เอมิเลียรับดอกกุหลาบด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ

“ขะ…ขอบคุณมากนะคะ”

เธอมองดอกไม้ในมือเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ดีใจที่คุณคิดว่าชุดนี้…ดูโอเคค่ะ”

เสียงเธอนุ่มลงเล็กน้อยแต่ยังคงสุภาพ

“ดอกไม้สวยจริงๆ…ฉันจะรักษาไว้ให้เป็นอย่างดีค่ะ”

ดวงตาสีฟ้าสบมองจ้องลึก พร้อมรอยยิ้มจางที่ป้ายแต้มบนใบหน้า

"ขอโทษนะ...ฉันพลาดไป" รับผิดแต่โดยดี ไม่ได้โต้แย้งหรือแก้ตัวแต่อย่างใด "รอบหน้า...ฉันจะระวังให้มากขึ้นละกัน"
ให้เขาเข้าใจว่าเป็นความผิดพลาดในการขี่ไม้กวาดของเธอไป คงจะดีกว่า

โต้แย้งเพื่อให้ตนได้ชนะเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่เอสเทลล์ต้องการ

คงเพราะตอนนี้ เธอห่วงความรู้สึกของแลนทราซอยู่มากกว่า

+

“ไว้เรามาดูเจ้าต้นหญ้าน้ำประสานของเธอกันอีกทีนะ”

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงละมุน มือเล็กแตะขอบกระถางของมาเดลีนเบา ๆ

“ฉันเชื่อว่ามันจะงอกสวยแน่”

พูดจบ เอมีเลียก็สะพายกระเป๋าขึ้นบ่า พลางส่งรอยยิ้มสดใสให้

“แล้วเจอกันคลาสถัดไปนะ มาเดลีน”

เอมีเลียหัวเราะเบา ๆ ตามคำสารภาพนั้น

ดวงตาเปล่งประกายอ่อนโยนราวกับกำลัง
ฟังเรื่องราวแสนพิเศษ

“สีรุ้งเหรอ ฟังดูน่ารักออกนะ” เธอว่าพลางยิ้มบาง

“บางทีต้นไม้นั่นอาจดีใจที่ได้เกิด
มาในโลกที่มีเจ้าของอยากมอบสีสันให้ก็ได้”

เสียงระฆังจากปราสาทดังแว่วเข้ามาใน
เรือนกระจก ลมอ่อน ๆ พัดกลีบดอกไม้ปลิวผ่านข้อมือของทั้งคู่ เอมีเลียเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนหันกลับมาหาอีกฝ่าย

“มาเดลีนเคยทำพืชตายเพราะรดน้ำเยอะไปไหม?”

เธอหัวเราะน้อย ๆ

“เราเคยตั้งชื่อให้มันด้วยนะ ตอนนั้นร้องไห้ใหญ่เลย”

เอมีเลียยิ้มบาง พลางใช้นิ้วแตะดินในกระถางของตัวเองเบา ๆ

“ของเราก็ยังไม่งอกเลยนะ” เธอหัวเราะเบา ๆ “บางทีมันอาจแค่ต้องใช้เวลา”

สายตาอ่อนโยนหันไปมองต้นหญ้าน้ำประสานในกระถางอีกฝ่าย

“ไม่ต้องกังวลหรอก มันจะไม่เป็นไรแน่”

ว่าพลางช่วยปัดขอบกระถางให้เบา ๆ

“สิ่งมีชีวิตมักเข้าใจหัวใจที่อ่อนโยนเสมอแหละ”

ลมจากช่องหน้าต่างพัดกลีบดอกไม้ปลิวผ่านโต๊ะ ทั้งคู่เงียบลงชั่วครู่ มีเพียงเสียงนกร้องแผ่ว ๆ จากข้างนอกกับแสงอุ่น ๆ ที่ยังส่องผ่านเรือนกระจก

“เห็นไหม ยังมีหยดน้ำอยู่เลย แปลว่ายังอิ่มดีอยู่”

“ลองเว้นไว้สักวันก่อนค่อยรดอีกทีก็ได้ จะได้ให้รากพักหายใจหน่อย”

เอมิเลียเงยหน้าขึ้นมองมาเดลีนอีกครั้ง ดวงตาของมาเดลีนกังวลเล็กน้อย

เธอหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ — เสียงนุ่มจนแทบกลืนไปกับเสียงใบไม้เสียดกัน

“อย่ากังวลเลย มาเดลีน เธอใจดีเกินกว่าที่ต้นไม้จะไม่ชอบอยู่แล้วล่ะ”

เอมิเลียเงยหน้าขึ้นจากสมุดบันทึก พลิกปากกาค้างไว้ในมือ เธอมองต้นไม้ตรงหน้าโต๊ะของมาเดลีน ก่อนจะยิ้มบาง ๆ อย่างที่มักจะทำเวลามีคนมาขอคำปรึกษา

“อืม…ถ้าดินยังเปียกแบบนี้ อาจจะมากไปนิดนะ”
“พืชพวกนี้ชอบความชื้น ก็จริงแต่ก็ชอบให้มีอากาศได้หายใจเหมือนกัน”

เธอเอนตัวเล็กน้อย โน้มไปดูใกล้ ๆ แล้วแตะปลายใบเบา ๆ
หยดน้ำเล็ก ๆ ติดอยู่บนผิวใบสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย