เอเซนเลิกคิ้วเล็กน้อยดูจะมีความประหลาดใจนิดๆ ว้าว ขยันล่ะ. แต่ก็เข้าใจได้

ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ อย่างเห็นด้วย
“นั่นก็ดีนะ…” เขาพูด
“เตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ …จะเข้ามือปราบต้องใช้คะแนนสูงมากอยู่แล้ว”

เขาก้าวเดินข้างๆไปกับอีกฝ่าย

เอเซนเหลือบตามองคนตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ เหมือนรู้หน่อยๆว่าอีกฝ่ายคิดอะไร ถึงอย่างนั้นก็ยอมยื่นนิยายในมือส่งให้อีกฝ่ายโดยดี

“งั้น… ไว้ฉันค่อยจ่ายคืนทีหลังละกันนะ” เขาว่า ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายไม่คิดจะรับคืนอยู่แล้ว แต่เอเซนเองก็มีความแฟร์ของเขา

เมื่อมือนั้นว่างเปล่าแล้วก็ขยับมาหยุดข้างๆ บาร์โธโลมิว พลางเอ่ยถาม “ว่าแต่นาย… กำลังหาหนังสืออะไรอยู่? ตำรา?”

(กระเพาะปลากับหูฉลามต้องเข้าละ😳)

(/กระแอม /กระแอม(2))

(😳😳😳😳😳อุ๊ย)

“พ่อมดกับมิตรภาพวัยรุ่นน่ะ จะว่าโรแมนติกก็ คงได้ล่ะ” แบบปนน้ำเน่าเล็กน้อย. เอเซนปิดแล้วพลิกมองปกหนังสือ เลิ่กคิ้วหน่อยๆ โอ้?

[ความลับที่ไม่ลับของศจ.เฒ่า]

“ฮะๆ คงงั้นล่ะ” เอ่ยตอบอย่างยอมรับทีเล่นทีจริง ก่อนลดหนังสือลง มืออีกข้างหยิบถุงกระดาษที่วางไว้ขึ้นมา กวาดตามองหน้ากระดาษที่อ่านไปแล้วเกือบครึ่งเล่ม
“อืม… ไหนๆ ก็อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว เอาไปอ่านต่อหน่อยก็ดีเหมือนกัน“

“!?” เสียงอ่านทวนบทสนทนาเบาๆ ข้างหู ทำเอาเอเซนชะงักในทันที—แต่ไม่ใช่เสียงของเขาเอง หากแต่เป็นใครบางคนที่ก้าวมายืนอยู่ข้างหลังจนใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

เอเซนเผลอสะดุ้ง หันไปหาอีกฝ่าย ตอบด้วยเสียงยังคงไม่ดังจนกวนคนอื่น แต่เหมือนมุมปากจะโค้งขึ้นเล็กน้อย
“อืม ไม่เชิง… เหมือนจะเป็นแนวสืบสวน… มิตรภาพหักเหลี่ยม” ยักไหล่

ลดหนังสือลง
“…เพิ่งมาเมื่อกี้หรอ? เข้ามาเงียบเชียว”

(แท็กไม่ติด ท ทำไม @hwww-bartholomew.bsky.social )

เขาเปิดอ่านบทนำท่าทางตั้งอกตั้งใจ ข้างเท้ามีถุงกระดาษใบเล็กวางอยู่ —เป็นเพียงสมุดบันทึกใหม่สองสามเล่มสำหรับปีการศึกษาสุดท้าย /แต่เจ้าของกลับหมกอยู่กับหนังสือนิยายที่ยังไม่ได้ซื้อเสียอย่างนั้น

เสียงกริ่งเล็กๆ ดังขึ้นเมื่อมีใครบางคนเปิดประตูร้านเข้ามา ทว่าเอเซนยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากหน้ากระดาษ เพียงพลิกหน้าต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะพบว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาใกล้

(งุ้ยยยยยยย🥺🫶💖)

(มีแฟนแล้วอะสิ้ อยู่แถวนิ้🫣)

(ได้รูมเมทแล้ว🙌)