มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

"แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะโตเป็นสาวเกินจนไม่อยากให้พี่ผูกโบว์ให้แล้ว"

เฟอร์เรกซ์ผละตัวออกจากโต๊ะ ครู่หนึ่งเขาหันมองไปยังโต๊ะกลุ่มบ้านอื่น หากแต่ไม่นานก็เบือนใบหน้ากลับมา

"ครับ ไว้พบกันใหม่ครั้งหน้านะ"

เขายกมือเชิงอำลาเล็ก ๆ พร้อมรอยยิ้มเช่นเคย
ก่อนจะถึงเวลาที่เขาต้องเอาตัวเองออกจากพื้นที่ของโต๊ะบ้านแบดเจอร์เสียที

--

(ขอบคุณที่โรลด้วยกันจนถึงตอนนี้นะคะ!🥺🤲💗 ผูกโบว์ให้น้องทิ้งท้าย🤏)

เฟอร์เรกซ์ส่งเสียงหัวเราะเล็ก ๆ เรื่องเดินกลับหอ ก่อนเขาจะยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องตนเองเป็นหนสุดท้าย

"ถ้าเป็นแบบนั้นผมคิดว่าคนอื่นคงบอกว่าเป็นของขวัญหลงฤดูอะไรที่น่ารักดีมากกว่านะ?"

ครู่หนึ่งรอยยิ้มเขาเจือจางลงเล็กน้อย จนบางทีอาจดูเหมือนคนวาดยิ้มแห้งขึ้นมาเสียมากกว่ากับเรื่องน้องสาวของตน

"เมื่อก่อนก็อาจใช่.." ก่อนเขาจะหัวเราะในลำคอขึ้นมา

+

เพราะช่วงเวลาที่ได้พูดคุยกันในวันนี้
..มันช่วยอะไรหลายอย่างในตัวเขาไว้ได้ไม่น้อยจริง ๆ

@hwww-otto.bsky.social

ใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาทีในการผูกเป็นปมคล้ายโบว์เล็ก ๆ ให้ไว้ด้านหลัง
จนเมื่อแน่ใจว่าเรียบร้อยดี เฟอร์เรกซ์จึงผละออกมาดูผลงานของตน

"ผมมักชอบผูกเป็นโบว์แบบนี้ให้น้องสาวน่ะ"

เขาเอ่ยกึ่งขบขันเล็กน้อย
อาจเพราะเสี้ยวหนึ่งหวนถึงเด็กสาวที่ถูกกล่าวถึงเมื่อครู่

"ขอบคุณอีกครั้งสำหรับวันนี้นะ ออตโต้"

แม้คร้านจะนับว่าเขาเอ่ยประโยคแบบนี้กี่หน แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังจะกล่าวมันย้ำอีกครั้งเสียอยู่ดี

+

ผ้าพันคอสีเหลืองสลับดำของบ้านแบดเจอร์ถูกคลายออกจากลำคอของเขา ในขณะที่เฟอร์เรกซ์ลุกขึ้นจากโต๊ะ

"ถ้าอย่างงั้น ขอคืนให้เธอนะ"

รอยยิ้มเล็ก ๆ ถูกจุดขึ้นยังมุมปาก
ในจังหวะที่เขาโน้มตัวลงไปหาคนตรงหน้า

เนื้อผ้าถูกขยับให้พาดลาดไหล่ที่เล็กกว่าแผ่วเบา ปลายนิ้วเขาเกลี่ยชายผ้าให้เข้าที่เข้าทางอย่างระมัดระวังและนุ่มนวลมากที่สุด

+

ถึงแม้อาจจะอีกนานกว่าจะถึงวันนั้น
แต่อย่างน้อยเวลานี้เขาก็เริ่มร่างภาพในหัว

อย่างน้อยก็เรื่องของฝากสำหรับผู้หลักผู้ใหญ่?

เขาจึงดูจะเว้นช่วงเงียบสงัดไปสักพักหนึ่ง
ก่อนจะเลื่อนสายตามองรอบข้างขึ้นมา

"..อืม คิดว่าอาจเป็นเวลาที่เราต้องแยกกันแล้วนะ?"

