(อะเหนด้วย ศักดิ์ศรีบ้านเรา /บิดขี้เกียจ)

เลิกคิ้ว ก่อนพยักหน้าไม่อิดออด

"แน่นอน ตอนนี้ซื้ออะไรไปบ้างแล้วล่ะ"

มือจับคางครุ่นคิดพินิจถึงของต่าง ๆ ซึ่งควรใช้ขณะเอ่ยถามด้วยท่าทีสบาย ๆ

"นายไม่ใช่จดลิสต์หรืออะไรมาใช่ไหม?"

(หลุดงานมาแล้วค่ะ!)

ขาเรียวยาวพลันชะงักลง เมื่อของสิ่งหนึ่งร่วงหล่นมาเบื้องหน้า แบรนดอนโน้มกายลงเก็บด้วยท่าทีสบาย ๆ ตามฉบับตน ก่อนที่ดวงตาสีโอนิกซ์จะสะดุดเข้ากับปลายเส้นผมสีแดงอันคุ้นตา

“เอ่อ… ขอโทษนะครับ”

เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสุภาพ แม้ยังไม่แน่ว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนรู้จักจริงหรือไม่ แต่อย่างไรสิ่งของที่หล่นก็ควรต้องถูกส่งคืนถึงมือเจ้าของอย่างที่ควรจะเป็นอยู่แล้ว

“คุณทำนี่ตกน่ะ”

(ปักค่ะ🙌🏻)

(มาแล้วค่า)

“โอ้ เมอร์ลิน!?” เขาอุทานกับตัวเมื่อเห็นเหตุการณ์จากไม่ไกลนัก ขณะที่ขากำลังก้าวไปที่ร้านพอดี

เมื่อสายตาสบเข้ากับร่างอันคุ้นตา แบรนดอนก็รู้ได้ทันทีว่าวันนี้ความบังเอิญคงทำงานของมันอีกแล้ว

เพราะอีกฝ่ายคือรุ่นน้องต่างบ้านของเขาเอง จนร่างสูงเข้าร้านมาและเดินเข้าไปใกล้ เจ้าตัวก็ดูสนุกกับการวาดรูปอยู่

“วาดเก่งนะ” ส่งเสียงเรียกก่อน ไม่อยากจะไปจั๊มสแกร์ข้างหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ…

(แจ้งเตือนนุได้ตยาลง)

รุ่นน้องไม่ได้คิดมากกับการเรียกชื่อเขาก็พยักหน้าช้า ๆ

“ได้เลยเอเดรียน ว่าแต่…กำลังลำบากงั้นเหรอ?”

คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยคล้ายรอให้เขาพูดต่อว่าเกิดอะไรขึ้น

(ไม่…แจ้ง…เตือน ขอโทษค่ะTT)

”ครับ”

พยักหน้ายิ้ม ๆ

“เหลือแค่หนังสือแล้วล่ะ อีกเดี๋ยวผมต้องไปเจอน้องสาว พอดีแยกกันไปซื้อของน่ะ“

เหลือบมองสันหนังสือสีน้ำเงินที่ตนรู้สึกว่าคุ้นตา ก่อนนิ้วเรียวจะเคลื่อนหยิบมันออกมาจากชั้น

ว้าว~

”เล่มนี้ก็ดีนะ- อ้อ ไม่สิ นายมาซื้อหนังสือเรียน“ หัวเราะเบา ๆ

“ได้เจอกันก่อนเปิดเทอมแบบนี้ก็ดีนะ เพราะเหมือนตอนอยู่ฮอกวอตส์โอกาสทักกันพวกเราน้อยมาก”

(อึ้ง ไม่แจ้งเตือนTT ฮือออ)

“เอ๊ะ”

ดวงตาสีโอนิกซ์เบิกกว้างเล็กน้อยก่อนขมวดคิ้ว

“เกิดอะไรขึ้น? ใครแกล้ง? หลงทาง?“

ถามออกไปด้วยความไม่แน่ใจและห่วงเล็ก ๆ แต่ท่าทีของลิตเติลที่กลับดูเช็งทำให้แบรนดอนพอเดาได้ว่าอย่างน้อยก็ไม่ใช่เรื่องที่คอขาดบาดตายจนต้องตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตามในเมื่อมันทำให้รุ่นน้องเขารู้สึกไม่ดี นั่นก็คือปัญหา เขาคงต้องอยู่ช่วยหน่อย

(ปักค่า)

เมื่ออีกฝ่ายจำถูกสีหน้าแบรนดอนก็ดูยิ้มมากกว่าเดิม เขาพยักหน้าช้า ๆ

“ใช่แล้วครับ แบรนดอน อาร์เชอร์ เราอยู่ปี 7 บ้านเดียวกัน“

ขยับหลบลูกค้าคนอื่นที่เดินผ่านมาขณะเอ่ยต่อ

“ถ้าจำไม่ผิด เราน่าจะเคยคุยกันบ้างในสักวิชา คงพอจำชื่อกันได้จากตอนนั้น”

(แจ้งเตือนไม่เด้งต้องเช็คเองตลอด ขออภัยหากช้านะคะTT)

“เรียกชื่อก็ได้ครับ…แบรนดอน อาร์เชอร์“

เพราะความสุภาพมาก ๆ ของไฮเลลทำให้แม้เป็นในสถานการณ์นี้ แบรนดอนก็เลือกแนะนำตัวออกไปเพื่อทำความรู้จัก

แน่นอนว่าพยายามอยู่นิ่งและช่วยอีกฝ่ายแกะไฮเลย์? ออกจากเสื้อตัวเองด้วย

(ปักก่อนนะคะ)