ใบหน้าเรียบ ๆ เงียบฟังคำว่า
พยายามครุ่นตาม

เขาไม่ถนัดด้านรักษา
คงช่วยอะไรไม่ได้ ดูก็ไม่ออก

ไล่ไปรักษาเร็ว ๆ คงจะดีกับเจ้าตัวกว่า

พออีกมือเอื้อมมาจับ
ก็ค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนพอประมาณให้อีกฝ่ายลุกตาม

“ อืม— ยินดีครับ “

“ ไปห้องพยาบาลเถอะ “

” เดินเองได้ใช่ไหม ? “

“ โอ.. ”

“ ยังไม่ตายแฮะ ”

“ ไม่เห็นร้องสักแอะเลยนะ หรือว่ากระดูกคอหัก ? “

เอ่ยถามตรงไปตรงมาตามสภาพที่เห็น
เป็นปกติคงโอดครวญกันบ้างแล้วแท้ ๆ

มือค่อย ๆ ยื่นออกไปหาเพื่อนร่วมบ้าน

“ ลุกได้ไหม “

( ขออนุญาตแจมนะคะ เหมือนมีคนต้องการความช่วยเหลือ ✊🤚✊🤚)

ในวันที่สดใส
ขณะกำลังจะผ่านพื้นที่สีเขียวไป
ก็ได้ยินเหมือนมีวัตถุบางอย่างร่วงลงกับพื้น

พอหันไปมองตามเสียงก็เจอร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่

ความเป็นมนุษย์
มันเรียกร้องว่าควรไปดูเสียหน่อย

ถึงได้ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ ๆ
ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ ข้าง ๆ และจ้องมอง

“ ... ”

“ ตายแล้วเหรอ ? ”

นั่นปากเหรอนั่น

( มากรี้ดย้อนหลังแบบคนพึ่งว่าง โอ่ยน่ารักมาก ขอบคุณเช่นกันค่ะ เดี๋ยวซักวันเราจะกลับมาเอาคืน😭🔥 และได้เลยค่ะ หยิบไปวางในตารางได้เล้ย )

น้ำเสียงเรียบ ๆ ฟังดูไม่สบอารมณ์นัก
กับคำที่คนด้านในคาดการณ์

แน่นอน ถ้าตัวเลือกมีมากกว่านี้คงเดินหนีไปแล้ว คนคาดเดาไม่ได้มักนำมาซึ่งความวุ่นวายที่คาดเดาไม่ได้ คาอินจึงไม่อยากสุงสิงด้วยมากนัก

“ ในตู้นายแทบจะกลายเป็นป่าดงดิบอยู่แล้วเถอะ “
” ก็นึกว่าจะเลี้ยงกบอยู่ในนี้จริง ๆ “

ไหวไหล่เล็ก ๆ
ดวงตามองกบน้อยที่ถูกส่งหายลงท้องไป

มือยังคงกอดอก ยืนรอให้อีกฝ่ายจัดข้าวจัดของให้เข้าที่เสียก่อน

” ถ้าเกิดว่าใช่แล้วจะทำไม ? “
” หรือนายไม่ต้อนรับผม ? “

( มาส่องตู้ )

เขากำลังก้าวผ่านทางเดินเพื่อหาที่นั่งเหมาะ ๆ

สายตาดันเหลือบไปเห็นตู้ไร้ผู้โดยสาร
เกือบจะได้ที่นั่งดี ๆ แล้ว
ติดเพียงแค่ข้าวของภายในดันระเกะระกะเหลือเกิน

ใบหน้าเลื่อนมองวัตถุ จนสบกับคนคุ้นหน้า
พร้อมหยุดจุดสังเกตลงที่ขนมในมือของเจ้าตัว

เขานิ่งครุ่นอยู่ครู่ก่อนเอนตัวพิงขวางทางเข้าออก
มือยกขึ้นกอดอกมองสภาพเละเทะของเด็กบ้านสิงโต

