มุมปากเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำลึก ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวกลับ เส้นทางตรงกลับหอรออยู่พร้อมกับคำถามอีกมากมายที่เขายังไม่ได้คำตอบ และมังกรน้อยที่ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี

เสียงส้นรองเท้าของเขากระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แต่ทุกก้าวกลับรู้สึกเบากว่าปกติเล็กน้อย ราวกับสติของเขายังติดค้างอยู่ที่ริมฝีปากที่ยังคงชาอยู่ไม่หาย

ไม่คิดจะตอบคำถามอะไรคนตรงหน้าทั้งนั้น

แล้วก็พยายามอาศัยจังหวะทีเผลอที่เขากำลังจะก้าวชิ่งหนี คว้าเนคไทของแลนทราซไว้ มืออีกข้างกำชายเสื้อสูทแล้วดึงลง ให้เขาโน้มตัวลงมา

แล้วค่อยๆประกบริมฝีปากตนกับเขาอีกครั้ง
ไม่มีการรุกล้ำใดๆ รู้สึกเพียงแนบสัมผัสนุ่มเท่านั้น

นานเพียงครู่ก็ปล่อยมือแล้วผละออกมา ไม่ลืมที่จะหรี่ตามองคาดโทษอีีกครั้งแล้วแลบลิ้นใส่ ก่อนจะรีบหนีออกมาจากห้องปรุงยานั้น

+

ริมฝีปากเหยียดยิ้มกว้าง ความอภิรมย์ฉายชัดในดวงตา ขณะฟังอีกฝ่ายพูดจาเฉไฉราวกับกำลังหยิบยื่นโอกาสให้เขาเป็นผู้ซ้ำเติมตัวเองโดยไม่รู้ตัว

สิ่งที่เขาเอ่ยไปนั้นกระจ่างแจ้งในความหมายแล้ว 'เรื่องที่เปรยไปแต่แรก' มีอยู่เรื่องเดียว เนอัสไม่มีทางรู้ว่าเขาจะสนุกหรือไม่ จนกว่าเขาจะได้ฟังเรื่องราวเหล่านั้นด้วยตนเอง การที่อีกฝ่ายเลือกแสดงความไม่มั่นใจผ่านการเล่นลิ้นเช่นนี้ เป็นการกระทำที่ผิดมหันต์

+

หลังจากที่ทั้งสองช่วยกันเติมปุ๋ยเรียบร้อย อยู่ ๆ โอลิเวียก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

“จะว่าไปหญ้าน้ำประสานนี่เป็นส่วนผสมของน้ำยาสรรพรสใช่ไหมนะ”

เธอพูดคนเดียวก่อนจะหันมาทางเพื่อนชายข้าง ๆ

“นี่โคล ถ้าเลือกปลอมเป็นใครสักคนได้นายจะปลอมเป็นใครน่ะ”

“แน่นอนว่าแค่สมมติน่ะ คนอย่างฉันไม่นั่งหน้าหม้อต้มยาเป็นเดือนแน่ ฮ่าๆๆๆ”

เธอหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดีก่อนรอคำตอบ

แม้ประโยคนั้นจะแผ่วเบา แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้การ์เรตได้ยิน

เขาระบายยิ้ม ค่อยๆลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นตามเนื้อตัว

" อื้ม กลับกันเถอะ "

" ฉันว่าจะพักสักหน่อย ตื่นมาจะได้มีแรง✨ "

การ์เรตเดินไปขนาบข้างอีกฝ่าย ในอ้อมแขนยังคงอุ้มเจ้าตัวเล็กเอาไว้อย่างทะนุถนอม

" ไว้จะชวนนายทำของน่ารักๆด้วย "

" มันต้องชอบแน่ ๆ ! "

และตลอดทางเขาก็เอาแต่พูดไม่หยุดไม่หย่อน คงจะตื่นเต้นน่าดู

[จ๊บ]