ศูนย์....หมายถึง 0 แกลเลียน???

คำตอบที่เขาจะวนซ้ำอ่านมันกี่รอบต่อกี่รอบ ก็รู้สึกว่าไม่ได้ช่วยอะไรเลยนั้น ทำให้เขาได้แต่ thinking กับมันหนักมาก

เขาควรจะจินตนาการถึงเพื่อนคนไหนถึงจะสามารถเข้าหาโดยไม่มีเรื่องเงินตรามาเกี่ยวได้.....จริงๆมันก็....

" งั้น ตอนนี้นายว่างมั้ย? "

" อ๊า~ ปวดขมับชะมัด " คิ้วที่ขมวดเป็นปมเวลาที่เผลอใช้ความคิดมากเกินไป เป็นอาการที่เขาเกลียดมันเหลือเกิน

" ทำไมกันนะ " ยิ่งเห็นแววตาที่ผ่านเลนส์แว่นนั้นแล้ว อยากจะหนีไปให้ไกล แต่ก็คงโดนรั้งไว้เหมือนเดิม

" ถ้านายไม่บอกอะไรเลย ฉันก็จะใช้วิธีแบบนี้... " แบบที่นายต้องทำหน้าโกรธ...

" ละถ้าคิดว่ามันไม่ถูกต้อง ก็ช่วยบอกวิธีที่ถูกต้องด้วยสิ

คุณเรเวนคลอ "

เอสเตอร์ไล่อ่านตัวอักษรที่แฝงด้วย ความรู้สึก? บางอย่างออกมา
มันมีแรงกระตุ้นเล็กน้อยที่ทำให้เขาสงสัย อันที่จริงก็ตั้งแต่การที่อีกคนไม่ยอมรับของจากเขาแล้วเนี่ยแหล่ะ

เพราะโดยปกติ เพื่อน ทุกคนก็มักจะดีใจเวลาที่เขาให้สิ่งของแบบฟรีๆ

" แล้วอยากให้ทำอะไรล่ะ? เลี้ยงอาหารสักมื้อ? หรือว่าอยากได้ไม้กวาดใหม่? "

เขาพูดออกมาด้วยความสงสัย ถ้าคุณค่าของคนไม่ใช่เงิน แล้วมันคืออะไร?

สุดท้ายแล้วเอสเตอร์ตัดสินใจเก็บของใส่ถุงดังเดิมแล้ว โยน กลับไปที่อีกคน แบบนางเอกที่กำลังไล่สามีแสนนอกใจออกจากบ้าน

" ของพวกเนี่ย ซื้อหัวใจของฉันไม่ได้หรอกนะ

ถ้าเกิดนายน่ะ...ซื่อตรงต่อตัวเองจริงๆล่ะก็ ฉันอาจจะ-!! อะฮรึกๆๆ "

สะบัดตัวออกพร้อมบีบน้ำตาสองหยดครึ่งแบบตามฉบับละครของเหล่ามักเกิ้ล พอได้จังหวะก็รีบชิ่งหนีไปตามทางเดินทันที

"ละเอ็งไม่ไปเรียนวิชาต่อไปเร๊อะ!" <เพื่อน

" เอามาให้ฉันเหรอ 😳❤️ "

แววตาที่เปล่งประกายและแก้มนวลขึ้นสีอมชมพู ท่าทางแสดงออกถึงความเขินอายไปมานั้น จงใจแสดงให้ใครก็ตามที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นเด่นชัด

รวมถึงน้ำเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ

" เอ้ะ...หมายความว่- " เพื่อนคนเดิมเริ่มประติดประต่อเรื่องราว

" แต่นายทำแบบนี้ฉันลำบากใจนะ แค่ฉันไม่ตอบรับความรู้สึกนายเป็นครั้งที่สอง...
นายควรให้เวลาฉันหน่อยสิ 💦👉👈 "

เริ่มเกิดไทยมุง

เขาผงะก้าวถอยพร้อมกับรับสิ่งของนั้นมาอยู่ในอ้อมกอดแบบไม่ได้เต็มใจนัก

และเมื่อลองหยิบของที่อยู่ในนั้นออกมา ก็ต้องประหลาดใจเสียจนเขานิ่งไป

" อะไรเนี่ย? เสื้อผ้า?? " เป็นเสียงของเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไกล ที่มองดูทุกการกระทำ

เอสเตอร์ที่เอาแต่ยืนนิ่ง พิจารณาของชิ้นแล้วชิ้นเล่าทยอยนำออกมาดู
สีหน้าของเขานิ่งเงียบ เหมือนกำลังพิจารณาอะไรสักอย่าง