“ กำลังสร้างบ้านให้กบอยู่หรือไง ? “

สายตาที่มองราวกับสลักคำว่า
เจ้าหมอนี่มันหวังดีหรือกวนประสาทกันแน่ เอาไว้

แต่ก็ทำเพียงมือดันกระดาษทิชชู่กลับไปอย่างสงบ

“ ขอบคุณ แต่เก็บไว้ใช้เองเถอะ “

“ ไม่ใช่เสียงจามผม ”
“ เสียงของไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ ”

“ อย่าให้หาตัวเจอเชียวนะ.. ”

ประโยคหลังได้ยินเสียงพูดกึ่งกัดฟัน
ท่าทางจะแค้นจริง

( ดีใจที่มีคนเอ็นดูนะคะ ! ชอบอะไรแบบนี้มากค่ะคอนเท้นดี 😔🤟 )

คนรู้ไปค่อนโรงเรียนกับเขาที่ถ้าไม่ใช่คนที่สนใจก็จะไม่ใส่ใจจดจำนัก
ไม่แปลกใจเลยที่จะไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของนักส่งจดหมายมือดี

หากชะโงกหน้ามาก็คงจะเห็นว่ากำลังปัดเศษซากอารยธรรมที่เหลือของจดหมายออกจากตัวด้วยความขุ่นเคือง

พอได้ยินเสียงทักจึงเบือนใบหน้าไปหา
สายตาเคลื่อนมองยังทิชชู่ที่ถูกส่งมา

ค้างไปครู่หนึ่ง

....

💢

เขายืนมองอีกฝ่ายรีบเผ่นไป
ไม่แม้แต่จะโบกมือกลับ

“ ไม่เจอคงจะดีกว่า “
“ ขอให้นายสะดุดขาตัวเองล้ม ”

มิหนำซ้ำยังแช่งไล่หลังอีก

แต่ก็ ไม่ได้ดูมีท่าทีว่าอยากจะทำตัวเป็นฮีโร่ผดุงธรรม
ทำเพียงแค่เดินหนีออกจากความวุ่นวายไป

ขอให้โชคดีกับการหลบหลีนะคุณจอมโจร

คิ้วขมวดมุ่นแข่งกับรอยยิ้มยียวนฝั่งตรงข้าม

มือเกาะอีกฝ่ายไว้จนมั่นใจ
ว่าจะไม่ถูกยัดเยียดของกลางกลับมา

เห็นว่าอีกฝ่ายเก็บมันลงในกระเป๋าไปแล้วจึง
ก้าวขาเว้นระยะห่างออกมาเล็กน้อย
ราวกับกังวลว่าจะถูกเล่นตุกติกเป็นครั้งที่สอง

“ เอากลับไปเถอะ ผมไม่ใช่ธนาคาร “

ไม่รับฝาก

+

” ผมจะซื้อขวดหมึกเพิ่ม “

คงเป็นสิ่งที่เพ่งเล็งไว้อยู่แล้ว

” แน่ใจนะว่าอยากได้ตาม ? “

เขาถามย้ำ เพราะคงไม่มีความคิด
ที่จะเปลี่ยนไปเป็นสินค้าชิ้นอื่นอีกแล้ว

ผงกเล็ก ๆ เห็นด้วยกับคำของเธอ

” อืม- ค่อนข้างเร็ว “
” ขาดตกอะไรถึงต้องเตรียมให้พอ “

ไม่ได้ว่าอะไรกับการขยับระยะเข้ามาใกล้ขึ้น
เพราะไม่ได้เห็นว่าเป็นการก่อกวนอะไร
จึงไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านออกมา

หากมองมาที่มือก็คงจะเห็นนิ้วทั้งหกขยับแผ่วเบา
ยกชี้ไปยังชั้นวางสินค้าจุดหนึ่งของร้าน

+

หัวผงกกลับเล็กน้อย

“ เช่นกันครับ ”

เป็นคำสั้น ๆ สุดท้ายตอบรับก่อนจากลากัน

จากปลายเท้าสู่ขาทั้งสองข้างที่เริ่มก้าวเดินแทรกฝูงชนจากไป

ไว้พบกันใหม่คราวหน้าเมื่อโชคชะตาต้องการ

( ขอบคุณที่ให้บวกเช่นกันค่ะ 🤲 /ให้คุณเพ้ท )

