เมื่อตัดสินใจไม่ได้ ใบหน้าเรียบเฉยนั่นจึงลากหันกลับมามองมังกรโบราณที่รอฟังคำถามของเธออย่างตั้งใจ...

"ฉันไม่รู้จะถามอะไรดีน่ะค่ะ..."

บราเชลตอบไปด้วยความสัตย์จริง ใบหน้าเรียบเฉยฉายแววว่างเปล่าตามคำบอกกล่าว

"พอจะแนะนำได้ไหมคะ...ว่าคนส่วนใหญ่เขาถามอะไรกัน"

เนื่องด้วยเธอไม่ใช่คนที่ชอบการพยากรณ์ขนาดนั้น ตอนที่เรียนวิชาพยากรณ์ก็เพียงแค่เรียนผ่่าน ๆ ให้เป็นวิชาเลือกประดับความรู้บ้าง

ดังนั้นไม่แปลกใจเลยที่นัยน์ตาคู่สวยกำลังฉายแววครุ่นคิดอยู่กับสิ่งที่รุ่นน้องต่างบ้านเอ่ย...

ในหัวของหญิงสาวไม่มีอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอเพียงแค่รู้สึกว่าไพ่เหล่านี้ดูน่าสนใจดี ทว่าไม่รู้ควรจะถามอะไรกับมัน

เรื่องอนาคตข้างหน้าเหรอ?
สุขภาพ?
ความเป็นอยู่?

เรียวคิ้วงามเลิกขึ้นเล็กน้อยคล้ายประหลาดใจ ด้วยประสบการณ์เธอค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้ร่ายเวทมนตร์กลใด... อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า 'มายากล‘ ที่เหล่ามักเกิ้ลใช้เล่นสนุกกันตามที่เธอเคยพบ

ใบหน้าของบราเชลยังคงเรียบเฉย แต่การที่เธอไม่ได้เดินหนีออกไปนั่นก็แสดงให้เห็นว่ารุ่นน้องต่างบ้านตรงหน้าสามารถเรียกความสนใจจากเธอไปได้ไม่น้อย

"แล้ว... ต้องทำยังไงคะ"

บราเชลมองสำรับไพ่นั่นเล็กน้อย ก่อนจะลากสายตากลับขึ้นมาสู่เจ้าของ นัยน์ตาฉายแววฉงนใจ

"ฉันนึกว่าพยากรณ์ส่วนใหญ่จะใช้ลูกแก้ว หรือถ้วยชาเสียอีกนะคะ..."

(ขอแวะมาแจมด้วยนะคะ 🙏)

หญิงสาวเรือนไหมสีแดงที่เดินล่องลอยนั้นชะงักงันเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นป้ายประหลาดที่ไมาควรมีปักอยู่ พร้อมใครบางคนที่แต่งตัวเป็นมังกรโบราณดูลึกลับ

เธอไม่ได้พูดอะไรโต้ตอบ ดวงเนตรเพียงสบมองอย่างประหลาดใจ จากการสังเกตแล้ว อีกฝ่ายคงไม่ได้เรียนชั้นปีเดียวกับเธอ

ทำนายดวง?...

ด้วยความสงสัยเธอจึงเดินเข้าไป

(+)

เมื่อเลื่อนสายตาลงมายังภาพเก่าเลือนรางนั่น มีชื่อของทั้งสองคนสลักเอาไว้อยู่ แต่อาจเป็นเพราะกาลเวลาที่เลยผ่านไปเนิ่นนานแล้ว ทำให้หมึกที่ถูกเขียนเอาไว้ซีดจาง

ยามเมื่อคนเราตายจากไป อาจจะเหลือเพียงแค่ความทรงจำที่ยังประดับเอาไว้แก่ผู้ที่ยังจดจำ

H҉̶҉҉҉̶҉e҉̶҉҉҉̶҉l҉̶҉҉҉̶҉i҉̶҉҉҉̶҉a҉̶҉҉҉̶҉n҉̶҉҉҉̶҉ ҉̶҉҉҉̶҉ ҉̶҉ ҉O'Sineva

&

I̶҉̶̷̶҉̶r̶҉̶̷̶҉̶i̶҉̶̷̶҉̶s̶҉̶̷̶҉̶ ̶҉̶̷̶҉̶P̶҉̶̷̶҉̶e̶҉̶̷̶҉̶r̶҉̶̷̶҉̶s̶҉̶̷̶҉̶e̶҉̶̷̶҉̶.̶҉̶̷̶҉̶ ̶҉̶̷̶҉̶Lilcoheit

เรือนไหมสีจิ้นเจอร์ตัดสั้นดัดรอนดูดทันสมัยในยุคสมัยนั้น บ่งบอกได้ชัดเจนเอามาก ๆ เลยว่าเธอคงเท่าทันแฟชันในยุคสมัยนั้นแน่ ๆ ประกอบกับฃนัยน์ตาสีน้ำทะเล พร้อมกับรอยยิ้มสดใสราวฤดูใบไม้ผลิช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน

และผู้หญิงคนนั้น มองแล้วมีส่วนคล้ายบราเขลมากกว่า 8 ใน 10 ส่วน...

