เขายังคงกล่าวปลอบประโลมอยู่เล็กๆ แม้เหตุการณ์นั้นจะเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงแต่เมื่อคิดย้อนกลับไปมันก็ทำให้เขารู้สึกถนุถนอมอีกฝ่ายอยู่ดี

“ อื้มม... ซุปหรือสลัดงั้นหรอ.. ”
“ เป็นความคิดที่ดีเลยนะ ”

แอบครุ่นคิดและพินิจตามคำกล่าวของอีกฝ่ายแต่สุดท้ายก็หันกลับมามองตรงๆพร้อมรอยยิ้มบางๆ

“ แต่นายไม่จำเป็นต้องเอาใจฉันขนาดนี้ก็ได้ ฉันก็อยากตามใจนายบ้างนะ ”
“ ฉันไม่ปฏิเสธนายหรอก ”

แววตาและปฏิกิริยาที่ดูร่าเริงขึ้นมาของอีกฝ่าย ชวนให้คนที่พบเห็นอย่างเขารู้สึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย รอยยิ้มกว้างที่เผยให้เห็นทุกครั้งดูกี่ครั้งก็ไม่อยากละสายตา

เขาแอบส่ายหน้าไปมาเบาๆเมื่อได้ฟังคำพูดแสนทะเล้นนั้น ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“ วันนี้นายปากหวานเป็นพิเศษซะจริงนะเจ้าเด็กคนนี้.. ฮ่าๆ ”
“ โถ่.. อย่าล้อเลียนตัวเองนักสิ ”

+

เสียงอ่อนที่เอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบานั้นชวนให้เจ้าของชื่อนั้นหันมาตามคำเรียกด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มอ่อนๆ

ฝ่ามือเรียวที่กอบกุมกันยิ่งกระชับขึ้น ชวนให้รู้สึกอุ่นราวกับกำลังถูกปกป้อง

“ นายนั้นแหละ รอฉันนานมั้ย.. ”
“ ระหว่างมานี่นายก็คงยังไม่ได้กินอะไรสินะ งั้นนายอยากกินอะไรล่ะเอเดรียน? ”

ช่วงสุดสัปดาห์ที่ผู้คนยังคงพลุกพล่านกันอย่างโจงแจ้งและเติมไปด้วยสีสันของวันหยุดที่แสนธรรมดา แต่กลับเต็มไปความสุขที่ดูเปี่ยมล้น

ในบรรดาผู้คน มีชายคนหนึ่งที่เดินกุมมือกับชายอีกคนหนึ่งที่กำลังมีรอยยิ้ม

แม้มันจะเป็นภาพที่ดูไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่กลับตราตรึงใจของเขาพอสมควรเพราะในช่วงนี้มันไม่ได้ให้ความรู้สึกธรรมดาจริงๆ

+

“ เหอะ.. ”

เขาแอบชักสีหน้าเมื่อได้ยินคำกล่าวที่ไม่ค่อยสนองหูนักของอีกฝ่าย เขาไม่เข้าใจพอสมควรว่าทำไมอีกฝ่ายถึงต้องทำอะไรแบบนี้

สายตาหันมาเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างตรงๆ แค่เขาไม่พูดไม่ใช่ว่าเขากลัวสักหน่อย

“ ฉันน่ะหรอ.. ที่กลัวน้ำลาย ?? ”
“ เหอะ... ”

ยิ่งคิดยิ่งชวนให้ไม่ค่อยพอใจนัก เขาควรจะตอบโต้คนแบบนี้อย่างไรดี

“ เห้อ.. ฉันจะเอายังไงกับคุณดีนะ.. ”

แม้จะเป็นอย่างงั้น เขาก็ไม่ได้ใส่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ อย่างไรเสียคนตรงนี้ก็มีชื่อเสียมากอยู่แล้ว

เขาหยุดมองโดยไม่ปริปากกล่าวอะไร เฝ้ามองการกระทำที่ดูไม่ต่างจากเด็กวัยเตาะแตะตรงหน้า

“ ..... ”

เขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกรู้สาอะไร ในเมื่ออีกฝ่ายก็ไม่ได้แคร์ภาพลักษณ์ตัวเองอยู่แล้ว

สายตายังคงบ่งบอกถึงปฏิกิริยาที่ดูเหยียดหยามพอสมควร จากการกระทำที่อีกฝ่ายกำลังแสดงออกมาให้เห็น ไม่ว่าจะเมื่อไหร่เขาก็ไม่ชอบที่ต้องมาเสวนากับเด็กแบบนี้จริงๆ

“ นับว่าดีที่คุณยังไร้มารยาท.. ”

“ ไม่อย่างงั้นฉันอาจเกิดรู้สึกผิดขึ้นมาก็ได้ ”

สีหน้าแสดงออกด้วยความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด แม้มันจะดูนิ่งๆแต่ก็เเฝงการจิกกัดและประชดประชัน

+

เขาพูดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่จู่ๆก็ชะงักไปเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นน้ำลายที่ยืดออกมาจากปาก

ฝีเท้าที่ค่อยๆถอยออกมาตามความรู้สึก พร้อมฝ่ามือที่ขยับยกขึ้นมาปิดปากเอาไว้พร้อมจ้องมองด้วยสายตาที่ดู....

