"ซื้อของเสร็จกลับดีดีละ ส่วนฉันต้องไปหาน้องสาวต่อแล้วล่ะ~"

เขาหันหลังโบกมือลา น้ำเสียงของเขาเปี่ยมไปด้วยคำอวยพร ด้วยโทนที่ไม่สูงหรือต่ำเกินไป

" เธอมีพี่ชายที่ดีนะ ครั้งหน้าปิดเทอมถ้าได้เจอพี่ชายเธอคงดีนะ See yaa-!"

" แปลว่าคุณพี่ชายคงเท่มากเลยสินะ แต่ขี้อายหรอ เห~ แบบนั้นถือว่าเป็นผู้ชายที่แจ๋วนะ เอกลักษณ์ดีออก"

" คนแบบนั้นใครๆก็ว่าดูดี🌟 เชื่อไหมว่าฉันจะแยกเธอสองพี่น้องออก...โอ๊ะ"

เมื่อมาถึงเป้าหมายหลังฟังและตอบโต้กันมา แมคพยักหน้าช้าๆตอบรับก่อนยิ้มอ่อนส่งให้รุ่นน้อง

" ยินดีๆ โอ้ว- ลูกอมงั้นหรอ ขอบใจนะเฟร์"
แมครับลูกอมนั้นมาแต่ยังไม่ทานทันที

(+)

What' in my box? อะไรอยู่ในกล่องนี้กันแน่นะ?

th.shindanmaker.com/1248259

" ฮะ ฮะ เอาสิฝากน้องสาวฉันด้วยนะถ้าได้เจอ "

เขาว่าก่อนเดินนำไปจังหวะก้าวไม่ช้าไม่เร็ว กวาดมองสองข้างทางเป็นบางครั้ง บ้างก็ชี้ให้ดูอะไรแปลกๆแต่ไม่อธิบาย

" ไม่เชิงทางลัดหรอก เรียกว่าวิธีหลบเลี่ยงคนเกินจำเป็นดีกว่า~ "
" ล้อเล่นน่ะ แค่เห็นคนน้อยเลยพามาทางนี้เฉยๆ "

ความสงบนี้มากพอให้ใกล้เห็นร้านหรือยังนะ คงใกล้แล้วละ

" นี่ เฟร์... เฟร์มีพี่น้องไหม? "

"ก็คงห่วงนั่นแหละ แต่ยอมไม่ตามมาป่านนี้คงรออยู่ที่ร้านของหวานทั้งที่ตัวเองเอาแต่ซดกาแฟนั่นแหละ ไว้ว่างๆให้ฉันพามารู้จักดีไหม? "

เขาทำท่ากระซิบ
"เด็กคนนั้นค่อนข้างขี้อายละแต่น่าจะเข้ากับเธอได้นะเฟร์"

หลังตอบเรื่องน้องสาวสายตาเขากวาดมองเส้นทางต่างๆ

"อ่อร้านที่มีหนังสือแปลกๆบางครั้งนั่นน่ะหรอ"

ก่อนชี้ไปทางช่องที่คนน้อยๆว่าไปทางนั้น

"ตรงนั้นคนเดินสวนน้อยกว่าน่าจะไปได้ไวกว่านะ "

" ขอบใจสำหรับคำชม~"

บางทีก็เหมือนพวกโกลเด้นที่โดนชมนิดๆหน่อยๆก็กระดิกหางใส่แล้ว

" อืม.. โอ้ว! "

หยุดคิดเล็กน้อยว่าตนยังขาดเหลืออะไร แต่แมคก็ดูไม่ติดใจกับการเรียกผิดๆถูกๆ

" ไม่น่าเหลืออะไรแล้วละ🌟 นี่แค่หนีน้องสาวเที่ยวเฉยๆ "

สีหน้าของคนสบายอกสบายใจ พูดออกมาได้เต็มปาก

" เดี๋ยวฉันไปส่งแล้วกันนะ เธออยากไปร้านไหนละเฟรย์ "

" ถูกต้อง ดีใจนะที่เธอจำชื่อฉันได้ "
เขาดูดีใจมากเลยละไม่ว่าจะเพราะอีกฝ่ายจำชื่อได้หรือเสียงหัวเราะนั้น

" เรียกฉันแค่แมคเถอะเฟร์ ไม่ต้องมีพี่หรือศักดิ์อะไรหรอก ฉันไม่ถือๆ คนกันเองทั้งนั้นนละ "

" จริงสิ เธอมาซื้ออะไรหรอ ปี5 ใช่ไหม? เห็นแบบนี้ฉันจำคนเก่งนะ💫 "
ดวงตาคมเลื่อนขึ้นมองเสี้ยวหน้ารุ่นน้องอย่างสงสัย

ดูเหมือนความคิดที่จะหนีต้องโดนตัดทิ้งซะแล้ว

" ก็นะะ- ที่นี่โลกเวทมนตร์อะไๆรก็เกิดขึ้นได้ อันตรายไม่ต่างจากป่าต้องห้ามนักหรอก เพราะงั้นนี่น่ะ จิ๊บๆ "

เขายักคิ้ว ก่อนทำท่ากางเล็บแล้วลองกวักเบาๆ แค่มัน ดูเหมือนแมวกวักมากกว่าผี

" แต่เธอเก่งนะเฟร์ย่า ที่เจออะไรน่าตกใจแล้วไม่วิ่ง "
" เก่งมากเฟร์ ฉันเรียกเธอแบบนั้นได้หรือเปล่า? "

