โนว่าหัวเราะออกมาเบาๆอยากให้บรรยากาศผ่อนคลายก่อนที่ตัวเองจะกลับมานั่งเล่นเจ้าเออร์มินที่ในที่สุดก็หาเจอและปล่อยให้เวสเปอร์ได้ใช้เวลาอ่านหนังสือสงบๆบนรถไฟที่แล่นสู่ฮอกวอตส์ต่อไป

[จบรูท]

“อืม…ถึงคุณแม่จะไปหลายที่แต่ที่เก็บกลับมาส่วนใหญ่ก็มีแค่ของฝากเล็กน้อยแล้วก็รูปภาพมากกว่าหน่ะครับอย่างที่เคยเห็นในไดอารี่ที่บ้านผม ส่วนพวกหนังสือเขาไม่ค่อยได้เอากลับมานักหรอก”

“ส่วนเรื่องที่บ้านเวส…ก็… นั่นสินะครับ เขาก็ทำตามหน้าที่เขาหล่ะนะ แต่อย่างน้อยผมดีใจนะครับที่เราได้มาเป็นเพื่อนกันที่ฮอกวอตส์หน่ะ ถึงแม้เวสจะไม่ค่อยยอมเรียกผมด้วยชื่อเล่นเหมือนเรฟหรือจูล์ก็เถอะ”

+

โนว่ายื่นหน้ามองหนังสือวิชาเคมีที่เวสเปอร์ยื่นมาให้ดูอย่างสงสัยแต่เมื่อเห็นคำแปลกๆของมักเกิ้ลทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“อะไรเนี่ย... โซเดียม…. ฟอสฟอรัส…”

“คำแปลกๆเยอะเหมือนกันนะครับ… แต่กับเรื่องมักเกิ้ลก็ต้องยอมรับว่าพวกเขามีของนาสนใจอยู่เหมือนกัน ผมเองก็ได้คุยกับรุ่นน้องบ้านเราที่มีต่างหูเป็นนาฬิกาดาวของมักเกิ้ลด้วยหล่่ะนะ”

“บ้านเวสนี่มีของน่าสนใจเยอะอยู่ตลอดเลยนะครับ”

@hwww-julietta.bsky.social
@hwww-reverie.bsky.social
@hwww-vesper.bsky.social

“เฮ้อ… เหลือเชื่อในความซนของฟองชัวร์เลย จะว่าไปเวสก็พยายามเลี้ยงฟองชัวร์มาแบบลูกคุณหนูไม่ใช่หรอครับ? แต่ซนไม่หายสงสัยจะเป็นนิสัยติดตัวแล้วหล่ะมั้ง”

โนว่าพูดพร้อมกับรับขนมที่อีกคนโยนมาแล้วก้มลองป้อนลูซี่ด้วยตัวเอง

“มาครับลูซี่ อ้าม… ทำคนอื่นวุ่นวายไปทั่วเลยรู้มั้ย”

“จะว่าไปนั่นหนังสืออะไรหรอครับ? ดูไม่คุ้นเลยนะนั่น..”

“เมื่อกี้บอกว่าแกล้งเป็นลม… แสดงว่าฟองชัวร์สินะครับ ทำไมนะ…กับแมวตัวอื่นก็หนีทันแต่พอฟองชัวร์นี่โดนจับได้ตลอดเลย”

“แล้วพึ่งเจอหรอครับหรือซักพักแล้ว?”

“อา….. ในที่สุด ลูซี่… ผมนึกว่าจะโดนแมวที่อื่นตัวไหนคาบหายไปซะแล้ว”

โนว่าที่ในที่สุดก็พบเออร์มินของตัวเองทำเอาเขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเบาๆก่อนจะเดินเข้ามานั่งร่วมโบกี้แบบที่ทำเป็นประจำทุกปีถือเป็นการพักเหนื่อยไปด้วยพร้อมถุงขนมที่ได้จากรุ่นน้องตอนช่วยตามหาเออร์มินเมื่อครู่ในมือ
+

“อ๋อ ที่ว่าวิ่งทันทีที่เข้าประตูสินะครับไม่ใช่ตอนเข้าห้องโบกี้หรอก…”

“แต่กระโจนออกตั้งแต่ขึ้นรถไฟทันทีที่ก้าวข้ามขอบประตูขบวนรถเลยครับ…แต่พอเจอแบบนี้ก็โล่งใจแล้วหล่ะ งั้นผมขอพักซักหน่อยด้วยดีกว่า”

โนว่าพูดพลางถอนหายใจเบาๆก่อนจะคอยลูบเจ้าเออร์มินของตัวเองปล่อยให้ความเงียบสงบผ่อนคลายปกคลุมอยู่ในอากาศในระหว่างที่เขากับเพื่อนสนิทนั่งพักผ่อนรอคอยที่จะถึงฮอกวอสต์ในปีสุดทา้ย

[จบรูท]

“ไม่ใช่ของเวสแล้วของใครหล่ะครับเนี่ย”

