"แน่นอน!"

....

"ฮ่า!"

เบ็นนิโอ้ทิ้งตัวลงนอนกลิ้งกับสนามอย่างสบายใจ ส่วนไม้กวาดตัวเองก็อยู่แถวๆนั้นแหละ ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้มแล้วก็ใกล้เวลาหัวค่ำไปทุกที

"เก่งมากอาตี้"

เขาบอก

"เชื่อนะว่าต้องชนะแน่ๆ วันนี้ได้ไปหลายท่าขี่ไม้กวาดเลยนี่นา"

แล้วก็ยิ้มแฉ่งยิงฟันขาวโชว์เขี้ยวเล็กๆ

"โอ้ แต๊งกิ้วๆ!"

เบ็นนิโอ้รับแว่นคืนมาแล้วรีบใส่ทันที ด้วยเหตุนี้เองทั้ง 2 จึงกลับท่าขี่แบบปกติ(?)

"ถึงจะไม่ได้สายตาสั้นมากก็เถอะ แต่อยากใช้ให้มันนานๆหน่อย"

"คว้าชัยชนะมาให้ได้ล่ะ เชื่อใจในตัวอาตี้อยู่แล้ว"

เบ็นนิโอ้ชูนิ้วโป้ง

"หายเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนก็ได้ จะรออยู่ที่กองเขียร์"

"Let's Go Hufflepuff! Go Go อาเธอร์ ลูเมนฮาร์ท!"

"อืม..."

เบ็นนิโอ้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

"มีแค่นี่น่ะ... ไม่รู้จะช่วยได้มากน้อยแค่ไหนล่ะนะ"

มันคือผ้าผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนธรรมดาๆของเขานั่นแหละ

"ไนซ์!"

เสียงสำเนียงอเมริกันเผลอออกมา แต่เบ็นนิโอ้เหมือนจะไม่แคร์เท่าไหร่

"อาตี้ก็ทำได้แฮะ เห็นมั้ยล่ะะะ ไม่ลองไม่รู้!"

ทว่าขณะที่กำลังสนุกนั่นเอง

"อ่ะ!?"

....

โอ้เมอลิน แว่นสายตาร่วง เบ็นนิโอ้เลยเปลี่ยนทิศทางไม้กวาดด่วน

"เดี๋ยวสิอาตี้ไม่ไหวหรอก"

เบ็นนิโอ้ส่ายหน้า

"ปะทะลมแล้วจะยิ่งเจ็บนะ ทำแผลก่อนเถอะ เชื่อรุ่นพี่คนนี้นะ?"

เสียงไม่มีการดุเลย แม้ว่าปกติเขาจะพูดดังไปบ้างก็ตาม

(รุ่นพรี่ปรากฏกาย มาบวกสั้นช่วย ชะวิ้งขึ)

เมื่อเห็นเหตุการณ์ก็ไม่อยากจะเชื่อ เบ็นนิโอ้รีบวิ่งปรี่ลงจากกองเชียร์เข้ามาพร้อมร้องเรียกชื่อ ทั้งที่มือยังกำโทรโข่งส่งเสียงเชียร์ซะนี่

"เฮ้ อาตี้!!! นายดูไม่โอเคนะพวก"

เบ็นนิโอ้ดูลุกลี้ลุกลน ถึงเขาจะมองโลกในแง่บวก แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่จะลืมความเป็นจริงหรอกนะ

"ไปทำแผลก่อนมั้ย?!?"

(รายนี้นักหาทำ สนุกจังเล้ย เย่)

"ฮ่า! ไปเลย!!!"