ไม่รู้ตัวเสียเท่าไหร่ว่าพวกเขาสองคนนั่งพูดคุยกันมานานแค่ไหน
แต่บางทีก็คงมากพอที่จะเริ่มมีนักเรียนทยอยเข้ามาในโถงมากจากเดิม

+

ร่มรื่นและฟังดูน่านอน..? เหมือนคำนี้จะอยู่ในหัวแต่กลับไม่ได้กล่าวออกมานัก

เสียงกี่ทอผ้า เสียงเลื่อยไม้
เขาไม่เคยได้ยินกับหูหรือเคยสัมผัสมัน

แต่เพราะแบบนั้นพอลองนึกภาพตามทีละนิด มันก็ฟังดูน่าสนใจขึ้นมา

และเมื่อได้รับรอยยิ้มที่ดูจะสบายใจขึ้นจากรุ่นน้อง
เฟอร์เรกซ์ก็ระบายยิ้มละมุนขึ้นมาอีกครั้ง

"ผมจะรอชิมพายแอปเปิ้ลของคุณแม่ออตโต้นะ"

+

เขายกยิ้มขบขันเล็ก ๆ กับท่าทีรุ่นน้องที่เห็น
ครู่หนึ่งเขายกมือเคลื่อนไปแตะแก้วอีกฝ่ายเล็กน้อยเพราะระวังเผื่อมือรุ่นน้องตนจะปัดโดนมันขึ้นมาจริง ๆ

ไม่นานเขาก็ละมือกลับมาและเอ่ยตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ

"อยู่กับออตโต้ไม่เบื่อหรอกครับ"

เขาเอียงศีรษะอย่างครุ่นคิดถึงภาพในหัวตามคำบอกเล่าที่ได้ยินอยู่อีกสักพัก

"ก็ฟังดูเงียบสงบดีนี่นา"

+

เขาดูจะไม่ได้มีปัญหากับการรับรู้ว่าเป็นหมู่บ้านมักเกิ้ลเล็ก ๆ เสียเท่าไหร่นัก ครู่หนึ่งเฟอร์เรกซ์เงียบลงพลางกระพริบตาอย่างขบคิดอยู่ชั่วขณะ

"หรือทำให้ลำบากใจรึเปล่าครับ?"

@hwww-otto.bsky.social

"เฮียร์ฟอร์ดเชียร์?" เขาทวนชื่อแผ่วเบา คล้ายจะกระพริบตาอย่างครุ่นคิดกับตนเองอยู่เสี้ยวนาทีหนึ่ง "ผมไม่เคยไประแวกนั้นเลย บางทีอาจได้เป็นโอกาสไปเที่ยวสถานที่ใหม่ ๆ ก็ได้"

ก่อนเขาจะส่งรอยยิ้มอย่างที่อยากให้รุ่นน้องตนเองไม่กังวลสิ่งใดมากนัก จากการสังเกตท่าทีคนอายุน้อยกว่าที่ดูคล้ายจะไม่มั่นใจบางอย่าง

"ถ้าแค่ออตโต้ยินดีจะให้ผมไปหา แค่นั้นก็พอแล้วครับ"

+

ว่าพอผ่านไปกลับเริ่มเป็นท่าทีคนพยายามกลั้นขำเอาไว้เสียมากกว่า

"ความเหงาไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอกครับ"

แม้จะยังมีอาการขบขันตกค้าง แต่เขาก็สาบานต่อเมอร์ลินได้ว่าหาใช่การหัวเราะเยาะเย้ยใด ๆ ต่ออีกฝ่าย

แค่สายตาสีทองสว่างที่ทอดมองอย่างนุ่มนวลไม่ต่างจากรอยยิ้ม
บางทีเพียงแค่นั้น, หากมองมาก็คงสัมผัสได้อย่างเด่นชัด

+

เฟอร์เรกซ์กระตุกยิ้มเล็ก ๆ กับเรื่อง 'คำสาป' ที่ว่า
เขาดูคิดอะไรในหัว แต่ภายนอกกลับแค่นั่งเท้าคางใช้ปลายนิ้วจิ้มขอบแก้วตนเองเล่นไปมา

