ไม่คิดจะตอบคำถามอะไรคนตรงหน้าทั้งนั้น

แล้วก็พยายามอาศัยจังหวะทีเผลอที่เขากำลังจะก้าวชิ่งหนี คว้าเนคไทของแลนทราซไว้ มืออีกข้างกำชายเสื้อสูทแล้วดึงลง ให้เขาโน้มตัวลงมา

แล้วค่อยๆประกบริมฝีปากตนกับเขาอีกครั้ง
ไม่มีการรุกล้ำใดๆ รู้สึกเพียงแนบสัมผัสนุ่มเท่านั้น

นานเพียงครู่ก็ปล่อยมือแล้วผละออกมา ไม่ลืมที่จะหรี่ตามองคาดโทษอีีกครั้งแล้วแลบลิ้นใส่ ก่อนจะรีบหนีออกมาจากห้องปรุงยานั้น

+

กิลเบิร์ตกระพริบตาปริบๆก่อนจะเริ่มยิ้มแย้มออกมา แค่รู้ว่าเพื่อนร่วมบ้านจะไม่ฝืนร่างกายเกินไปก็ดีพอแล้ว ส่วนมือข้างที่ถูกจับเอาไว้ไม่ได้ผละออกไปไหนแต่ก็ไม่ขยับอะไรต่อ คิดแค่ว่าอีกฝ่ายคงแค่อยากจะจับมือ…ล่ะมั้ง?

“ได้ยินแล้วค่อยหายห่วงหน่อย!”

เขายิ้มจนเปลือกตาปิดปิติยินดีและฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดต่อพร้อมทั้งพยักหน้างึกงักไปด้วย

“วุ่นวายแค่ตอนแรกๆเท่านั้นแหล่ะน่า!”

“ชับบี้ชอบเล่นด้วยมากๆเลยล่ะ”
+

เสียงหินดังกระทบกันกรุ่กกรั่กในกระเป๋า ลูนี่ไม่รอช้าที่จะปรี่เข้าไปทักทายเพื่อนสาว

เเต่ดูเหมือนคราวนี้ในอ้อมเเขนของไลร่าจะไม่ใช่นิยายรักนะ

“เฮือก!!“

นั่นมัน หรือว่า…!?

”กิ้งก่าตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเจอเลย!?“

เพราะขอบเขตของเรื่องที่ว่าเกิดขึ้นทั่วโรงเรียน ตอนนี้เขาและเพื่อนจึงมายืนอยู่กันกลางห้องโถงใหญ่

"มาเริ่มหาเบาะแสจากที่นี่กันเถอะ โนอาห์"

ตอนนี้เจ้าตัวรู้สึกเหมือนอยู่ในนิยายสืบสวน และแล้วคนร้ายของบทแรกปรากฏ

มันคือ "นิฟเฟลอร์นี่!"
ที่กำลังแอบปีนเข้ากระเป๋าเสื้อโค้ทเขาหน้าซื่อ ๆ

เลยหมับมันขึ้นมาชูให้นายดูด้วยกัน

"...อย่าบอกนะว่ามันก็มาหาไข่เหมือนกัน"

ชักสีหน้างง

(กรี๊ดดดดด อะไรกานคะเนี่ย น่ารักจังเลย😭😭😭😭😭🤲🏻🤲🏻🤲🏻 พวกก้อน ๆ จิ๋ว.... จะใจเย็นลงให้ก่อนก็ได้ /ซิบ ๆๆๆ)

(ยุ่นพี่เยี้ยงยูกอ้วม😭🤲🏻🤲🏻)

(แวะมาเพิ่มเติม โดยการ-- แท่มแท้ม และนี่คือ คนที่จะพยายามทำให้โคลท์ใจเย็นลง/อารมณ์ดีขึ้น/และอื่น ๆ โดยการเปลี่ยนเรื่อง และหาของที่ชอบมาให้ล่ะ--)

(หุ ๆ ขอบคุณนะคะ ชมประธานแบบนี้รับตั๋วชมฟรีทันทีค่ะ)

(อ้ายจิ๋วTT_______TT น่าบีบสุด ๆ เยยค่ะ)