โนว่าพึมพำเบาๆแม้ปกติเขาจะไม่อยากไปกินของๆคนอื่นโดยไม่ได้ขอแต่ตอนนี้เขาเลือกที่จะกลืนมันซะเองก่อนที่เจ้าลูซี่จะมากินซะก่อน

“แล้วก็ที่ลูซี่ออกมาวิ่งจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้คิดจะปล่อยหรอกครับ แต่เหมือนประตูที่ผมเข้าจะมีกลิ่นสาบสัตว์ของเด็กบ้านอื่นเยอะไป เลยกระโจนเตลิดจนผมก็หาไปทั่วเลย”

“คงเป็นความโชคดีบนโชคร้ายหล่ะมั้งที่แมวที่คาบลูซี่ได้คือฟองชัวร์”

“แหม๋ ปกติถ้าไม่ใช่แมวใจกล้าก็ไม่น่าไปไล่กวดอะไรที่ตัวใหญ่กว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรอครับ ก็ปกต-!?”

คำพูดของโนว่าชะงักไปเมื่อเห็นเวสเปอร์โยนกบช็อคโกแลตมาให้ลูซี่ในขณะที่เจ้าเออร์มินตัวเล็กก็มองตาเป็นประกายแทบจะอ้าแขนรับแต่โนว่ารีบคว้ามันไว้ก่อน

“เดี๋ยวครับเวส เออร์มินกินไม่ได้นะกบนั่นหน่ะ ห้ามเลยครับ”

เขาพูดพร้อมเอากบให้ห่างจากลูซี่ก่อนมันจะหาทางแทะช็อคโกแลต

โนว่าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเออร์มินมุดเข้าในเสื้อคลุมก่อนจับมันออกมาใช้คาถาทำความสะอาดตัวมัน

“ผมกลัวว่าถ้าอยู่โลกมักเกิ้ลมันจะได้โดนแมวกวดลงท้องก่อนจะได้รางวัลอะไรนั่นซะอีกครับ ทำไมกันนะแมวถึงได้ชอบไล่กวดแกจังลูซี่…”

เขาพึมพำพลางนั่งลงบนเบาะที่นั่งแล้วจับเออร์มินตัวเองที่ตัวสะอาดแล้วหมุนเช็คไปมาว่าไม่มีแผลอะไร

“ฟองชัวร์นี่ซนไล่กวดกับสัตว์ตัวเล็กทุกตัวรึเปล่าครับเนี่ยเวส?”

“....เฮ้อ…”

โนว่าถอนหายใจเบาๆแล้วยอมเก็บไม้ตัวเองกลับเข้าไปในเสื้อคลุมเหมือนเดิมแม้สีหน้าจะขมวดคิ้วอยู่เลยเล็กน้อย

“ก็รู้อยู่ครับผมไม่ได้จะง้างจริงๆหรอก แต่แบบ…นี่ก็จะ7ปีแล้วนะ ยังไม่ยอมชินกันอีกหรอครับเนี่ย”

เขาพึมพำพร้อมส่ายหัวเบาๆดูเหนื่อย

(อยากเล่นมุขเกใส่แต่ไม่เอาเด๋วผิดผี แค่นี้ก้มีคนเข้าใจผิดพอละ555+)

โดโนแวนชะงักมือไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจขนาดนั้นเพราะน้ำเสียงที่คุ้นชินก่อนจะแกะมืออีรีลที่จับแขนซ้ายตัวเองออกเพื่อเอื้อมอ้อมมาลูบหัวรุ่นน้องที่รู้จักกันดีอย่างเอ็นดู

"สวัสดีครับอีรีล ว่าแต่ผิดหรอครับ^^?"

เขาพูดพร้อมดึงมือตัวเองกลับหลังลูบไปเพียงครู่เดียวเพราะไม่อยากให้อีกคนไม่พอใจใส่ซะก่อนแม้จะรู้จักกันพอสมควรแต่ก็ไม่อยากทำให้อีกคนรู้สึกเหมือนเด็กเล็กหล่ะนะ

(มาปักคับ)

"อะ.... เวส มาแจมหรอครับ?"

เขาเห็น @hwww-vesper.bsky.social ที่เข้ามาร่วมวงก็โบกมือทักทายพลางลูบจมูกตัวเองไปด้วยแล้วหันมอง @hwww-sage.bsky.social ที่มาใหม่ก่อนจะหันไปชี้เป้าให้ @hwww-olivierr.bsky.social กับ @hwww-estelle.bsky.social เล่นหมอนฝะงนู้นก่อนได้เลย เขาขอพักจมูกพักมึนแปปนึง

"ก็มัน..... ไม่ใช่แว่นผม..." @hwww-olivierr.bsky.social

เขาตอบเสียงอึกอักเล็กน้อยเพราะยังมึนตึ้บกับหมอนข้างแอ็คแท็กก่อนจะค่อยๆยันตัวเองนั่งขึ้นมา

"ปลอดภัยดีครับยังถือว่ายังพอเบากว่าหลายอย่างที่เคยเจอมา....หล่ะมั้ง"

@hwww-estelle.bsky.social