"เพราะแบบนั้นเลยเหมาะที่จะโดนเรียกว่าคำสาปล่ะมั้ง"

เขาตอบน้ำเสียงฟังดูเอื่อยเฉื่อยกว่าปกติเล็กน้อย
ก่อนดวงตาอำพันจะเลื่อนขึ้นมาสบมองคู่สนทนาภายหลัง

หนแรกเขาดูจะเพียงแค่ยกยิ้มขบขันเล็ก ๆ กับท่าทีดูลนลานของรุ่นน้องตรงหน้า

+

"ปีหน้า.. เราคงได้เน้นคุยกันทางจดหมาย แต่เมื่อไหร่ที่เธอเรียนจบ"

"จนถึงตอนนั้นเราก็อาจมีโอกาสได้เจอกันบ่อยหากต้องการก็ได้"

ช่วงหนึ่งที่เขาเว้นเงียบไป "หรือไม่ก็.. ผมแวะมาหาตอนช่วงเธอปิดเทอม?"

หากว่าแค่การตอบรับกันผ่านจดหมายจะทำให้รู้สึกเหงามากเกินไปหน่อยล่ะนะ

@hwww-otto.bsky.social

เรื่องจดหมาย, เมื่อยืนยันไปก่อนหน้าแล้ว
เฟอร์เรกซ์จึงไม่ได้กล่าวอะไรอีก

นอกซะจาก..

"เธอก็ดูเป็นเด็กน้อยขี้เหงาเหมือนกันนะ"

น้ำเสียงเขาฟังดูเหมือนคนเอ่ยอย่างระคนเอ็นดูมากเสียกว่าจะเป็นความรู้สึกแง่ลบอย่างอื่น

เพราะงั้นยามนึกภาพว่าตัวเองอาจจะยิ่งทำให้รุ่นน้องรู้สึกเหงากว่าเดิม ก็คล้ายจะรู้สึกไม่ดีเล็ก ๆ ในใจขึ้นมา

เขาครุ่นคิดอยู่อีกช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

+

"ก่อนหน้าแค่เคยอ่านหนังสือที่พูดอะไรแบบนั้นก็เลยนึกขึ้นมาได้"

ตอนนั้นคงไม่ได้เข้าใจเสียเท่าไหร่
แต่เวลานี้, และอนาคตก็คงจะเข้าใจมันมากขึ้นเรื่อย ๆ

"แต่บางทีการกระทำหรือความรู้สึกอะไรแบบนั้นก็ใช่ว่าจะไม่ดีหรอกครับ"

"คงอยู่ที่ว่าเราทุ่มให้มันผิดเวลา.. ผิดคนหรือเปล่า"

ช่วงประโยคหนึ่งในตอนท้ายที่เสียงเขาเบาลงเล็กน้อย
ขณะที่แก้วชาซึ่งว่างเปล่าแล้วถูกหมุนวนไปมาราวเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง

+

เฟอร์เรกซ์ยังคงนั่งเท้าคาง และรับฟังเงียบ ๆ
แม้จะพอเข้าใจ.. กระนั้นก็ไม่ได้เอ่ยแทรกอะไรต่อขึ้นมา

จนเมื่อคำพูดสุดท้ายของอีกฝ่ายจบลง
เขาจึงเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ฟังดูแล้วคงคล้ายแค่เอ่ยอย่างล่องลอยเสียมากกว่าต้องการคำตอบกลับ

"การรู้สึกรักนี่ก็เหมือนคำสาปเลยนะ"

ชั่วขณะหนึ่งที่เขาเว้นช่วง ก่อนจะหัวเราะในลำคอขึ้นมาแล้วกล่าวติดขบขันว่า "ล้อเล่นน่ะ"

+

เขาเลิกคิ้วถามยิ้ม ๆ "ถ้าเป็นงั้น.. จะเขียนลงจดหมายส่งมาให้ผมอ่านก็ไม่มีปัญหานะครับ"

"เพราะผมก็จะรออ่านจดหมายเธอเสมอเหมือนกัน"

"เพราะงั้นเรื่องจดหมาย" เขาวนกลับมาเรื่องเดิม "ผมจะพยายามตอบกลับให้ได้มากที่สุดนะครับ"

"บางทีอาจจะล่าช้า- อืม.." เขาลากเสียงในลำคออย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง "เพราะผมอาจอยู่ไม่ค่อยเป็นที่น่ะครับ"

ก่อนสุดท้ายเขาจะยกยิ้มนุ่มนวลอีกหนหนึ่ง

"ออตโต้เก่งอยู่แล้ว เพราะงั้นทำได้แน่"

"และหวังว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกกดดันมากไปนะ?"

