"ยังไงผมก็ไม่ปากโป้งไปฟ้องเจ้าของร้านหรอก" เขายักไหล่

"น่าเสียดายจริง ๆ ที่ไม่ใช่วิญญาณ..."

เขาพึมพำพูดความในใจออกมา มือเอื้อมไปหยิบที่ตั้งโชว์โครงกระดูกของสัตว์ฟันแทะชนิดหนึ่งขึ้นมาพลิกดู

"คุณเคยคุยกับพวกวิญญาณรึป่าว"

เอ็กซ์เซลเกาหัวไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรวมกันไม่ได้

"เค้กกับไส้เดือน หรือนายกลัวไส้เดือน ?"

เพื่อนบอกไม่ให้รวมคำก็เลยใช้คำเชื่อมแทน

"ถ้าไม่กล้ากินก็เข้าใจได้"

หากฟังดูแล้วอาจเหมือนยั่วยุอีกฝ่ายแต่ความจริงแล้วใครจะรู้

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะค้าบบบ บุญคุณนี้ต้องตอบแทนพ่อแมวแน่นอน😍😍🐱)

(วันนี้ออสตินถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง)

เมื่ออีกคนไม่คัดค้านก็เดินนำทางไปยังเป้าหมาย เขาผลักประตูเปิดออก กลิ่นหอมของขนมหวานเตะจมูกของลูกครึ่งก็อบลินจนน้ำลายสอ

"เค้กไส้เดือนนี่"

แน่นอนว่าเค้กไม่ได้ทำจากไส้เดือนจริงๆ แต่เป็นช็อกโกแลตนั่นเอง นอกจากนั้นในร้านก็ยังมีขนมแฟนตาซีมากมายทั้ง

คัพเค้กช็อคโกแลตแมนเดรก
พายแยกสตอเบอรี่จดหมาย
ชีสเค้กป๊อปโกลเด้นสนิช
และขนมอื่น ๆ

รู้สึกเหมือนโดนต่อว่าในใจ สงสัยคงคิดไปเอง เขามองไปรอบๆเผื่อจริงร้านน่าสนใจ

"...ว่าจะไปเติมน้ำตาลสักหน่อย"

ไม่นานก็สะดุดตาเข้ากันร้านคาเฟ่ขนมหวาน ชี้ให้อีกคนดู

"นั่น สนใจไหม? นายเลี้ยง ดีล"

บทสนทนาครบจบในคนเดียว

มองไปมองมาก็อีกคนก็คล้ายพ่อแมวของพวกมันอยู่เหมือนกัน เจ้าขนฟูต่างพากับกินแส่บโดยปล่อยคู่กรณีไว้ บ่งบอกได้ชัดเจนว่าเขานั้นมีค่าน้อยกว่าของกินเสียอีก

ได้รับสัญญาณก็ยกนิ้วโป้งให้ก่อนจะค่อยๆถอยหนีอย่างระมัดระวัง

"ขอบใจมากพ่อแมว บุญคุณนี่จะจดจำไว้"

สิ้นเสียงก็รีบหนีออกจากตรงนั้น รอดแล้ว~~~

(ตัดจบได้เลยนะคร้าาา หรอจะต่ออีกเทิร์นก็ได้ค่ะ💕🫶🏻)

เขาเอียงคอมองปกที่อีกคนพูดถึง ทั้งเอียงซ้ายเอียงขวามอง

"ฉันว่าความรักมันก็น่าเศร้าหมดนั่นแหละ...แต่ไม่สงสัยหรอว่าทำไมมนุษย์ยังตามหามัน"

ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"อาจจะเป็นเพราะว่าทุกคนเป็นมาโซ นายไม่อย่ารู้หรอว่าตัวเองเป็นมาโซรึป่าว-"

ไอหนุ่มหัวม่วงนี่มันพูดอะไรของมัน

แฟ่-!

แมวผีไม่รอช้าแยกเขี้ยวส่งเสียงขู่ใส่ทันทีที่มันใกล้คู่กรณี ส่วนแมวตัวอื่นที่เป็นลูกไล่ก็หันไปแยกเขี้ยวแบบพร้อมเพรียง

"ตลกอะไรเล่า เอามันไปห่างๆเลย"

ไม่ช้าให้อีกคนทำตามเขาเดินถอยห่างออกมาเองเลยดีกว่า ชี้ออลเดน

"ทำตัวไม่น่ารัก...เห็นแต่ที่ช่วยจะชมว่าน่ารักก็ได้"

กลิ่นหอมของขนมทำให้เจ้าถิ่นทั้งสามกันมองมาร่วมกันที่จุดเดียว

เหมียว~ เจ้าตัวหางเจ็บค่อยๆก้าวเข้ามาหาอีกคนทำจมูกฟุดฟิดๆอย่างสนใจ ส่วนแมวตัวอื่นๆก็มองหน้ากันก่อนจะเดินตามแมวหางเจ็บไปโดยไม่ลืมที่หันมาขู่คู่กรณีอีกที

"อึก.."

เขาสะดุ้งตกใจก่อนจะถอนหายใจเฮือก รอดว่าตัวฉัน-

"เหมือนจะ....รอดแล้ว"

(มารับจดหมายแล้วคร้าบ)

เอ็กซ์เซลที่นั่งอยู่ในขบวนรถไฟได้รับจดหมายจากชินนาล่า เหตุการณ์ตรงหน้าก็รู้สึกเดจาวูอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้จะรู้จุดประสงค์ของผู้ส่ง แต่กลับทนความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ไหว

ฟืดดดด-! เสียงสั่งน้ำมูกดังขึ้น

เขากำจดหมายแน่น ขว้างมันลงพื้นอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะสลายหายไป

"เหม็นชะมัด ต้องเอากระดาษชำระไปฝากสักร้อยม้วนแล้วมั้ง"

ใบหน้านิ่งเอ่ยเสียงเรียบ

หยิบหนังสือนั้นมาพลิกหน้าพลิกหลังดู เปิดหนังสือดูผ่าน ๆ

"ขโมยมา?"