เขายิ้ม

" ฮะ ฮะ ฮ่าๆ "

ชายหนุ่มหัวเราะสองมือไขว้พาดหลังคอตามสไตล์ชายหนุ่มขี้เล่น หันมาทำตาหยี่ใส่รุ่นน้อง

" เอาน่าๆ แบบนี้ก็ออกจะสนุกดีไม่ใช่หรอ อย่างน้อยก็ไม่โดนอะไรกระแทกนะ อีกอย่างฉันอยู่ทั้งคนไม่ต้องกังวลหรอก เชื่อฉัน"

" โอ้ ใช่ เธอน่ะเฟร์ย่าใช่ไหม?✨ "

(เป็นไงครับจบแบบมีความสุขเนอะ)

ดวงตาคู่นั้น สีทั้งสามที่ผสมวนอยู่ภายใน หันมองเสี้ยวหน้างามของเพื่อนข้างกาย ริมฝีปากขยับเป็นคำพูด เสียงของเขาเบาลงมาก น้ำเสียงที่เคยขี้เล่นบัดนี้จับอารมณ์ไม่ได้เลย

' อควา '
' ที่ผ่านมา ขอบคุณนะ '
(😘)

เสี้ยวนึงที่ประกายในดวงตาวูบไหว นัยน์ตาที่สดใสกลับมาวางแขนบนไหลอควาที่ตัวเล็กกว่าเบาๆชี้ไปทางข้างหน้า

" เอาละเราไปที่นั่นกันเถอะสถานที่สุดท้าย ร้านสัตว์เลี้ยง!! "
เขารีบพาไปทันที

แต่หากอควาได้ยิน และเห็นละก็...

(+)

เขาทำหน้าภูมิใจยืดอกยิ้ม ลูบปลายคางเบาๆ ความภูมิใจของเขาทะลุหลอดความมั่นหน้าขอองเขาไปแล้ว

" หึหึ ระดับ คอร์แมค โอ คอร์วิเด ที่ดูแลน้องสาว(?)มาตั้งแต่เล็กเท่าฝาหอย แค่ฝึกผูกโบว์แค่นี้จิ๊บๆ✨ "

ถูกต้องแมคไม่มีทางพกของแบบนี้กับตัว เขาไปจิ๊กของลิซมา

" ก็นะผมอยู่กับน้องสาวมาแต่แรกๆไหนจะ- อา ช่างเถอะ "
(+)

" สวยมาก "
คำชมอันไร้ที่มา เขาควักบางอยากออกมาจากกระเป๋า กระจกพับแบบพกพา แต่ เอ๊ะ หน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นลิซใช้อยู่
แมคที่อยู่ด้านหลังขยับหาเล็กน้อยเอียงใบหน้าอ้อมส่งกระจกให้อควาได้ลองดู

" เป็นไงคร้าบบ ผมผูกโบว์เก่งขึ้นแล้วนะ ผมเก่งไหม? "

เมื่ออีกฝ่ายหันหลังสองมือที่ค่อนหยาบสัมผัสปลายผมอย่างเบามือแบบที่ไม่คิดว่าคนอย่างแมคจะทำได้ เขาเกี่ยวเส้นผมที่ไม่ยอมเข้าที่กับมารวบไว้หลวมๆ มือที่ยังว่างวางทับโบว์ลงไปวัดระดับที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายรำคาญ สองมือผสานงานกันอย่างลง ไม่มีการแกล้งไม่มีเสียงรบกวนระหว่างนั้น

โบว์ที่ถูกผูกอย่างสวยงามคือผลงานในครั้งนี้ เกี่ยผมยาวสลวบให้เขาที่เป็นอันจบ

(+)

" โอ้ ยินดีเลยครับบ ลิซต้องดีใจมากแน่ๆเสียดายเธอไม่ได้มากับเรา "
" ถ้าเจ็บบอกผมนะ อควา "

เขายิ้มยินดีเสียจนตาปิดที่เห็นรอยยิ้มนั้น

(+)

เขาว่าแบบนั้นของฝากยังถูกถือไว้ให้ระดับใบหน้าก้มลงนิดหน่อย รออีกฝ่ายหยิบไป

" จริงๆอยากให้ก่อนกลับ แต่ให้ตอนนี้แหละดีแล้ว ไม่งั้นผมลืมแน่ๆชัวร์ๆล้านเปอร์ ฮะ ฮะ "

เขายิ้ม ยิ้มแบบทุกครั้งที่จะมีอะไรเกิดขึ้น เมื่อก้าวออกจากร้านหลังเมื่อสั่งชุดคลุมเป็นอันเสร็จ
สองหนุ่มก้าวเดินข้างกันไปตามถนน ในระหว่างเดินนั้น

" บู้ว! "

บางสิ่งปรากฎตรงหน้าอควาพร้อมเสียงเอฟเฟคทำเอง มันก็คือโบว์ผูกผมธรรมดาที่มีสีผมคล้ายดวงตาของอควาประดับด้วยลวดลายสีเงินเรียบง่าย

" ของฝากครับ จริงๆลิซเป็นคนเลือกให้น่ะ "

(+)