ตุ้บ!

เสียงฝีเท้าเข้ามาอย่างได้จังหวะ ประกอบกับคาถาทำให้ความเร็วในการแลนด์ดิ้งสู่พื้นของเขาช้าลง
รูมเมทของเขาที่แอบดูการฝึกซ้อมอยู่จึงออกมาคว้าตัวไว้ได้ทันท่วงที

"หืม? เดี๋ยวนี้มีฝนตกเป็นแมวแล้วเหรอ?" นาซหัวเราะหึเบาๆ ส่วนอาเธอร์มองหน้าเขาแบบงงๆ (มาได้ไงwa)
"ไม้กวาดนายคงอยากพักแล้วมั้ง วันนี้พักซ้อมแล้วกั" พูดจบเขาก็หิ้วเจ้าแมวตัวใหญ่กลับหอไปอย่างปลอดภัย

(12)

(ไปทำสีมา อิสอิสซ่า สี่หนุ่มเท่โคส)

( ที่หายไปนานมากเพราะว่า... 👹 .ขรึม )

ร้องอั่กออกมาเมื่อโดนกระแทกกลับ 💀💢 รีบกุมจมูกตัวเอง ส่วนมืออีกข้างยังกำข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

จู่ ๆ ก็จับหลังคอดึงเข้าหา ก่อนจะโน้มลงเพื่อไปงับแก้ม
แถมจงใจทิ้งรอยไว้ด้วย

“ งั้นก็ติดเชื้อถาวรไปเลย ตายไปพร้อมกันนี่แหละ 🤪 “

แอชตันพยักหน้ารับหงึกหงักว่าตนเองไม่เป็นไรจริงๆแล้วเอื้อมมือไปปัดฝุ่นให้เพื่อนไปพลาง

”โธ่ อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว“ เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ

”เอ้า ไหนให้ผมดูหน่อยว่าคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า“

เขาว่าพลางขยับเพื่อนหมุนไปมาเล็กน้อยเพื่อสำรวจแผล

”โอ้ ระวังๆ“

แอชตันยิ้มขำกับท่าทางนั้นแล้วเข้าไปนั่งด้วยทันทีตามประสาคนคุ้นเคย

”ปิดเทอมของคุณเป็นไงบ้างล่ะ? สนุกหรือเปล่า”

"อ๋อ ถ้าเป็นเจ้าตัวนั้นฉันเห็นว่าเดินไปทางนั้นแว่บๆแหน่ะ”

พอเห็นว่าอีกฝ่ายดูกังวลใจแล้วมองมาทางเจ้าแมวอ้วนก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“บัตเตอร์ไม่ได้กินเข้าไปหรอก ไม่ต้องห่วง” มือตบพุงแมวตัวเองเบาๆ

”ให้ช่วยมั้ย?“

'ปึ้ก!' เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหนึบๆที่โพรงจมูกของตัวเองเหมือนมีอะไรไม่สามารถควบคุมได้ไหลออกมา

อะดรีนาลีนแล่นพล่านไปทั่วร่างกายของแจสเปอร์ แววตาไม่ยอมแพ้จ้องขเม็งไปที่คนอายุเยอะกว่าก่อนจะง้างหมัดซัดคืนไปที่แก้มซ้ายของเด็กบ้านแดงอย่างเต็มแรง จนทั้งคู่เสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น

"ไม่คิดจะใช้สมองแล้วใช่ไหมถึงได้ใช้แต่กำลัง"

"ก็อดดริก กริฟฟินดอร์ ภูมิใจแย่ที่มีคนไม่เอาไหนอยู่ในบ้าน"