" นาย.....นี่มัน.... "

" เพื่อนนายเหรอ เอส? " เสียงคนเพื่อนร่วมบ้านข้างๆระหว่างที่หันมองระหว่างชายมาใหม่สลับกับเจ้าของเรือนผมสีแดง

" รุ่นน้องน่ะ ตัวตึงเรเวนคลอที่ได้ชื่อว่าหน้าตาหล่อเหลาที่สุดเลยนะ นายไม่รู้จักเหรอ~ "
เอสเตอร์ยิ้มมุมปาก กุเรื่องไม่เป็นเรื่องราวกับมันคือความจริงต่อหน้าต่อตาแบบไม่ได้สนใจอะไร คิดซะว่ามันคือ...คำชม?

" แต่รุ่นน้องคนนี้หาตัวจับยากนะ สงสัยจังว่า ทำไมจู่ๆถึงมาอยู่แถวนี้กันนะ~ "

" แล้วก็นะ~ ถ้าพูดถึงปาร์ตี้แล้วล่ะก็ต้อ- เหวอ!? "

เฉกเช่นทุกวันแสนธรรมดาที่เขาใช้ชีวิตเรื่อยมา จนกระทั่งวินาทีที่ผ่านมา ในขณะที่บทสนทนาคุยเพลินโดยขัดจังหวะด้วยเจ้าของร่างสูงคนละบ้านและคนละชั้นปี ที่ตลอดสัปดาห์เขาไม่ได้พูดคุยกันเลยเพราะ....

" ..ตกใจหมด นึกว่าใครซะอีก

นายสังเกตุมั้ยว่าทุกครั้งที่เจอกันต้องเป็นสถานการณ์ตุ้งแช่เสมอเลย "

เขาพูดเชิงขำขันพอย้อนนึกไปหลายครั้งด้วยกัน

( มาพ่นไฟด้วยกัน-- )

เขาได้เดินนำอีกคนแทนแล้ว ต่อให้จะโดนมัดตัวอยู่ก็ตาม หรือจะถูกจับส่งตัว มันก็ไม่สำคัญแล้ว

ถ้าอีกคนต้องการจะไล่จับเขาขนาดนั้น....เขาก็จะจัดให้จนเบื่อเลยล่ะ

" ขอเดาว่านั่นคงเป็นจุดบอดสักอย่างของนาย... เห็นแก่เรื่องนั้น ครั้งนี้จะยอมไปก่อนก็ได้ โอ้ย เจ็บๆๆๆ "

เจ้าตัวค่อยๆลุกขึ้นนั่งและชันขาเพื่อทรงตัวขึ้นมา สภาพเขาตอนนี้อาจจะดูมอมแมมไปหน่อย อาจจะเจ็บตัวเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ยอมเดินไปแต่โดยดี

" ถ้าฉันโดนกักบริเวณ ก็ช่วยเอากีตาร์มาคืนด้วยละกัน แลกกับที่นายจะเอาฉันไปส่งศาสตราจารย์ ดีลนะ? "

ไม่รู้ว่าจะได่คำตอบอีกมั้ย แต่ตอนนี้

" แงง-- " เหมือนว่าในเสียงร้องจะถูกแทรกมาด้วยเสียงแหบที่แสนแผ่วเบานั้น

แม้ว่าจะเบาบางเอามากๆ แต่ก็ยังคงได้ยินอยู่

น้ำตาที่ไม่อาจรู้ได้ว่าจริงหรือปลอมหยุดไหลทันที เขามองอีกคนที่อย่างน้อยๆก็ยังให้ความสนใจกับตัวเขาบ้าง ไม่มากก็น้อย

" ก็พูดได้นี่นา...แต่คงไม่ได้พูดบ่อยสิท่า....เสียงนายฟังดูแหบๆนะ " เอสเตอร์จ้องมองอีกฝ่ายตาไม่กระพริบราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง...

จะโหดร้ายขนาดนี้ การลากเขาไปาตมพื้นไม้ขรุขระ แถมยังชนนู่นชนนั่นจนตัวระบบ นี่มันแย่กว่าเจ้านกฮูกตัวกลมที่ขึ้นชื่อว่าสัตว์เลี้ยงซะอีก!

" อึก.... "

ชายผมแดงเก็บความทรมานนี้ไม่อยู่อีกต่อไป แขนเขาต้องเป็นรอยแน่ๆ ไหนจะเสื้อคลุมที่พ่ออุตส่าซื้อมาให้ มันมีค่าสำหรับเขามากแท้ๆ

แต่เสื้อตัวนี้กำลังโดนลากถูไปตามพื้นไม้เก่าอย่างไร้ค่า

" ฮืออออออออ "

เสียงร้องค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ และมันจะดังขึ้นอีก..