( ขอบคุณที่เอ็นดูกันค่ะ544443 เรื่องสนุกอาจจะสนุกขึ้นถ้าคนส่งจดหมายมาทันเห็นหน้าคนโดนแกล้ง )

สิ้นเสียงก็สลายร่วงลงเต็มตักของตน

“ ... ”

“ สกปรก ” 💢

ใบหน้าเหยเกปรากฏ
มือพยายามปัดเศษกระดาษออกไปให้พ้น ๆ

ฉันจะไม่อวยพรแกหรอกนะ ( No bless you )
นั่นคือสิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวเป็นอย่างแรก

( ขออนุญาตแจมนะคะ เมดมายเดย์สุด ๆ )

ในตอนที่กำลังนั่งพักผ่อนบนที่นั่ง ไม่ปริปาก ไม่สุงสิงกับใคร
จู่ ๆ ก็มีจดหมายหนึ่งฉบับถูกร่อนเข้ามา

คิ้วเลิ่กขึ้นเล็ก ๆ มือเอื้อมหยิบจดหมายปริศนาไม่ทราบแหล่งที่มาขึ้นมาพลิกหน้าหลัง

“ จดหมาย ? ”

ไม่มีจ่าหน้า ส่งผิดหรือเปล่านะ
จึงได้ถือวิสาสะเปิดจดหมายนั้นขึ้นมา

ทันใดที่ครั่งประทับได้ถูกแกะออก
จดหมายก็ส่งเสียงออกมาทันใด

ฮ-ฮัด— ชิ่วววววว!!!

+

ท่าทางชายหนุ่มก็ดูจะไม่ได้คิเรื่องบุญคุณตั้งแต่แรก

คิ้วเลิ่กขึ้นเล็ก ๆ เมื่อได้ยินคำกล่าว
สรุปได้ว่าเรียนที่เดียวกัน คนละบ้าน และเป็นรุ่นน้อง

...

ปากปิดไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบ

“ คาอิน ฮัทชินส์ ”
“ ฮัฟเฟิลพัฟ ปี 7 ”

ไม่แนะนำตัวกลับก็คงกระไรอยู่
โรงเรียนกว้างใหญ่ก็จริง
แต่ถ้าความชอบใกล้กัน ก็คงเฉียดผ่านกันได้ไม่ยาก

ปลายเท้าขยับเปลี่ยนทิศเล็ก ๆ
หากไม่มีบทสนทนาใดต่อก็คงเตรียมตัวจะไป

มือปล่อยของคืนสู้อ้อมอกผู้เป็นเจ้าของอย่างว่าง่าย

พลางเงียบลงฟังคำตอบ
ใบหน้าพยักพเยิดเล็ก ๆ
เป็นสัญญาณการคาดเดาของคุณนั้นถูกต้อง

“ ผมชอบอ่านพอ ๆ กับเขียน ”

เขาเงียบ เว้นคำไปครู่หนึ่ง
เหมือนนึกอยากคุยก็คุยอยากหยุดก็หยุด

“ คุณคงตั้งใจเรียนน่าดู “

จากที่ฟังมา

” เอาเถอะ ไม่รบกวนแล้วครับ หวังว่าจะไม่โชคร้ายซ้ำหลายครั้งภายในหนึ่งวัน “

( ขอปาภาพคืนค่ะ ยอมไม่ได้ )

" ถ้าไม่รีบซื้อเอาไว้พอถึงวันเปิดเรียนจริงจะไม่มีใช้ ”

เสียงนุ่ม ๆ ตอบเนิบนาบ
ไขข้อข้องใจให้ว่าทำไมเขาถึงปรากฏตัวในที่คนพลุกพล่าน

เขาเงียบฟังคุณตอบ
มือแตะคาง ทำท่าทีครุ่นอยู่ครู่

“ งั้นเหรอ ”

“ ผมหารกับเธอได้... ”
“ ถ้าอยาก “

เหมือนแค่วิธีการพูดไม่ค่อยดีนัก
แต่ก็ไม่ได้นิสัยแย่อะไรมากมาย