+

เขาละสายตาจากแก้ว เบนมันขึ้นมองไปที่ใบหน้าอีกฝ่าย

"ผมน่ะ.. แค่เขาหายไปไม่ตอบผมได้แค่เดือนเดียวผมก็หาทางไปหาเขาแล้ว"

น้ำเสียงเขาคล้ายมีความขบขันติดอยู่
บางทีถ้าหากสถาบันฮอกวอตส์ที่นี่ไม่มีระบบหอพัก

บางทีเขาอาจไป ๆ มา ๆ ระหว่างสองที่แล้วก็ได้

คงเพราะนึกแบบนั้นเขาเลยคล้ายจะมีอารมณ์ขันกับเรื่องเก่า ๆ ของตนเล็กน้อย

+

เขายกแขนข้างหนึ่งเท้าคางตนเองกับโต๊ะ
ขณะที่สายตาหลุบมองถ้วยชาที่มีฝ่ามืออีกข้างตนหมุนมันเล่นไปมา

จะเรื่องการจากลาหรือการรอคอย
หากบอกถึงคำว่า 'พอจะเข้าใจ' ก็คงได้

ยิ่งพอได้ยินเรื่องจดหมายของอีกฝ่ายที่ส่งไปมากมายขนาดนั้น..
เขาก็คล้ายจะระบายยิ้มเจือจางอยู่ครู่หนึ่ง

"อาจจะฟังดูทั้งดี..และไม่ดีก็ได้ล่ะมั้งครับ"

"ที่เธอสามารถอดทนรอจดหมายจากอีกฝ่ายได้นานแบบนั้น"

+

เฟอร์เรกซ์นั่งฟังอย่างเงียบสงบ
มีเพียงแค่การพยักหน้ารับเป็นระยะอย่างพยายามทำความเข้าใจ

จวบจนประโยคสุดท้ายของรุ่นน้องจบลง
เขาจึงคลี่รอยยิ้มอ่อนโยนตอบรับขึ้นมา

"บางทีนั่นคงเป็นเพราะออตโต้คาดหวังและให้ความสำคัญกับสิ่งนั้นมากสินะ"

ฟังผิวเผิน เขาดูไม่ได้เปรยถามอย่างต้องการคำตอบจริงจังเท่าไหร่นัก

"เพราะแบบนั้นเลยเป็นเรื่องธรรมดาที่อาจจะรู้สึกไม่ดีกับมันก็ได้"

+

"อยากจะปรึกษาหรือให้ผมช่วยรับฟังเฉย ๆ ก็ได้นะ?"

แก้วชาถูกยกขึ้นจิบระหว่างนั้น คำถามเขาไม่ได้ฟังดูกดดันเสียเท่าไหร่ จะเรียกว่าฟังดูเป็นประโยคอย่างเป็นห่วงเป็นใยจากคนเป็นรุ่นพี่ก็คงจะได้

(พอดีโนติไม่เด้งค่...ะ ย๊ากกกกกTTTTTT)

"ปีหน้าออตโต้ก็ต้องเป็นรุ่นพี่โตสุดด้วยแล้วนี่นา?"

"ช่วงแรกคงจะลำบากหน่อย แต่เธอจะต้องผ่านไปได้แน่นอน"

คำกล่าวคล้ายให้กำลังใจของเขาฟังดูนุ่มนวลเหมือนเคย และมันก็คล้ายจะมีความเชื่อมั่นแฝงเอาไว้

"หรือมีอะไรที่กังวลใจกว่านั้นหรือเปล่าครับ?" เขาเปรยถามขึ้นมา

+