร้กน้อย(เกาหัว)😭🤕🤏🏻 )

"สุดท้ายวันถัดมาก็แขนขาอ่อน จนต้องให้นวดให้ทุกที"

"แต่ก็นะ – ช่วงหลังมานี้ก็ดีขึ้นแล้วแหละ อาจจะเพราะว่าไม่ต้องคอยกังวลเรื่องฉันให้มากแล้วมั้ง"

ก็นะ สมัยที่ยังเป็นเพียงเด็กหญิงธรรมดา แต่ดันมีความสามารถแปลกประหลาดจนถูกตีตัวออกหาก แม่ก็เอาแต่โทษตัวเองมาตลอด

"นี่ กรงสีเงินที่สลักลายอันนี้เป็นไง?"

กวักมือมาดู

"ดูไม่ออกอะว่าลายไร แต่สวยอยู่นะ"
ตรงนั้นใช่กบไหม????

ฟอร์ร่าไม่ถือสาคำถาม ซ้ำดูเหมือนหล่อนจะเปิดปากพูดมากกว่าปกติหากเป็นเรื่องของมารดา

"เป็นผู้หญิงที่ใจดีและใจกว้างมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมาตลอดชีวิต 15 ปีเลย"

"คนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งที่ตัวเองก็สุขภาพไม่แข็งแรงแต่ก็ยอมลุกขึ้นมาทำอาหารเยอะแยะแค่เพราะว่ามีเด็ก ๆ มาเล่นที่บ้านหลายคน"

ดูระอา แต่สายตาที่จดจ้องไปยันกรงนกกลับไม่เคยทีใครได้รับนอกจากหญิงในบทสนทนา

+

( แจ้งเตือนไม่เด้งงะ😭)

"ห๊าาา!??"

ต้นเหตุเสียงหัวเราะปานได้มองโชว์ตลกตวัดสายตามองจิกส่งเสริมแรงอาฆาตให้รุนแรงยิ่งกว่าเก่า

เจ้าตัวส่งเสียงจิ๊ปาก พอได้เห็นหน้าชัด ๆ ว่าเป็นใครยิ่งโมโห

"ไม่เกี่ยวกับแฟชั่นสุดจะเริ่ดของฉันเสียหน่อย" สะบัดผมเปีย

ไอ้เรื่องมารยาท ฟอร์ร่าละทิ้งไปตั้งแต่เห็นหน้าผู้สนทนาด้วยแล้ว

"ใครจะไปอยากใส่ชุดเชยสะบัดแบบคุณ?" กอดอก หน้าบึ้งตึงหาเรื่องสุด ๆ

( .ลูบหลัง สุ้ๆน้ะ หนุเป็นกำลังใจให้ ไม่ต้องรีบคับ ให้เวลากับตัวเองด้วยเน้อ🫰🫳 )

( 5746565665555!5!5!6!6!5!!5!5!5!5!5!5!5!5!5!!!! ตลกมาก😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭 )