" แต่เจ้านี่ดูเหมือนจะบินไม่ขึ้นด้วยซ้ำนะ "

เขี่ยปีกจิ๋ว ๆ ของมันไปมา ก่อนจะหยิบขนมให้มังกรจิ๋วประหลาด

" ถ้ามันโตมาแก้แค้นจริง ผมขอไม่หารนะ "
" ถ้าจะแก้แค้นก็จัดการคนนั้นเลย "

ก้มบอกมังกรสีฟ้าในมือพลางพยักหน้าไปยังหญิงสาว

ทำหน้า(-o-?

" ความรัก? แต่นี่มัน.. "

คนที่ไม่ถนัดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนสับสนไปครู่หนึ่ง แต่ก็หุบปากไม่ได้ขัดในสิ่งที่อีกฝ่ายบอก

" 'หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับมีกลองอยู่ด้านใน' "
" 'ใบหน้าร้อนผ่าวจนร้อนลวก' "

อ่านข้อความในหนังสือทีละประโยค

" อันนี้ก็คือความรักเหรอ? "

เข้าโหมดวิเคราะห์อย่างจริงจัง

" กลยุทธ์? "

ทวนคำด้วยสีหน้าฉงนฉงาย นิ่งฟังสิ่งที่อีกฝ่ายอธิบายตายังมองไม้กายสิทธิ์ชะเอมเทศแกว่งไปมา

" ไม่ใช่เพื่อนหรอกเหรอ? แล้วคืออะไร คู่หู? "

โดนให้กระตุ้นให้สงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว หรือบางทีอาจจะโดนกระตุ้นเพราะการออกท่าออกทางของเซนิตก็เป็นได้

" ความสัมพันธ์ซับซ้อนจริง "

ทำท่าครุ่นคิดจริงจัง

คนแคระขายาวจ้องมองคนถือขนมด้วยสายตา(-_- ?

" ผมอ่านแบบปกติทั่วไปต่างหาก "

แต่ไร้อารมณ์นิดหน่อย

" ก็แค่สงสัยว่าทำไมนิยายแนวมิตรภาพถึงมีฉากแปลก ๆ ด้วย "

ทำไมตัวละครเพื่อนซี้ในเรื่องชอบใจเต้นใส่กัน ระทึกขวัญเหรอ?

ตามองเยลลี่ที่กำลังขยับไปมา รู้สึกคันไม้คันมืออยากเอื้อมไปดึงอย่างไรพิกล

หยิบขนมออกมากองแล้วหยิบมาแกะให้เจ้ามังกรจิ๋วกินด้วยคน

" น่ารักสิ สัตว์ตัวเล็ก ๆ ก็น่ารักทั้งนั้น "

มองเจ้ามังกรที่กำลังตีปีกไปมามองซ้ายมองขวาตามไม้กายสิทธิ์

" ว่าแต่...คุณได้ยินผมอ่านหนังสือนั่นตั้งแต่ตอนไหน? "

" ก็คงไม่ต่างจากผมนักหรอก ผมไม่เคยเลี้ยงสัตว์ด้วยซ้ำ "

ปล่อยให้อีกฝ่ายได้เล่นเจ้าจิ๋วตามใจ เห็นแค่มันทำหน้าแบบ😑นี้

" ถ้าตัวแค่นี้ตลอดไปได้ก็คงพกพาง่ายดีเหมือนกัน "

ไฝเจ้าจิ๋วร้องแอะขึ้นมา ไม่รู้ว่ามันประท้วงหรือเห็นด้วยกันแน่

" แบร๊กซ์ตัน น็อกซ์ ยินดีที่ได้รู้จัก "

หลุดขำจริง ๆ กับคำว่าผีปี 7 ถึงหน้าจะยังตึงอยู่ก็เถอะ

" ขอบคุณที่ไม่ไล่ล่าผมนะคุณผี "
" ส่วนเด็กคนนี้... "

มองมังจิ๋ว

" ถ้าเขาไม่อยากอยู่กับผม คุณจะดูแลต่อหรือเปล่า? "

เป็นผีอาฆาตหรอกเหรอ??

" งั้นคุณผีที่ไล่ล่าเด็กสลิธีรินชื่อว่าอะไรเหรอ? "
" ก่อนผมจะโดนล่าก็อยากทราบชื่อไว้สักหน่อย "

เล่นไปตามที่เจ้าตัวว่า มุมปากแอบยกขึ้นเล็กน้อย

" ก็ถ้ามันอยากอยู่กับผม ผมก็อยากจะรับเลี้ยงไว้ "
" ปกติไม่ค่อยมีสัตว์อยากเข้าใกล้ผมนักน่ะ "

" สิงร่าง? แบบนั้นที่นี่ออกจะไม่ปลอดภัยนะ "

ถ้าจู่ ๆ ผีในปราสาทไล่สิงคนคงวุ่นวายพิลึก

ส่วนเจ้าจิ๋วร้องแอ๊ว✨

" แต่มันดูยังเด็กเกินกว่าจะเอาไปปล่อยที่ทะเลสาบนะ "
" ไม่รู้จะว่ายน้ำได้หรือเปล่า "

" คุณเพนดราลิธสินะ "
" ผมแบร็กซ์ตัน น็อกซ์ "

ไม่ได้บอกชั้นปี วางเจ้ามังกรจิ๋วให้อีกฝ่ายปู้ยี้ปู้ยำจนมันได้แต่ตีปีกไปมาด้วยท่าทีเกลียดคร้าน

" คุณดูจะชอบมันมาก "
" น่ารักใช่ไหม? "

น้ำเสียงยังเรียบนิ่ง แต่แฝงด้วยความกระตือรือร้นหน่อย ๆ

" คุณดูไม่เหมือนผีนะ "

ขับขาหน้ามังกรไปแตะแขนหญิงสาว

" ตัวก็ไม่ทะลุด้วย "

ฟังคำแนะนำแล้วถือดึงเจ้ามังกรอ้วนหลบไปอีกด้าน หัวคิ้วกดหน่อย ๆ

" ผมไม่สนับสนุนการทำร้ายสัตว์ "

(เย่ ๆ มาปักเยวว🥳🥳)(...ใช่แล้วล่ะ...)

ผงกหัวหงึกให้คำถามแรก

" พอมันเห็นหนังสือก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมาน่ะ "

ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ลูบ ๆ มังกรจิ๋ว

" อ่านดี "

ตอบออกมาไม่รู้ว่าตอบแทนมังกรหรือตามความรู้สึกตัวเองกันแน่

" จริงสิ...ผมควรเรียกคุณว่า? "

กระพริบตามอง

นั่งฟังอย่างสงบแต่ถ้ามองดี ๆ คงเห็นว่ามุมปากแอบกระตุกโดยเฉพาะฉากพ่อแง่แม่งอน

" แฮ่ม ขอบคุณสำหรับการสาธิตให้ดูนะ "
" คนบ้านกริฟฟินดอร์มีชีวิตชีวากว่าจริง ๆ นั่นแหละ "

ยกมังกรจิ๋วให้ดู

" ดูเหมือนเจ้านี่ก็ชอบวิธีอ่านแบบเมื่อครู่มากกว่าจริง ๆ "

มังกรร้องแอ๊วทีนึง กระพือปีกพั่บ ๆ

(เย่ มาจอยกันค่า🙌)

เสียงจากอีกฝั่งของระเบียงทำให้เขาหยุดอ่านสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะแหงนหน้าไปทิศทางของเสียง

" อา...ไม่ค่อยคุ้นเคยกับหนังสือประเภทนี้น่ะ "

เสียงยังโมโนโทนเหมือนเดิม อาจจะเป็นปัญหาที่ตัวบุคคลมากกว่า

" หรือคุณรู้วิธีที่ทำให้ได้อรรถรสกว่านี้? "

ตั้งแต่หน้าแรก...
ทำหน้าแปลก ๆ ใส่คู่สนทนา เราอ่านอะไรไปบ้างกันนะ--

" ขอโทษทีผมไม่ทันเห็นว่ามีคน "
" ส่วนเจ้านี่...ไม่ใช่ของผมหรอก "

ขยับลุกขึ้นไม่ให้อีกคนต้องก้มนาน

" เจอไข่แปลก ๆ พอแตะมันเข้าก็กลายเป็นเจ้าตัวนี้น่ะ "
" คุณพอจะรู้หรือเปล่าว่ามันมาจากไหน "