เบ็นนิโอ้ส่งเสียงอารมณ์ดี ทิวทัศน์โดยรอบน่าตื่นเต้นไปอีก

"นี่ๆ แบบนี้ก็ได้นะะะะะ"

....เขาหมุนไม้กวาดเหมือนไม่กลัวเลยจะเวียนหัวรึเปล่า

(รูปอ้างอิงเพื่อความชัดเจน)

"เห"

เบ็นนิโอ้ทำเสียงเสียดาย แล้วลุกขึ้นอย่างคนปกติ เอาตรงๆไม่ร่วงหัวโขกพื้นนี่ก็สุดยอดแล้ว

"อะไรกันเล่า ออกจะน่าสนุก" ที่หมายถึงในความคิดเขาล้วนๆ เบ็นนิโอ้ผิวปากเบาๆ

"ถ้าเอาเร็วสุดก็ฝ้าขึ้นแว่นลมตีหน้าน่ะ แต่ว่าอารมณ์มันเจ๋งแจ๋ว! สุดเหวี่ยงมากๆ!"

ว่าแล้วตาก็เป็นประกาย ก่อนจะจัดท่าใหม่อีกที รุ่นน้องน่าจะทำได้ง่ายขึ้น

....

ทำไมเขาก้มหน้าซะชิดไม้กวาดเลยล่ะนั่น

ดูจากหน้าตาคงไม่เป็นไรแน่ๆล่ะมั้ง เบ็นนิโอ้ถือคติคิดในแง่บวกไว้ก่อน ใช่แหละ

"ได้สิ!"

เขาตอบแข็งขันแล้วไปคว้าไม้กวาดตัวเองมา

....

แล้วก็ลองครีเอทท่าอะไรซักอย่างออกมา เจ้าตัวนอนหงายบนไม้กวาด... ใช่ นอน อย่างกับเตียง ใบหน้ายิ้มระรื่น สองมือยกขึ้นประคองศีรษะ

ไม่รู้หรอกว่าจะรอดมั้ย ก็แค่อยากลองดูตามประสาคนชอบสิ่งใหม่ๆแค่นั้นแหละ

แต่สิ่งที่น่าสงสัยคือ นอนยังไงให้ไม่ร่วง?

ทุกอย่างมันรวดเร็วเกินไปเสียจนคำนวนไม่ทัน

ไฟแรงกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย!(อ้าว) เมื่อทุกอย่างสงบลง?เบ็นนิโอ้ก็ค่อยๆเดินไปพยุงอาเธอร์ออกมาจากพุ่มไม้ นี่มันเหนือความคาดหมายไปเยอะเลย!

"แจ๋วไปเลยนะอาตี้! แต่หน้าจุ่มลงพุ่มไม้แบบนั้นไม่ดีเท่าไหร่ม้าง"

เบ็นนิโอ้หัวเราะเจื่อนๆพลางช่วยปัดเศษใบไม้ออก คงพยายามปลอบแหละนะ..

"ตรงประเด็นเลยนะเนี่ย"

เบ็นนิโอ้ยิ้มรับหน้าตาสดใส รุ่นน้องพูดจาเก่งขึ้นแฮะ พอนึกอย่างงั้นก็พยักเบาๆ มีเสียงในใจว่า เยี่ยมๆ

"มันก็ต้องตั้งท่าเตรียมพร้อมตอนขี่ไม่ใช่เหรอ สำคัญเลยนา เวลาออกตัวน่ะ เนอะ?"

แต่เสียงในใจก็บอกมาอีกว่า ถ้ามีท่าเท่ๆแบบใหม่ก็คงดีแฮะ! แต่ก็นะ แค่ความคิดน่ะ

"โย่ว อาตี้!"

เบ็นนิโอ้ทักด้วยน้ำเสียงเริงร่าตามเคย ส่วนอีกคนที่มาเขาก็คือ 'อาเธอร์ ลูเมนฮาร์ท' ซึ่งหากใครรู้จักเบ็นคงรู้กันดีว่าเขาชอบเรียกชื่อเล่นคนอื่น

"ฮะๆ ไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินเตะลมเล่นรอน่ะ"

มองก็รู้ว่าพลังเอเนอร์จี้ของเขาคนนี้มีมากมายแค่ไหนกันหนอ...

(cr.ภาพอีกทีโดยคุณผปค.อาเธอร์คับ หร่อเท่กันไม่ไหว แสบตาจ้าซะเหลือเกิ๊น ฮว้าก)