" โอ้ย- โอ้ย เดี๋ยวก่อนสิ! "

เพราะทิศทางและแรงลากที่เริ่มขึ้นอีกครั้ง มันทำให้เขาทั้งมึนหัวและทรงตัวยาก พื้นไม้เก่าๆของตัวอาคารไม่ได้เป็นมิตรกับสภาพของเขาเลยแม้แต่นิด

ไหนจะความเหนื่อยล้าจากตอนแรกที่เาวิ่งหนีแทบเป็นแทบตา ถ้านับจากตอนนั้นถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่หายเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

กีตาร์ตัวโปรดนั้น...สุดท้ายมันก็ถูกทิ้งเอาไว้ด้านบน ไม่ทันได้หยิบติดมือมาด้วยซ้ำ

เขาไม่คิดเลยว่าอีกคน +

ตุ้บ!!

ร่างที่ถูกลากจูงเหมือนวัวควาย บัดนี้ไม่คิดที่จะเดินตามอีกต่อไปแล้ว เขาใช้แรงกายทั้งหมดทิ้งตัวลงนอนแผ่มันกลางทางเดิน ทำตัวนิ่งและหนักที่สุดเหมือนดั่งหินผา ที่อีกฝ่ายจะพยายามลากไปแค่ไหนก็จะไม่มีวันขยับ

มันต้องเล่นบทเด็กดื้อเท่านั้น!!! ถึงจะดูไร้สมอง!!! แต่ให้ตายเขาก็จะไม่ขยับ!!!!

และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่--- ไม่ๆๆ มันจะเป็นครั้งไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่วันนี้!!

ชายผมแดงพยายามดิ้นในช่วงแรก มันทำให้ตัวเขาถูกมัดแรงกว่าเดิมจนเริ่มรู้สึกเจ็บ สักพักก็เริ่มนิ่งขึ้นเพื่อที่จะใช้ความคิด

โอเค การเจรจาไม่เป็นผล ไอ้บ้านี่ไม่คิดจะเอ่ยปากเสวนากับเขาเลยสักนิด
การใช้กำลัง? อันที่จริงมันไม่ใช่หลักการของเขาเลย ถือคติว่าใครง้างหมัดก่อนถือว่าพ่ายแพ้ และเขาก็ไม่ใช่พวกชอบใช้ความรุนแรงด้วย

" มันเชื่องดีนะ...ชื่ออะไรน่ะเรา? "

ตีสนิทกันแทบตายแต่ก็ยังไม่ได้รู้จักชื่อ แบบนี้จึงขอโอกาสเข้าทางจ้าของเลยละกัน

เอสเตอร์ที่พยายามยื่นมือไปลูกเจ้านกตัวโต ก็หันมาชำเลืองมองอีกคนเป็นการส่งสายตา และรอยยิ้มบางๆแสดงถึงความเป็นมิตร((จริงๆ))

" อะ เฮ้!! ฉันอุตส่าให้ข้าวนายนะ จะแปรพรรคเพียงเพราะว่าหน้าตาล่ะก็ ใช้ได้ที่ไหนกัน เจ้าตัวกลม! "

เขาโฟกัสและเบี่ยงประเด็นไปที่พฤติกรรมของเจ้าสัตว์ปีกตรงหน้า เพราะถ้าอีกฝ่ายเปลี่ยนฝั่งแบบนี้เขาก็เสียเปรียบเต็มๆ

" ....หรือว่า....นั่นนกนายงั้นเหร? " และพอลองพิจารณาดีๆแล้ว เจ้านกตัวนั้นก็ดูเป็นกันเองกับอีกคนเอามากๆเลย...ไม่คิดเลยว่าอีกคนจะเป็นพวกตามใจสัตว์เลี้ยงแบบนี้

" ........................... "

ความเงียบ.....คือคำตอบที่ดังที่สุด

จังหวะนรกที่เขาไม่แม้แต่จะขยับ เนื่องจากสมองกำลังประมวลผลอยู่ว่าควรจะแอคชั่นยังไงดี ทำไมถึงกลับมาได้?ไม่ใช่ว่าลงไปแล้วเหรอ?นกฮูกตัวนี้หนักกี่โล? มีหลายอย่างเกิดขึ้นในหัววนเวียนเละเทะจนแทบระเบิด

ในเมื่อยังไงเขาก็หนีไปไหนไม่รอด ทางออกก็ถูกปิดตาย เล่นสู้ตีบทแตกไปเลยโดยการ

จับเจ้านกมาปิดหน้า

" ฮูก "