"งั้นเดี๋ยวไปอ่านแล้วเดี๋ยวมาสรุปให้นายฟังแล้วกัน ดีล"

ไม่ได้พูดตอบอะไร เขายังคงมองหนังสือเล่นนั้นถึงแม้จะโดนซ่อนไว้ด้านหลังแล้วก็ตาม

"จะอายทำไม นายอยากทำพฤติกรรมอันมีพิรุจและน่าสงสัยระหว่างเพื่อนชายหรอ"

หน้านิ่ง พูดเสียงโมโนโทน

เอ็กซ์เซลเดินผ่านมาพอดีเห็นเพื่อนยืนนิ่งก็ชะเง้อมองของในมืออีกคน

"..."

มองนิ่ง

(พี่ฟินเลย์จิ๋วมากกกก นุ่มฟูไปทั้งจัยยย)

ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว-!

ไม่ใช่หนึ่งแต่เขาจามไปถึงสองครั้ง ฝุ่นละอองจากโบราณวัตถุลอยฟุ้งในบริเวณเล็ก ๆ เขาใช้มือปัดไปมาตรงหน้าเพื่อกันฝุ่นออกจากตัวเอง เหลือบมองกระดาษบนมืออีกคน

"นั้นมันถือว่าทำความเสียหายให้สินค้าไหมนะ.."

ฮัดชิ้ว-

"ถึงคุณจะบอกแบบนั้นแต่ก็ยังเลือกที่จะเดินเข้ามา ...ทั้งๆที่คนอื่นคงเดินผ่านไป"

เขาเดินหนีจากบริเวณนั้นมาสำรวจรอบ ๆ แทน

ผู้คนที่เดินไปมาในตรอกไดแอกอนต่างหันมองตามขบวนแมวเจ้าถิ่นวิ่งตามหนุ่มน้อย

เสียงร้องโวยวายอย่างสิ้นหวังค่อย ๆลงหายลับไป ชะตากรรมของหนุ่มน้อยคนนี้จะจบลงเช่นไร ไม่มีใครทราบได้-

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะ55555555ความประทับใจแรกจำไม่ลืนแน่นอน)

รู้สึกได้ถึงมาตราฐานที่ต่างกันอย่างชัดเจนระหว่างเพื่อนสุดหล่อแบบเขากับไอแมวผีนี่-

รู้สึกคันปากแต่ก็พยายามสงบปากสงบคำอยู่

"..."

เจ้าแมวตัวอื่นๆที่เห็นเพื่อนที่โดนเหยี่ยบหางสงบเลยก็หันมองหน้ากันแล้วค่อยๆถอยออกมา

"นี่เป็นเสียงที่เท่าไหร่ของนาย"

คันปากไม่ไหว

"ซาเซล ฉันชื่อซาเซล"

ถือโอกาสขโมยชื่อของแม่ค้าซะเลย เขาชะเง้อคอดูเจ้าแมวผีที่ดมขนมฟุดฟิดอย่างสนใจ พวกมันที่อาหารไม่ได้ตัดถึงท้องมานานก็เริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย

"ฟู่ว-"

ตัวที่เกร็งเริ่มผ่อนคลายลง พยายามเดินย่องออกจากวงล้อมของพวกมันอย่างช้าๆ

"ขอบคุณคับ วีร่า ไม่ใช่ กางเกงในเมอร์ลิน"

ถึงแบบเธอจะบอกว่าอย่าเรียกแบบนั้น แต่'กางเกงในเมอร์ลิน'จะอยู่ในใจของเขาไปอีกแสนนาน-

"เมื่อกี้นี่ผมนึกถึงหน้าพ่อเลย ถ้าทำแตกก็คงต้องไปขอเงินจากเขามาจ่าย"

เขาคาดเดาว่าหญิงสาวที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกันแบบเธอคงเรียนที่ฮอกวอตส์

"อ่า...เอ็กซ์เซล เรียกว่าอัคก็ได้ คุณกางเก-วีร่ากำลังซื้อของเตรียมเปิดเทอม ?"

"งั้นหรอกหรอ...นึกว่าเป็นเวทมนตร์ทีถ้ามองใครแล้วจะเกิดอะไรสักอย่างขึ้นซะอีก เมื่อกี้ผมรู้สึกขนลุกเลย"

ลูกครึ่งก็อบลินพูดด้วยความเสียดาย เมื่อได้ยินคำถามก็ชี้นิ้วที่ตัวเองราวกับเลียนแบบพฤติกรรมของคนตรงหน้า

"อ่า...แค่ลูกครึ่งก็อบลิน ถ้าปวดตาขนาดนั้นก็อยากลืมหาที่นั่งพักด้วยนะครับ ผมไปล่ะ"

เขาแอบเบะปากแบบให้เพื่อนเห็นก่อนจะเดินไปเก็บขวดนั้นกลับชั้นวาง

"นายไม่อยากได้ออร่าดอกไม้สวยๆรึไง น่าเสียดาย"

เขาถือขวดสมุนไพรของพ่อไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์เรียบร้อยก็เดินมาหาออสติน

"งั้นนายจะกลับแล้วใช่ไหม ?"