(เราช้านิดนึงนะคะ จะพยายามให้จบก่อนวันส่งแอคทีฟนะคะT 🙏 T)

แอร์ดส์ตาวาวกับสิ่งมีชีวิตตัวน้อย ๆ จนไม่ได้สนใจเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องเลยแม้แต่น้อยเลย

" ยินดีที่ได้เจอการ์เรต, แล้วตัวเล็กจับได้ไหม ? " ทำท่าเหมือนจะแหย่นิ้วชี้ให้กระรอก, ที่ชื่อเบซิล, ได้ลองดมหรือสำรวจจนคุ้นเคยก่อน

" แล้ว.. นายกินกบช็อกโกแลตไหม 😃 "

ถ้าลองดูกองสัมภาระของแอร์ดส์ก็พอเห็นกล่องกบช็อกโกแลตอยู่ประปราย

" ขอบคุณ ! แอร์ดส์เกนน์ ดอนนาไชด์ ปี 7 บ้านกริฟ " แอร์ดส์แทบจะเทสัมภาระเข้าตู้โดยสารแทบจะทันทีหลังจากสิ้นสุดประโยคเลยทีเดียว อย่างน้อยก็มีแค่กรงเจ้านกฮูกตัวจิ๋วหลิวที่ยังถูกวางบนเก้าอี้โดยสารดี ๆ ก่อนจะปิดประตูห้องโดยสารให้เรียบน้อย

" ส่วนนี้, คาทรีน่า เพื่อนตัวน้อยของฉัน " ไม่วายแนะนำตัวสัตว์เลี้ยงให้กับการ์เรตด้วย

" ยินดีที่ได้เจอ " ชนกำปั้นกับไหล่นายเบา ๆ

ด้วยกล้องมือถือเมื่อล่าสุดนี้เองแท้ ๆ

" ยังไงดี, ก็กระแสของโลกเวทมนตร์กับมักเกิลมันต่างกันนี่น่า แถมดูจากท่าทางแล้ว นายไม่น่าเป็นเหมือนฉัน ! ไม่งั้นของแค่นี้ นายน่าจะเคยเห็นจนชินแล้ว ✨️ " ยืดอกภาคภูมิในความเป็นมักเกิลบอร์นของตัวเองเอามาก

แอร์ดส์ถอยแบบหลังติดเบาะ นายไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้ ! ?

" เพราะเจ้าเพื่อนตัวดีขอซื้อต่อบ่อย ๆ, ถึงจะไม่รู้ว่าเขาเอาไปทำอะไรต่อก็เถอะ " ไหวไหล่นิดนึง ก่อนจะลองพยายามเปิดเครื่อง แต่จอก็ยังคงดำสนิท สะท้อนภาพใบหน้าทั้งสอง

" อื — ม.. เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้ สภาพเหมือนเจ๊งทุกครั้งที่มาฮอกวอตส์เลย 😔 " พูดเชิงเสียดายเล็กน้อย ถ้าหากมันเปิดได้จริง ๆ เขาอยากอวดเหล่ารูปภาพที่ถ่าย

+

แล้วตัวเขาก็พร้อมพูดโม้เสร็จสรรพ

" เจ้านั้นมันของยอดนิยมช่วงนี้เลยนะ ! หมายถึงสำหรับ — พวกฉัน — น่ะ " อุปกรณ์มักเกิลปริศนาที่มีชื่อว่า โทรศัพท์ปุ่มกด ! ?

" ถึงจะใช้ในฮอกวอตส์ไม่ได้ แต่เจ้าเพื่อนสนิทฉันชอบขอไปประจำเลยแหละ " เพื่อนที่ชื่อพยางค์แรกคา พยางค์สุดท้ายอิน

" เพราะงั้น, เลยมีสองเครื่องเลยไงล่ะ ! ! " เอาของตัวเองที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อมาอวดให้นายเห็นด้วย

สำเนียงอังกฤษของคนสกอตแลนด์ไม่เคยปราณีใคร, แน่นอนว่าเจ้าตัวก็ดูจะไม่รับรู้แม้แต่น้อยจนน่าหยิกแขนสักที

" แต่นายอยู่ปี 5 เอง, จะได้เจอกันบ่อยไหม " เผลอแปป ๆ เขาก็ใกล้จะเรียนจบแล้วด้วย แอร์ดส์ว่าพลางหยิบเหล่ากล่องขนมโยนใส่ถุงกองไว้สักมุมหนึ่งของตู้โดยสาร

ก่อนเสียงตื่นเต้นของโซยะเรียกความสนใจไปในฉับพลันทันที

" ฮะฮ่า ! ตาถึงเลยนี่โซยะ ! " หันไปเจอนายหยิบของดูตื่นเต้น

+

" นายเองก็อย่าลืมซื้อขนมล่ะ, ก่อนที่มันจะไม่เหลือซะก่อน " ยกศอกชนนายเบา ๆ

" ไว้เจอกันที่ฮอกวอตส์ล่ะ ! "

