ถึงเธอจะเป็นปีเจ็ดแล้วแต่ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของที่นี้ก็แตกต่างมากจริงๆ เธอจึงพยายามอ่านให้ได้มากที่สุด แม้ความสมาธิสั้นจะทำให้เธอต้องใช้เวลาตลอดปิดเทอมก็เถอะ

“หวังว่าปีนี้ฉันจะผ่านวิชาประวัติศาสตร์ได้ง่ายๆบ้าง”

หัวเราะแห้งๆกับวิชาแสนยากนี้

“แต่คุณสกายเลอร์คงเป็นเรื่องง่ายเลยใช่มั้ยคะ?” สำหรับบ้านเรเวนคลอ เธอได้ยินข่าวลือว่าแค่หลับตาก็ผ่านการสอบอย่างฉลุยแล้ว

นั้นเป็นเพราะบ้านของเธออยู่ในฝั่งของมักเกิ้ลมากกว่าโลกเวทย์มนต์เสียเอง จึงอิจฉาเหล่าเพื่อนๆที่แม้จะปิดเทอมก็ยังคงเวทย์มนต์รอบๆตัว

นึกภาพกำลังคร่อมไม้กวาด แล้วเด็กๆข้างบ้านหัวเราะเพราะเล่นไม่รู้จักโต แล้วจะอธิบายว่ามันบินได้จริงๆก็ยังไงอยู่

ออรีเกาต้นคอปัดเรื่องที่คิด

“อ่านหนังสือล่ะ จะว่าไปไม่ว่าจะอ่านมากแค่ไหนก็มีเรื่องให้เรียนรู้อีกเยอะจริงๆ”

เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าพ่อมดแม่มดคนอื่นทำอะไรนอกโรงเรียน เพราะเติบโตมากับการเป็นมักเกิ้ล ได้แลกจดหมายกับเพื่อนร่วมบ้านบ้างก็ถือว่าเป็นการใช้เวทย์มนต์มั้ยนะ

“อยากลองขี่ไม้กวาดข้างนอกบ้างเลยค่ะ น่าจะสนุกน่าดูเลย”

นั่งฟังอย่างตั้งใจ นึกภาพบินวนรอบบ้านก็น่าทึ่งอยู่

“แต่ถ้าฉันทำ ข้างบ้านต้องตกใจแน่เลย” หลุดหัวเราะออกมาเล็กๆ

เธอชะงัก มือยกค้างกลางอากาศด้วยความสับสนเพียงชั่วครู่

คราวนี้สัมผัสอุ่นในมือทำให้เธอใจชื้นขึ้นมานิด อมยิ้มกับความขี้เล่น

“ไม่เป็นไรค่ะ”

พึมพำเสียงแผ่ว ในดวงตามีประกายสว่าง ความระแวดระวังเริ่มคลายลงบ้าง

“พึ่งกลับมาจากปิดเทอม เป็นยังไงบ้างคะ” ผละออกมากำเสื้อคลุมสีเข้ม พยายามทำตัวให้เป็นปกติกับการเข้าสังคม

เมื่อได้ยินชื่อคนตรงหน้ากับท่าทีลังเลก็ค่อยๆยกมือขึ้น มีทั้งความประหม่าในการติดต่อคนใหม่ และความพยายามเล็กๆที่อยากเชื่อมโยงกับใครสักคน

“ออเรเลียน โบมองต์ “

“ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

เธอกระพริบตาถี่เมื่อเห็นอีกฝ่ายก้าวเข้ามาเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้

“ฮะ ฮัฟเฟิลพัพ ใช่ค่ะ ปีเจ็ด” พยายามตามคำถามที่ไหลลื่น ทำให้เธอแทบจัดระเบียบความคิดออกมาเป็นคำตอบไม่ได้

จะว่าไป เธอเองก็ไม่คิดว่าจะมีบ้านอื่นจำคนล่องลอยไปมาราวกับผีในปราสาทได้เช่นกัน

+

เสียงเด็กผู้หญิงอีกคนดังขึ้นจากหน้าประตู เสียงนั้นไม่ดังนัก แต่ทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ

“…” เธอกระแอมเบา ๆ ก่อนจะตอบออกมา ทั้งช้า ทั้งสั่น เกือบจะกลืนไปกับเสียงรถไฟ

“ถ้า…ถ้าอยากนั่ง ก็นั่งได้” เห็นคนตรงหน้าขอโทษก็รู้สึกผิดใหญ่ ยังไงที่ตรงนี้ก็มีแค่เธอคนเดียวอยู่แล้ว

โลกหมุนเร็วเกินไปสำหรับเธอเสมอ และวันนี้มันเร็วเกินกว่าที่จะตามทัน

กระจกฝ้าเพราะไออุ่นจากลมหายใจ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยหายไปเหมือนกับลมพัด

จนกระทั่ง ประตูเลื่อนเปิดออกเสียงเบา แต่ดังพอที่จะทำให้เธอสะดุ้ง เธอเงยหน้าขึ้นแวบหนึ่ง แล้วรีบก้มมองมือของตัวเองแทน ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไรดี

(บวกได้เลยนะคะ💕)
( CMS : KUMA CHII)