ทว่าเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ประกายแววตาเขาก็ดูจะวาววับอย่างระคนดีใจขึ้นมา

"ได้สิครับ! ไม่เจอรุ่นพี่ตั้งนานได้ถือโอกาสเดินเล่นด้วยกันเลยก็ดีเนอะ?"

เขาระบายรอยยิ้มละไมและเอียงคอเล็ก ๆ
ก่อนเขาจะขยับตัว เปลี่ยนไปยืนข้างตัวลูเซียโน่คล้ายจะรอเดินควบคู่ไปด้วยกันแทน

..แต่ท่าทีเหมือนกำลังรอเดินตามซะมากกว่า ทั้งที่เป็นธุระตัวเองแท้ ๆ?

ตอนได้ยินว่าอีกฝ่ายจะกลับแล้ว
แม้เขาจะยังมีรอยยิ้มอยู่ แต่หางคิ้วกับลู่ลงเล็ก ๆ

ก่อนแววตาจะถูกแทนที่ด้วยความสงสัยระคนแปลกใจตอนที่จ้องมองตามมือคนอายุมากกว่าที่แตะตัวเขาไล่ตามลำดับไปอยู่พักใหญ่

สุดท้ายเขาส่งเสียงหัวเราะ มันฟังดูนุ่มนวลไม่แปลกไปจากเดิม

"เพราะผมกินเยอะขึ้นล่ะมั้งครับ?"

แต่พอมองไปยังรุ่นพี่ตรงหน้า เขาก็เพิ่งนึกได้อีกคน
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาต้องเป็นฝ่ายก้มมองอีกคนแทน

อันที่จริงดูเหมือนเซมลินจะโตขึ้นมากกว่า
แต่เหมือนจะคิดว่าตัวเอง-- อ้วน? เลยใส่ชุดไม่ได้

"ถ้างั้นรุ่นพี่ก็จะกลับแล้วงั้นเหรอครับ?"

เขากลับมาสบสายตาคนอายุมากกว่าในหนถัดมา

ใบหน้าเซมลินยังเปื้อนยิ้มแม้คิ้วจะลู่ลงเล็กๆ พร้อมมือที่ปล่อยจากอีกฝ่ายมาเกาแก้มตัวเองแทน

"ยังเลยครับ.."

เขาหัวเราะเสียงแห้งแผ่วเบาต่อท้าย

"ผมเหลือไปรับชุดใหม่ที่ร้านมาดามมัลกิ้นน่ะครับ เพราะชุดเดิมเหมือนจะ.. เอ่อ ใส่ไม่พอดีตัวเหมือนเก่า"

ครู่หนึ่งเอาจับหน้าท้องตัวเอง

"แต่รุ่นพี่ล่ะก็- จะใจดีกระทั่งเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะครับ แย่เลยนะถ้าเผลอเสียเงินขึ้นมาจริง ๆ น่ะ"

เขาเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อย เลยดูเหมือนไม่ใช่การดุหรือว่าคนอายุมากกว่าเท่าไหร่

"แต่ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญเจอกันแบบนี้ รุ่นพี่ก็มาซื้อของสำหรับเทอมใหม่สินะครับ?"

เซมลินกล่าวถามใหม่อย่างชวนคุย

"รุ่นพี่ได้ของครบยังเหรอครับ?"

หันเดินมาสักระยะ เขาเอี่ยวตัวหันไปมองทางหลังให้แน่ใจว่าเดินพ้นสายตาร้านมาไกลพอเซมลินถึงได้หยุดลง

"ไม่เป็นไรครับ" เขาตอบด้วยรอยยิ้มจนตาหยีก่อนจะปล่อยมืออีกฝ่ายลง "อ๊ะ เมื่อกี้ผมดึงแรงไปมั้ยครับ"

เพียงแค่ปล่อยมือไม่ทันพ้นสามวินาที เขาก็คว้าข้อมือข้างเดิมอีกคนขึ้นมาดูอีกหน คงแค่กังวลว่าจะออกแรงมากเกินจนสร้างร่องรอยจาง ๆ เอาไว้

+

"ขอโทษด้วยนะครับ ถ้าทำธุระสำคัญเสร็จเดี๋ยวจะแวะมาใหม่นะครับ"

ประโยคหลังเขากันไปตอบเสียงนุ่มนวลกับหญิงชราพร้อมรอยยิ้มละไมบนใบหน้า

ไม่รีรอให้ได้รับคำตอบของทั้งคนเป็นรุ่นพี่หรือหญิงสูงวัย เขาก็พลันออกแรงดึงข้อมือให้อีกฝ่ายเดินตามตนออกไปไกลจากร้านทันที

ด้วยท่าทีว่า 'ก้าวเท้าให้ไวเลยรุ่นพี่!'

(นุแวะมา—)

เซมลินหยุดฝีเท้าอยู่ไม่ไกลนัก เขากระพริบตาคล้ายจะหรี่และเพ็งมองว่าใช่คนคุ้นเคยหรือไม่ในทีแรก

กระทั่งแน่ใจชัดเจน ถึงได้สาวเท้าเดินไปทางอีกฝ่าย

"รุ่นพี่!"

เขาร้องทักเสียงใส

"ผมตามหาตั้งนานแน่ะ! ถ้ามัวชักช้าของที่ต้องซื้อจะหมดก่อนนะครับ"

เขากล่าวคำโกหกตัวโตด้วยดวงตาใสกิ๊งเสียยิ่งกว่าแก้วใส พร้อมมือเขาที่ยกขึ้นคว้าข้อมืออีกข้างของอีกฝ่ายไปด้วย

+

-ใบโค สามารถโคกันได้เสมอนะคับ🍀-

bsky.app/profile/hwww...