“ อี๋... คุณเดอร์มอนด์ คุณนี่มัน ”

“ ไม่ยักรู้ว่าคุณหางานอดิเรกใหม่ที่ค่อนข้างจะ..พิเศษ ไปหน่อยรึป่าว.. ”

ดูเหมือนเขาจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายชอบเล่นน้ำลายจากการกระทำไปซะแล้ว

( ใช่ ขอเนียนรู้จักเป็นอย่างดีเลยแล้วกัน😔 )

เสียงฝีเท้าที่เดินตามไล่หลังมาชวนให้เขาต้องสนใจ และเมื่อหันไปก็เขาเข้ากับรุ่นน้องในบ้านที่แต่งตัวคล้ายผีดิบ?

เขามองด้วยสีหน้าและเเววตาที่เรียบนิ่งสุดๆ ปฏิกิริยาที่ไม่ได้แสดงอะไรมากนักราวกับไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่

“ ทำได้ดีนะคุณเดอร์มอนด์.. ฉันให้ 5 คะแนน ”

“ ฉันขอชื่นชมในความพยายา— ”

+

"ปรบมือให้ด้วยอะ ใจดีชะมัดด" ทำหน้าเหลือจะเชื่อมือป้องปากสุบสิบ แต่สุบสิบแบบไม่ลดเสียง

"เอานี่ให้เลยดีกว่า ของทดลองของพวกเรา V.1! เด็ดอย่าบอกใคร" สองแฝดหัวเราะคิกคักช่วยกันวางลูกตาสามก้อนไว้บนมือคนตรงหน้า

เป็นก้อนลูกตาเยลลี่ขยับยุกยิกมองไปมา แถมพูดมากอีกต่างหาก

"อีก 3 ชม. มันจะละลายแหละ ฝากกินด้วยนะพี่ชายคนสวยหล่อ!" ให้แล้วพากันวิ่งวี๊ดว๊ายหนีไปกลัวได้ของคืน

เขามองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจก่อนที่จะมองทั้งสองสิ่งสลับกันไปมา

“ แปลกตั้งแต่ของยันคนให้เลย... ”

.
.

“ แต่.. ก็น่ารักสมวัยดี ”

เขาเว้นช่วงไปสักพักเมื่อเด็กแฝดวิ่งหายไปก่อนจะแอบส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย

“ ขอบคุณแล้วกันนะ.. ”

สายตาที่จับจ้องเด็กแฝดที่กำลังซุบซับบางอย่างกันอยู่สองคน เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทั้งคู่จะทำอะไรอีก.. แต่ก็หวังว่ามันจะไม่ทำอะไรแผลงๆ

จนกระทั่งมีบางอย่างถูกยัดใส่มือของเขา ก็พบว่ามันคือลูกตาที่ดูคล้ายเยลลี่ มิหนำซ้ำมันยังมีเสียงจ้อแจ้

เขามองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยสายตาที่คงเดิม แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นพบเด็กพวกนั้นได้วิ่งหนีไปซะแล้ว

“ อะไรล่ะนั้น... ”

+

( ในที่สุด ก็ถึงเวลาของเรา พี่มาปักน้องแลยตาซ😎💪 )

“ ..... ”

เขายังคงมองภาพตรงหน้าด้วยปฏิกิริยาที่คงเดิม ดูเรียบนิ่งและไม่ได้แสดงออกอย่างหวือหวาสักเท่าไหร่

เขากำลังแอบคิดอยู่เหมือนกันว่าเขากำลังดูอะไรอยู่กันแน่ ทั้งๆที่ก็เเค่เปลี่ยนจากแนวตั้งล้มลงมาแนวนอนแท้ๆ

แน่นอนว่ามันก็เป็นเพียงความคิด.. แต่เห็นแก่ความพยายามนี้ เขาจึงค่อยๆตบมือเบาๆเเม้มันจะดูเหมือนขอไปทีก็ตาม

“ สุดยอด... ทำเอาใจหาย..เลย ”

“ หมดมุขแล้วรึยัง.. ? ”

( มาแล้ว ! )

ร่างที่กำลังเดินอยู่ถึงกับต้องหยุดชะงักเองไปเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น

เมื่อหันไปก็พบเข้ากับคนตัวสูงสองคนที่ต่อตัวกันอยู่ในผ้าคลุมขาว.. เขาลืมไปซะสนิทเลยว่าวันนี้มันวันอะไร

จ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างพินิจ ดูดีๆแล้วคงเป็นเด็กจากบ้านเดียวกับเขา

“ ฮ่าๆ.. น่ากลัว.. ”

น้ำเสียงดูสวนทางกับปฏิกิริยาและใบหน้าที่แสดงออกอย่างเรียบนิ่งราวกับทำอย่างขอไปที

“ ฉันไปได้รึยัง ? ”