ร่างเล็กเดินขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนถูกวางหมวดคัดสรรลงบนศีรษะ

'เรเวนคลอ---!'

เธอสะดุ้งโหยงเล็กน้อยแม้จะไม่มีใครสังเกตเห็น แต่หมวกยังไม่ทันได้แตะเต็มศีรษะเสียงของหมวกก็โพล่งออกมาแล้ว

@hwww-charlie.bsky.social

น่าแปลกที่บ้านของเธอยังไม่มีใครอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟเลย

ชาร์มได้แต่คิดขณะมองชาร์ลีคาดคั้นเอากับหมวกคัดสรรก็ดูน่าสงสารไปโดยปริยาย

จท้ายที่สุดสุดหมอนั่นก็ได้อยู่เรเวนคลอเหมือนกันกับพ่อก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

แล้วเธอจะได้อยู่บ้านไหนกันนะ...?

ความคิดสลายไปในอากาศเมื่อเสียงของศาสตราจารย์เอ่ยขึ้นเรียกชื่อของเธอ 'ชาร์ม มาเรีย นอเทรอดาม'

(+)

ชายแขนเสื้อยาวดำขลับถูกกระชากอย่างแรงจากพี่ชายฝาแฝดข้างกาย ทว่าเด็กสาวใบหน้าราวกับตุ๊กตาก็ไม่ได้เอ่ยปากว่าอะไรราวกับเป็นขั้วตรงข้ามกัน

เด็กสาวแหงนมองเพดานที่ถูกเสกด้วยคาถาจำลองท้องฟ้ายามราตรีประดับเทียนที่ล่องลอยอย่างสวยงาม

คนในครอบครัวทั้งพ่อ แม่ และบรดาพี่ชายต่างได้ถูกคัดสรรไปอยู่บ้านสลิธีริน เรเวนคลอ และกริฟฟินดอร์

(+)

เด็กวัยเพียงสิบเอ็ดปีดูเล็กกระจ้อยไปเลยเมื่อเทียบกับความใหญ่โตของปราสาทเก่าแก่

พิธีได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อเหล่านักเรียนร่วมชั้นปีแรกน้องใหม่จะได้คัดสรรบ้าน โดยมีศาสตราจารย์และหมวกคัดสรรหน้าตาประหลาด(?)ให้ได้เชยชม

ชาร์มได้แต่ยืนคิดบางสิ่งในหัว รอคอยการเรียกขานชื่อของตน

@hwww-charlie.bsky.social

เอสเทลล์ลุกออกจากที่นั่งที่ตนนั่งอยู่นาน บิดขี้เกียจเล็กน้อย ใบหน้ายังคงเรียบเฉยตามเดิม

นับเป็นปีแรกที่เธอต้องทำอะไรอื่นนอกจากการนั่งมองวิวทิวทัศน์ หรือไม่ก็งีบหลับระหว่างรอไปถึงปลายทางของการเดินทางครั้งนี้

ได้แต่อวยพรและภาวนาอยู่ในใจ...ให้การทำหน้าที่นี้ของเธอลุล่วงไปด้วยดี ไม่จำเป็นต้องโต้เถียงอะไรกับใครในขบวนด้วยเถอะ

...มันจะเป็นไปได้สินะ?

(กลับไปฟ้องแม่แน่ว่านายไถตังค์ช้านนน)

แน่นอน…มันคือเสียงของจดหมายกัมปนาทที่เขาให้ชินนาม่อนบินไปหย่อนให้คนบนรถไฟนั่นแหละ

แม้แฝดน้องร่วมตู้รถไฟจะไม่ได้แสดงออกอะไรเป็นพิเศษแต่ชาร์ลลีกลับยิ้มกว้างกว่าเดิม “ดูเหมือนว่าเรื่องสนุก ๆ จะเริ่มแล้วสินะ”

[+]

[ขออนุญาตแท็กแฝดน้องคนสวยนะคะ🥰 @hwww-charm.bsky.social ]

“ฉันว่าพ่อคงต้องเปลี่ยนปากกาขนนกมาทำหม้อให้นายไว้ใช้แทนแล้วล่ะ“ เธอว่าพร้อมพ่นลมหายใจออกมาคล้ายกำลังหัวเราะ

ก่อนจะพยักหน้าไปทางร้านขายหม้อและสมุนไพรที่อีกฟาก ”ไปกันเถอะ“

ฝีเท้าเดินตามทันทีเพื่อที่จะเอาของของเธอคืน ไม่วายลอบขมวดคิ้วทำสีหน้าไม่พอใจวูบนึงก่อนจะกลับมาทำสีหน้าปกติ?

“คงไม่ได้หรอกค่ะอย่างหลังน่ะ แค่คิดว่าต้องไปอยู่ประจำบ้านคุณมันก็…”

ปล่อยให้คิดเอาเองซึ่งก็ดูเป็นสิ่งที่เดาไม่ยาก แต่ดันหลวมตัวเกินไปที่พาตัวเองมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

“เอาหมวกฉันคืนมาค่ะ”

สาวเท้าตามพลางมือเอื้อมไปจับแขนอีกคน