เธอมองรูปภาพของหญิงสาวทั้งสองที่กำลังยิ้มให้กับกล้อง ก่อนจะหันไปยิ้มให้กันและกันอย่างมีความสุข

ภาพนั้นเป็นภาพของผู้หญิงสองคน หนึ่งคือหญิงสาวเรือนไหมสีบอรนด์ทองสว่างสะดุดตา นัยน์ตาประกายสีสันที่ดูคุ้นชินราวกับกำลังส่องกระจก เธอสวมใส่ชุดกีฬาควิดดิชประจำบ้านกริฟฟินดอร์ ในมือถือถ้วยรางวัลไว้อย่างภาคภูมิ น่าแปลก ทั้ง ๆ ที่ท่าทีของเธอดูทระนงตนสูงส่ง แต่กลับสามารถแย้มยิ้มได้อย่างงดงาม

กับหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

ส่วนใหญ่รางวัลสลับสับเปลี่ยนไปตามบ้านที่ชนะ แน่นอนว่าจะมีทั้งเหรียญสลักชื่อของผู้เล่นดีเด่นให้เชยชม หรือแม้กระทั่งรูปถ่ายในขณะที่ทั้งทีมกำลังรับถ้วยรางวัลมาไว้ในอ้อมกอด

มอง ๆ ดูแล้วก็เป็นภาพที่น่าประทับใจ...

จนกระทั่งสายตาของบราเชลไปสะดุดเข้ากับภาพใบหนึ่ง

สีของภาพนั้นซีดจาง คล้ายบ่งบอกว่าเป็นระยะเวลาหลายฤดูที่เปลี่ยนพลันไปตามปี ทว่ารอยยิ้มที่ประดับอยู่บนรูปนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

พ่อของเธอเป็นอย่างนั้นมาตลอด...

และอาจจะเพราะสาเหตุนั้นที่ทำให้เขาไม่เคยมีเวลาให้ครอบครัวเลยสักครั้ง

แต่นั่นก็คงเป็นเหตุผลที่จะไปกล่าวโทษเขาไม่ได้ ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นทำ ก็เพื่อสิ่งที่เรียกว่า 'ครอบครัว' จริง ๆ

ดวงเนตรสีแปลกตาละสายตาไปยังบริเวณรูปภาพวารสารมากมายที่ถูกถ่ายเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำของการลงเล่นควิดดิชประจำปีในอดีต

เมื่อช่วงปีหนึ่ง ถ้าหากว่าเธอจำไม่ผิด เธอเคยขึ้นมาดูรางวัลซึ่งแสดงความสำเร็จของเหล่านักเรียนมีชื่อเสียงมากมายหลายต่อหลายครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นการแข่งควิดดิชประจำบ้าน

หรือแม้กระทั่งการแข่งประลองเวทย์ไตรภาคี

เธอมักจะเห็นชื่อของพ่อถูกสลักให้พูดถึงอยู่ตลอด

บางทีอาจจะคล้ายความภาคภูมิใจในแบบเด็ก ๆ เวลามีคนถามว่าพ่อของเธอทำอะไรก็สามารถยืดอกอย่างภาคภูมิใจตอบกลับไปได้...

"ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอกค่ะ"

เธอเอ่ยเสียงเรียบ น้ำเสียงฟังแล้วคล้ายจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

"ถ้าเนอัสลงแข่ง ก็คงชนะได้ไม่ยาก"

(วิเวียนก็เท่เหมือนกันนนน 💕 หวดให้โดนลูก (คน) เยอะ ๆ นะ)

@hwww-aster.bsky.social

ดวงเนตรสีแปลกตาค่อย ๆ เลื่อนมองอีกฝ่ายอย่างเฉยชา ใบหน้าของหญิงสาวยังคงไร้อารมณ์ความรู้สึกไม่แตกต่างอะไรไปจากรูปปั้นประติมากรรม

"ปีนี้ฉันไม่ได้เป็นตัวจริง... ไม่มีอะไรต้องตื่นเต้นหรอก"

(CMS. สมิธ หล่อฉิบหาย)

ไม่ว่าผลลัพธ์ในอนาคตเป็นอย่างไร...

สุดท้ายทุกคนก็ต้องเดินหน้าต่อไปอยู่ดี

"พี่ไม่ได้ลงแข่งแบบนี้ แสดงว่าปีนี้บ้านสลิธีรินคงชนะแน่เลย โอ๊ย เจ็บ ๆ "

ท้ายที่สุด ก่อนที่น้องชายของเธอจะโดนเหล่าสมาชิกนักกีฬาตัวสำรองที่เหลือ หรือเหล่ากองเชียร์ที่ยังอยู่ในเต็นท์กริฟฟินดอร์ที่เริ่มไม่พอใจบทสนทนาของทั้งสองดักกระทืบจนได้รับบาดเจ็บอีก เธอจึงใช้ด้ามไม้กวาดเคาะศีรษะน้องชายไปหนึ่งครั้ง

"ยังไม่รู้เลยว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง... ไปนั่งดูที่อัฒจันทร์เถอะ"

เธอมองสบเข้าไปยังนัยน์ตาสีน้ำทะเลของน้องชายที่เริ่มพูดบ่นไปเรื่อยเปื่อย

เรื่องโค้ชของบ้านกริฟฟินดอร์บ้าง...
เรื่องนักกีฬาที่เป็นตัวจริงบ้าง...
เรื่องการแข่งเมื่อปีที่แล้วบ้าง

แน่นอนว่าบราเชลทำเพียงรับฟังสิ่งที่เอสเตอร์พูดโดยไม่ได้เอ่ยโต้ตอบ

ความรู้สึกด้านลบเหล่านั้นคล้ายจะละลายหายไปกับอากาศเมื่อได้ยินเสียงของน้องชายพูดเจื้อแจวอยู่ข้าง ๆ

ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดี...ใช่ไหมนะ