(ขอบคุณเช่นกันค่ะที่มาจอย🫶✨ น่ารักทั้งคนทั้งแมวเลยย🤲❤️)

"เห๋~~? อะรายเนี่ย~"

เธอชักไม้กลับแล้วยิ้มแล้วพูดเสียงเนิ้บๆ

"หรือว่านายกลัวน่ะเจ? ก็เห็นๆอยู่ว่ามนต์เมื่อกี้ยังไงเอลี่ก็ยิงไม่โดนนายแน่ๆ"
"แต่ก็ยังอุตส่าห์ร่ายมนต์กันไว้ นี่นายกลัวสินะ กลัวแม้แต่มนต์ที่เล็งพลาดหรอ? น่ารักจริงๆ ฮิฮิฮิฮิฮิฮิ~"

เธอหัวเราะเสียงแหลมน่าขนลุกอย่างกับตัวร้ายในละคร บรรยายกาศรอบๆเหมือนสับสวิตช์ ผิดกับเธอคนเมื่อกี้ที่หัวร้อน

@hwww-jareth.bsky.social

(ไปทำสีมา อิสอิสซ่า สี่หนุ่มเท่โคส)

วางทุกสิ่งทุกอย่างลงทันที ก่อนเอื้อมมือไปเกาคางเจ้าแมวขี้อ้อน มืออีกข้างยกขึ้นมาเท้าคางไว้ ไม่อ่านมันแล้ว หนังสงหนังสือ

"ไม่เป็นไรค่ะ ได้พักสายตาบ้างก็ดี"

รอยยิ้มบางปรากฏให้เห็น

"งั้นเองเหรอ นี่ฉันดูใจดีในสายตาลูนาซสินะ"

คุยกับแมวด้วยเสียงสองเสียงสาม แต่ก็พยายามไม่ให้เสียงดังเกินไปนัก

"ว่าแล้ว อาเธอร์เริ่มเลี้ยงน้องตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ"

ดูมีน้ำมีนวลแบบนี้ คงจะเลี้ยงมาอย่างดี

ลูนาซเลือกที่นะนั่งทับหนังสือเล่มหนึ่งข้างๆ เธอ เหมือนแมวที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากมนุษย์โดยให้ตัวเองอยู่ในสายตาอีกฝ่ายตลอดเวลา

เหมือนเวลาที่แมวพยายามกระโดดขึ้นมานั่งทับกองเอกสารที่เรากำลังทำงานอยู่

"ขอโทษ ที ลูนาซ กวนมั้ย?"

"ลูนาซ ชอบ...ผู้หญิง ใจดี"

แต่ไหนแต่ไรลูนาซดูจะมีแนวโน้มที่จะอ้อนมนุษย์ผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
คงเพราะผู้หญิงดูใจดีและอ่อนโยนกว่าละมั้ง

(ไม่เป็นไรนะคับบ🫳🫳🫳)

"ได้สิ"

พูดตอบรับรวดเร็วทันใจ แทบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

หลังจากเดินกลับมาถึงโต๊ะตัวเดิม เธอก็ปล่อยเจ้าเหมียวลงก่อนเก็บหนังสือของตัวเองให้เป็นที่เป็นทาง ทีนี้ค่อยเป็นระเบียบขึ้นมาหน่อย

"นั่งได้ตามสบายเลยค่ะ"

ไม่ค่อยอยากรบกวนอีกฝ่ายเท่าไหร่ เธอจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่หันไปลูบลูนาซครู่นึง ก่อนกลับมาโฟกัสที่สมุดโน้ตของตน

ไว้ถ้าเขาชวนคุยค่อยคุยด้วยแล้วกัน

"นักวิจัยเหรอ... เปล่าหรอก"

"ยังไม่รู้เลยว่าโตไปจะไปทำมาหากินอะไร"

หล่อนเริ่มม้วนผมเล่น พอพูดถึงเรื่องในอนาคตก็ชักจะเครียด

"แล้วนายล่ะ เห็นภาพตัวเองในอนาคตแล้วหรือยัง"

@hwww-laurent.bsky.social

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงขำเวลาอธิบายไอเดียนี้ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะอับอาย แทบอยากมุดแผ่นดินหนี แต่เอาเถอะ เขาไม่ได้มีเจตนาจะล้อเลียนนี่นา

"!"

ฟังอีกฝ่ายเสริมข้อดีขึ้นมาแบบนั้น พลันเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ

"จริงด้วย"

ว่ากันตามตรงก็แอบรู้สึกตื้นตัน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีใครเห็นประโยชน์อื่น ๆ

+

ผงกหัวเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ หนังสือที่พอจะแนะนำได้ก็มีบ้าง

ไว้ถ้าเจอกันคราวหน้าเดี๋ยวเอามาให้อ่านแล้วกัน... หญิงสาวคิด

"อื้ม ขอให้มีวันที่ดี"

ได้ยินที่อีกฝ่ายพึมพำ สายตาจึงมองตามหลังชายหนุ่มไปด้วยความคิดที่ว่า ทำไมเจ้าเด็กนี่ชอบโดดเรียนจัง...

(ไม่เป็นไรค่ะ💪 ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะะ🙌)

มาถึงชั้นหนังสือก็ไม่รอช้า สายตากวาดสแกนหาสิ่งที่ต้องการอย่างรวดเร็ว ราวกับหล่อนจำได้แม่นว่าหนังสือเรื่องไหนอยู่แถวใด

"อักษรรูนโบราณ... น่าจะอยู่แถวนั้นนะคะ"

ชี้ไปบนชั้นที่อยู่สูงกว่าหัวของตัวเองนิดหน่อย

(กลับมาแล้วค่ะะ ขออภัยที่หายไปนานนะคะ🙇‍♀️)

"งี้นี่เอง..."

พึมพำเบา ๆ ปกติก็ซื้อแต่แบบราคาแพงอยู่แล้วล่ะนะ เกิดเป็นแมวก็ต้องอยู่ดีกินดีหน่อย

"ใช่ค่ะ ชื่อเวลเว็ท ตอนนี้น่าจะกำลังเดินสำรวจอยู่ละมั้ง"

"ถ้าเธอบังเอิญผ่านมาก็คงดี จะได้พามาเล่นกับลูนาซ"

ว่าไปนั่น ถ้าให้เดาก็คงวิ่งเล่นตามท้องทุ่งอยู่นั่นล่ะ

+

ดูเหมือนเจ้าแมวยักษ์จะไม่สบอารมณ์มากทีเดียว เบริลจึงเบือนหน้าหนีพลางเม้มปาก

"..."

ก่อนจะสับเท้าเดินจากไปอย่างไวว่อง

เกรงว่าหากยังอยู่ คงจะจ้องหูกับหางแมวนั่นไม่หยุด...

(มิชชั่นคอมพลีทแล้ว เดี๋ยวเดินหนีเองคับ--😂✨)

@hwww-laurent.bsky.social