( ทำไมน่ารักอย่างงี้🫳🏻

รับประกันว่าหล่อขึ้นแน่นอน ใน'สายตาผม' )

( อยากแจกจ่ายให้สังคมได้ชิม แต่ตัวเองไม่ได้ชิมพอดีรู้ตัวอยู่แล้วว่าทำอร่อย🤗

ผมอยากให้ทุกคนได้เปลี่ยนลุคใหม่ไงครับทรงผม เก๋ๆ สำหรับทุกคน )

( ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันค่ะ🤲🏻🥹 )

( ว่าไงคะ มาหาคนสวยเหมือนกันค่ะ 😉🚶🏻💗 )

"ยังไงก็แนะนำกันได้ ผมอยากคุยทุกๆเรื่องที่อ่านเลยครับ"

ยกมือออกหลังเอ่ยจบ เสียงขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้นดังขึ้น ใบหน้ายิ้มแย้มมื่อครู่หาวออกมาเล็กน้อย

"วันนี้โดดเรียนไปนอนดีไหมนะ?"

เหมือนพึมพำกับตัวเองมากกว่า แท้จริงไม่กล้าโดด โดนจับขึ้นมาเป็นเรื่องใหญ่

"ผมไปนอนก่อนละ คุณหนอนอ่านหนังสือให้สนุกนะค้าบ"

หยิบหนังสือพร้อมใช้โบกไปมาก่อนจากไป

( แง ขอโทษที่เพิ่งมาค่ะ😭 )

อ่านยังไม่ทันจบก็ปิดหนังสือ รีบปิดก่อนเจอฉากตื่นเต้นซะงั้น น่าเสียดายแย่

"พวกนั้นเคยอ่านอยู่นะ มีเรื่องให้ลุ้นอยู่ตลอดเลย"

"แต่ ไม่ค่อยได้อ่านบ่อยนี่สิ"

นิ้วเรียวเอื้อมไปวางลงบนกระดาษหนังสือตรงหน้าหญิงสาวเพื่อดึงสายตามา

+

( โอ๋ๆน้า / ยื่นมือ เช็ดให้🥺🫳🏻 )

( พี่คนสวยไม่ร้องนะคะ มานี่มาให้เช็ดน้ำตา 🥺 )

นึกสงสัยคำพูดของเขามีประโยชน์ด้วยหรอดูจากท่าทีที่หญิงสาวจดอะไรบางอย่างหลังจากเขาพูด

แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกลับไป

"อ่านแค่บางครั้ง..ก็ชอบ"

นิ้วเรียวพลิกกระดาษอ่านหน้าต่อไป

"พออ่านแล้วบางทีก็อยากมีแบบพวกเขา"

"แอบอิจฉาอยู่หน่อย"

บ่นพึมพำแค่อ่านนิยายแล้วเพ้อเจ้อเฉยๆหรอก ความจริงไม่ได้จดจ่ออยู่กับเรื่องแบบนี้นัก

"แล้วรุ่นพี่ชอบอ่านหนังสือที่ให้ความรู้มากกว่าหรอครับ"

( ชมขนาดนี้มาหอมหัวค่ะ🤗 )

พยายามจะอุบเสียงหัวเราะเอาไว้ในลำคอ แต่ก็หลุดออกมาจนได้

เพราะเอ็นดูหรอกนะ ไม่ได้มีนัยแฝงว่ามันดูไร้สาระ

"ทำให้ผมประหลาดใจได้ตลอดเลย"

"ถ้าเป็นแบบนั้นต้องเป็นแบบกินแล้วไม่เพิ่มน้ำหนักด้วยนะ"

ละสายตากลับมามองหนังสือตรงหน้าตนเอง พลิกปกหนังสือดูหน้ากระดาษ

"จะได้กินเท่าไรก็ไม่อ้วนไง"

หนังสือตรงหน้าเขาเป็นเพียงนิยายโรแมนติกเท่านั้น อยากพักสมองบ้าง

"ก็แหม พ่อแม่ชอบพูดบ่อยๆนี่นา"

ได้ยินประโยคนั้นจึงตอบกลับไป

"อีกอย่างผมยังไม่รู้เลยว่าตนเองควรทำงานอะไร"

"ถ้าให้ครอบครัวพึ่งพาผม มีหวังล่มจมกันพอดี"

หยิบหนังสือสักเล่มบนชั้นมา ก่อนเดินไปนั่งตามที่หญิงสาวชี้

"รุ่นพี่เนี่ย ขยันอ่านหนังสือจริงๆเลย"

หนังสือถูกวางไว้ตรงหน้าไม่เปิดอ่าน สายตากลับสนใจสิ่งที่คนตรงหน้าอ่านมากกว่า

"แล้วถ้าเป็นรุ่นพี่อยากสร้างคาถาอะไร คงคิดได้ดีกว่าผมแน่ๆ"

ยังไม่ทันได้เอ่ยตีฝีปากกลับไป เสียงดัง 'ฉับ' ที่ทำให้หลังหัวของเขาคับยุบยิบก็ดังขึ้น พร้อมๆกับผมช่อสวยที่ถูกถักก็ถูกชูขึ้นมาต่อหน้า

มือหนาของคีทยกขึ้นช้าๆ ไม่ต้องส่งกระจกเขาก็รู้ว่าตัวหน้าเหวอขนาดไหน และสิ่งที่คนเพิ่งสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาจะคิดออกได้เมื่อเห็นผมที่เป็นของตัวเองโดนตัดก็คือ...

"แล็งล็อก!!"

เขาหยิบไม้กายสิทธิ์แล้วร่ายคาถาทันที เพื่อตรึงลิ้นยัยเด็กตัวแสบกับเพดานปากไม่ให้พูด

#HWWW_B2HW
หลังช่วยเพื่อนตัวจิ๋วเตรียมความพร้อม เขากับเธอเดินตรวจบนรถไฟ แต่แล้วก็เกิดปัญหาหยุมหยิมอย่างเด็กๆทะเลาะกัน เขาในฐานะพรีเฟ็คเลยต้องห้ามแต่ใครๆก็รู้ว่ามัลลิคขี้เล่นมากกว่าจะน่าเกรงขาม ทำให้โดนคาถาปลดอาวุธใส่แทนแต่ใครจะไปคิดว่าเขามีไม้สำรอง แต่ความรุนแรงน่ะไม่ใช่สิ่งที่ถูกจริตเขาเท่าไหร่ เขาจึงเสกคาถาทำให้เจ้าเด็กป่วนพวกนั้นคันยุบยิบใต้ร่มผ้าแทน!!!