(สามารถตัดจบได้เลยนะคะ T T 🙏 ขอบคุณมาก ๆ นะคะ 🤲)

เขาแค่แกล้งเบะปากเล็กน้อย โธ่ ลอกนิดเดียวเอง

" แบบนั้นก็ได้เหมือนกัน " ไม่ให้ลอกอย่างน้อยนายก็สอน ก็ยังดีแหละมั้ง อย่างน้อยมันดีในความคิดของแอร์ดส์

" ของ..สำหรับเปิดเทอม ? " ท้ายประโยคเสียงสูงเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามนึกถึงลิสต์ข้าวของที่ต้องใช้ ทั้งที่แค่ค้นกระเป๋าก็เจอกระดาษจด

" รู้สึกว่ายังเหลือขนมน่ะ " ไม่อาจทราบได้เกี่ยวกับเปิดเทอมอย่างไร คงเอาไว้กินบนรถไฟ

+

(ขอแวะมา+นะคะ)

" โทษที ๆ ๆ ! " เสียงมาก่อนตัว ก่อนที่ประตูห้องโดยสารจะเปิดผ่างแทบทันที และปรากฏเจ้าของเสียงโหวกเหวกให้ได้เห็น มือของเขาเต็มด้วยสัมภาระและกรงนกฮูกตัวจิ๋วที่เริ่มส่งเสียงประท้วงเจ้าของอย่างแอร์ดส์

" ถ้ายังว่างอยู่, ขอนั่งด้วยนะ ! " มือเกาะพร้อมทั้งตัวพิงกับกรอบประตูห้องโดยสารของรถไฟ

หากตอบอนุญาต, ก็มั่นใจได้เต็มร้อยว่าความสงบไม่น่าเหลืออีกแล้ว

ยื่นมือไปเชิงจับมือทักทายกัน เป็นความประทับใจแรกที่.. น่าจดจำ ? ด้วยพื้นหลังเป็นห้องสุดรก จำจนวันเรียนจบแน่นอน

" ของน่ะหรอ, มันก็ไม่ได้ร — " พูดไม่ทันจบประโยคหันไปเห็นเหล่ากองของที่หากพวกมันมีชีวิต ก็คงพร้อมยืนจังก้าเท้าเอวใส่เจ้าของไปแล้ว

" รบกวนด้วยนะค้าบ — " ก็ต้องเก็บโดยดุษดีจริง ๆ นั้นแหละ

ความสงสัยก่อตัวพอนายเดินเข้ามา บ้านเดียวกัน ทำไมไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันเลยล่ะเนี่ย ? ?

จนเมื่อโดนชี้แจงแถลงไขด้วยการแนะนำตัวแล้วถึงได้ อ๋อ ไม่รู้จักอยู่ดีจริง ๆ นั้นแหละ

" แอร์ดส์เกนน์ ดอนนาไชน์, แต่ชื่อนายออกเสียงยากสุด ๆ " พูดออกมาเหมือนกับลืมว่าชื่อตัวเองก็พอตัวเหมือนกัน แต่ทุกคนก็ต้องคุ้นชินกับการเรียกชื่อตัวเองอยู่แล้วนี่น่า

" เรียกแอช, แอร์ดส์ได้หมดเลย ! ปี7 บ้านกริฟ "

+

และตะกายตัวเองขึ้นมาบนเก้าอี้ พร้อมจัดการสัมภาระให้เรียบร้อย

" จากสภาพ, นายก็ไม่น่ามีที่นั่งเหลือแล้วน่ะสิ " แอร์ดส์เชื่อแบบนั้น, เพราะเชื่อว่าคาอินคงเลือกนั่งกับคนอื่น ดีกว่าปวดหัวกับเขาแหละมั้ง

แต่ไม่สนใจหรอก !

" คาอิน ! กบตัวแค่นี้ แค่กระเป๋าใบเดียวก็พอแล้วมั้ง ? " แค่น้ำเสียงและคำพูดก็รับรู้ได้ทันทีว่าเป็นใครโดยไม่ต้องปราดตามองแม้แต่น้อย

แต่ไม่ทันไร, กบนั้นก็ทำท่าจะโดดอีกรอบ จนแอร์ดส์ต้องรีบยัดเข้าปากแทบทันที

" อีกอย่าง, บ้านเจ้าตัวเล็กนี้คือท้องฉันต่างหาก " พูดจบยังตบ ๆ ท้องตัวเองเล็กน้อย เหมือนจะบอกว่าเจ้าขนมกบนี้นอนอยู่ในท้องเขาไปเรียบร้อย

มือและแขนแค่ยกขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

+

ยกแขนขึ้นก่ายกับที่นั่ง ตะกายตัวเองลึกขึ้นมากวาด ๆ สัมภาระไปกองสักจุดบนที่นั่ง ให้โล่งพอที่คนอื่นจะนั่งด้วยได้