เสียงอ่อนกล่าวอย่างหยอกล้อทำเหมือนเรื่องที่ตัวเองร้องไห้งอแงเป็นเด็กคิดว่าพี่จะปฎิเสธนัดเดท เป็นเรื่องตลก
ถึงแม้มันจะตลกจริงๆในสายตาเขาก็เถอะ

“ อื้มมม ยังไงวันนี้เราน่าจะอยู่ก้วยกันทั้งวัน…”
" ผมคิดว่ากินอะไรเบาๆก็ดีนะครับ เช่นซุบ หรือ สลัดดีมั้ยครับ “

" พี่จะชอบหรือป่าว”

เขาถามเพราะยังไงวันนี้ก็อยากเอาใจพี่เขาด้วย

เมื่อคจข้างๆหันมาสีหน้าและแววตาก็กลับดูร่างเริงขึ้นราวกับหมาที่ถูกเจ้าของชายตามอง เขาวาดรอยยิ้มกว้างขึ้นเป็นการตอบกลับ

ก่อนที่ไม่นานจะชักสีหน้าคิดและตอบด้วยน้ำเสียงทะเล้น

“ จริงๆรอไม่นานเลยกลับ ถ้ารอพี่ นานแค่ไหนก็รอได้"
“ จริงๆก็อิ่มน้ำตาไปแล้วด้วย "

" พี่อเดลครับ "

เสียงอ่อนแผ่วเสียงชื่ออีกคนพร้อมสายตาสีอำพันจ้องมองอย่างอ่อนโยน เรียวมือกระชับเข้าหามือพี่แน่น

"พี่หิวมั้ย อยากกินอะไรก่อนหรือป่าวครับ"
" ผมชวนพี่มาเดทกระทันหันเกินไป กลัวว่าพี่จะยังไม่ได้กินอะไรเลย..."

" ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย "

เขาพูดพร้อมกับคิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากัน แววตามองอีกฝ่ายที่ดูไม่สลดเลยสักนิด

" อันนี้เธอกำลังจะหาเรื่องให้ฉันดุเพิ่มหรอ "

" แล้วนี่ดูดอกไม้อะไรนั้นเสร็จแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้พาเธอกลับ "

เขาพูดพร้อมโน้มตัวไปจ้องหน้าวาเลนไทน์

" จริงสิ เมื่อกี้พี่บอกว่าขออนุญาต "

" งั้นพี่เวนิเซียครับ ผมขอเจอคุณทีแฟนได้มั้ยครับ "

เจ้าตัวพูดพร้อมโน้มใบหน้าลงนิดๆน้ำเสียงที่ดูซึมก็กลับเปลี่ยนเป็นขอร้องนิดๆ แววตาตอนนี้ของเขาคืออยากเจอจริงๆ เพราะเจ้าตัวเลื่อหน้านกฮุกที่บ้านแล้ว แมวก็เลี้ยงไม่ได้ไม่งั้นคงตีกับนกแน่ๆ

" ขออนุญาต? ถ้าขอพี่จะอนุญาตมั้ยครับ "

น้ำเสียงยังคงซึมๆอยู่เพราะเท่าที่รูัจักมาพี่เขานั้นหวงแมวยอ่งกว่าอะไร ล่าสุดที่จำได้ตอนจะเข้าไปหาก็โดนพี่เขาดุใส่ใหญ่เลย ถึงแม้จะเป็นเรื่องของปีที่แล้วก็ตาม

"เสียง?..แบบไหนหรอครับ "

นัยน์ตาสีทองอร่ามจ้องมองพี่เขาด้วยความงุนงง ระหว่างที่พี่เขากำลังพิจารณาการเลือกปากกาขนนกให้ตัวเขาเองอยู่

+

" อยู่ฮัฟหรอ! "

" เด็กบ้านฮัฟนี้ ตัวเล็กเหมือนนายหมดเลยมั้ย เพราะเพื่อนฉันที่อยู่ฮัฟก็ตัวเล็กหมดเลย "

เขาพูดด้วยแววตาและน้ำเสียงที่สนอกสนใจเพราะนอกจากเพื่อน หรือคนรู้จักที่อยู่บ้านนั้นแล้ว เหมือนอีกฝ่ายพึ่งเจอวันนี้ก็ตัวเล็กเหมือนกัน ถึงจะเล็กไปนิด

แต่ก็ดูปุ๊กปิ๊กน่ารักดี

" อ้อ ฉันอยู่เรเวนคลอน่ะ..."

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคาเฟ่ เอเดรียนมองหาโต๊ะก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะหนึ่งที่วางอยู่

"ไปนั่งกัน"

" ผมชอบที่ตัวขนนกเป็นสีแดงไม่ก็ทองน่ะครับ ขอแค่นั้นพอ สไตล์หรืออื่นๆ อยู่ที่พี่เลือกให้เลย "

เอเดรียนยังคงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดูซึมๆ แต่นัยต์ตาสีทองกลับจับจ้องมองการกระทำของพี่เขาทุกอย่างเป็นอย่างดี

แถมที่บอกแบบนั้นเพราะว่าสีมันคล้ายกับสีผมของเขาเองและสีตานี้

เอเดรียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับฉงนใจอยูานิดๆ แต่ทรงนี้เซ้าซี้มากไปพี่เขาคงอึดอัด เลยทำใจพยักหน้ารับ

" จริงๆอยากรู้นะ แต่ถ้าพี่ยืนยันแบบนั้นผมก็ไม่เซ้าซี้ " เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม

" ไว้พี่พร้อมวันหลังค่อยบอกแล้วกัน "

ไม่วายก็โดนดุจนได้ ใบหน้าที่ซึมราวกับคนผิดหวังเดินตามต้อยๆ เหมือนคนหมดอะไรตายอยากจริง

" ก็ผมอยากเจอนิครับ " บ่นพึมพำตามหลังระหว่างเดินไปเรื่อย

+

" ไม่เป็นไรน่ะ พอดี..."

เขาพูดก่อนจะหันไปที่มุมหนึ่งของร้านร้านหนึ่งและชี้ให้เห็นชายวัยกลางคนร่างสูงโปร่ง ที่กำลังยืนยิ้ม สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย

นั้นคือคนที่รับใช้ตระกูลมาเนินนานแล้วเขาคือ ' รีคอร์น '

" แบบนั้นต้องใช้เป็นสิบสิบตัวเลยนะ วุ่นวายพอดี "

เอเดรียนพูดก่อนจะลดความเร็วลงและเดินไปประคบข้างๆอีกฝ่ายแทนกันหลง

" อยากจับมือมั้ย คนมันเยอะนิ "

" คุณนาย? ไหนว่าเธอไม่มาด้วยไงครับ;-;) ผมอยากเจ—"

หลังจากที่ถึงร้านเอเดรียนก็ทำหน้าหงอยๆนิดหน่อยเพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอ MrT การมาเจอพี่เขาโดยบังเอิญแบบนี้ยังไงก็ควรจะได้เจอแมวสุดสวยหรือป่าว

" อื้มม ไม่รู้สิครับ น่าจะ ต้องไปวัดตัวใหม่มั้ย?"

" ทำอะไรได้...อื้มมม จริงๆก็เกือบทุกอย่าง ขอแค่พี่ลองบอก "

เขาชักสีหน้าครุ่นคิดอยู่ขณะหนึ่งก่อนจะพูดตอบออกไปด้วยความมั่นใจ เพราะเยาเองก็มีความมั่นในระดับหนึ่งเพราะดูสั่งสอนอะไรหลายๆอย่างมาตั้งแต่เด็กด้วย

" แน่นอนสิครับ ผมไม่อยากคาใจ พี่เองก็ไม่อยากใช่มั้ยหละ " นัยน์ตาสีทองจ้องมองพี่เขาเล็กน้อย

+

เขาพยักหน้ารับคำอีกฝ่ายมาเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น หากไม่เป็นไรก็ย่อมดีแล้ว เอเดรียนเองก็ค่อยๆดึงสติตัวเองกลับมา ก่อนที่จะทำอะไรที่เสียมารยาทไปมากกว่านี้

" งั้นหรอ ได้เลย "

" ฉันเอเดรียน ธอร์นเวลล์ ปี6 เหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ โคล "

" นายอยู่บ้านไหนหละ "

เขาถามขึ้นในขณะที่เริ่มเดินช้าไปหาร้านเพื่อนั่งดื่มหรือคุยเล่นกันได้สะดวก

การที่พี่เขาพูดแบบนี้แสดงว่าสิ่งที่คิดไว้ก็คงจะไม่มีผิด สักวันคงจะต้องได้เห็นจริงๆ

" อ้าว รุ่นพี่จะไม่ถามหรอครับ"
"เลือกจะเดินไปซื้อของต่อเลยหรอ;"

ยังไม่ทันที่จะได้หายสงสัยฝีเท้าของพี่เข้าก็ก้าวเดินนำไปแล้ว เอเดรียนทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่เดินตามพร้อมหนังสือในอ้อมแขน

เอเดรียนเดินตามเรื่อยๆจนมาถึงร้านที่ว่า

" แล้วร้านนี้ผมต้องซื้ออะไรบ้างหรอ? "

" ผมก็แค่พูดเผื่อพี่จะใจอ่อน ให้ผมเห็น "

เขาพูดด้วยน่ำเสียงที่ดูติดเล่นแต่ก็จริงจัง เรื่องพวกนี่เขาไม่ควรที่จะพลาดจริงๆ ยังไงสักวันก็ต้องได้เห็น เพราะยังไงเขาก็แวะเวียนไปอ้อร้อแมวพี่เขาอยู่แล้ว

" โห้ พี่จะเอาไปพิจารณาจริงหรอครับ "
" แสดงว่าพี่มีของที่อยากได้จากผมหรอ"

เอเดรียนพอได้ยินแบบนั้นก็เดินตามอีกฝ่ายต้อยๆไป

" งั้นหรอครับพี่ทีโองั้นเริ่มจากหนังสือก็ได้น่ะ "

พอได้ฟังแบบนั้นเจ้าตัวก็พยักหน้าแต่เดอนตามไปอย่างเงียบๆ และเหมือนตอนนี้พี่ทโอเองจะหลุดเข้าพะวังของตัวเองแล้ว

"...."

เอเดรียนไม่ได้ร้องเรียกหรือทักอะไรแต่กลับยกนิ้วไปจิ้มที่หลังคออีกคนเป็นการดึงสติ

" ทูเบอโรสหรอ? "

เมื่อได้เห็นคำตอบให้หนังสือใบหน้าที่ดูราวกับกำลังจะดุก็เริ่มอ่อนลงแต่แววตายังคงคาดโทษอยู่

" มาเดินเล่นน่ะ แถมผมเป็นผู้ชายด้วย "

" วาเลนไทน์นั้นหละมาคนเดียว เป็นผู้หญิงมันอันตรายยิ่งกว่าไม่ใช่หรอไง "

เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปบีบที่แก้มวาเลนไทน์เลาๆเป็นการลงโทษแทน

" อ่าา ก็มีหมวก ผ้าคลุม ไม้คาถา จริงๆคาดแค่หนังสือ ปากกาขนนก และก็พวกอุปกรณ์ปรุงยามั้งครับ ถ้าจำไม่ผิด "

เขาพูดขึ้นอย่างติดๆขัดๆ พูดไปนึกไปเป็นช่วงๆ

" ใช่ครับ ผมใช้หัวจำเอา "

" จริงๆทำกระดาษลิสปลิวไปตอนเดินทางมานี้หน่ะครับ "

เขาพูดด้วยเสียงเศร้าๆ

" ฮ่าๆ ไม่หลงหรอก ถ้าฉันหลงเธอก็หาฉันสิ "

เขาพูดไปพร้อมกับรอยยิ้ม ระหว่างนั้นก็เดินพร้อมกับสอดส่องสายตาไปรอบ อย่างสนอกสนใจ ถึงแม้จะมีหลุบตาตามามองที่กระดาษโน็ตวาเลนไทน์เป็นครั้งคราวบ้างก็ตาม

" อืมม ก็สบายดีนะ ได้เรียนเรื่องธุรกิจที่บ้านต่อ และก็ฝึกอะไรหลายๆอย่าง เธอหละ "

เอเดรียนพูดพร้อมโน้มใบหน้าลงไปถาม

" อ้าว งั้นหรอ ไม่ลำบากหรอ "

เอียงใบหน้าเล็กน้อย แววตาที่เคยยิ้มๆนั้นกลับแสดงถึงความเป็นห่วงอาจจะเป็นเพราะคนตรงหน้าที่ดูตัวเล็กด้วยหละนะ

" ได้สิ อยากกินอะไรด้วยหรือป่าวหละครับ "

" ถือว่าผมเลี้ยงเป็นการขอบคุณที่ดึงสติผมน่ะ "

เขากล่าวถามพร้อมกับทำท่าทำทางแปลกๆ เพราะเหมือนในใจอยากจะทำอะไรซักอย่าง ' อยากจะอุ้มซะมัด! '

ภายในร้านที่คนพลุกพล่านนั้นแน่นอนว่าตัวเอเดรียนเองก็ยังคงเดินตามรุ่นพี่ ถึงแม้ส่วนสูงจะต่างจนเขาต้องโน้มตัวลงหน่อยเพื่อที่มือสองมือนั้นจะจับกันได้ก็ตาม

" เอาไปแปะ? ที่ของน่ะหรอครับ? "

เอเดรียนทำสีหน้างงนิดหน่อยเพราะตัวเขาไม่เคยจะเอาสติ๊กเกอร์ไปแปะตามของนู้นนี้เพราะคิดว่ามันรก

" อย่างนี้นี้เอง มันเอาไว้บอกความเป็นเจ้าของได้ด้วย "

" ละพี่คิดว่าลายไหนเหมาะกันผมหรอครับ? "

" เดียวผมยอมพี่หนึ่งอย่างเลย นะครับ "

เสียงทุ้มๆพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ราวกับกำลังอ้อนเผื่ออีกฝ่ายนั้นจะใจดีให้เห็นสักครั้ง

" ว่าแต่ เมื่อกี้พี่จะถามอะไรผมหรือป่าวน่ะ เห็นทำหน้าเหมือนสงสัย?"

เอเดรียนชักสีหน้าเล๋กน้อน เอียงเอนใบหน้าคมเป็นสันราวกับสงสัยเพราะแววหนึ่งก่อนหน้านี้เหมือนพี่เขาน่าจะสงสัยอะไรบางอย่าง เลยถามย้อนดู

หลังจากที่เขาเล่าและบอกว่าเขาเองนั้นแปลงเป็นอะไรก็ แววตาของเอเดรียนก็จดจ้องมองพี่เขาอยากตั้งใจและคาดหวังอย่างมาก

ว่าคนที่สุขุมแบบพี่เขาจะแปลงเป็นอะไร

"เม่นแคระ...."

พอได้ยิ้มคำตอบเขาก็นิ่งไปแต่สายตายังมองพี่เขาอยู่ราวกับพิจารณา

" เหมาะกับพี่ดีนะครับ^^) ถ้ามีโอกาสผมก็อยากเห็น นะคับ"

+

เขาฉีกยิ้มกว้างเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ดูพี่เขาจะสนใจเรื่องตัวเขาเอง ทั้งๆที่ผ่านมาดูพี่เขาจะไม่สนใจเท่าไหร่ เรียกว่าดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เวลาเขาเข้าหา

" อื้มมมม พี่รู้มั้ยครับว่าบ้านผมทำธุระกิจเกี่ยวกับ Owl Post น่ะ ทั้งเพาะพันธุ์และก็ฝึกนกฮุกไว้สำหรับสื่อสาร "

" เพราะแบบนั้นเลยทำให้ร่างแอนิเมจัสของผมเป็น 'นกฮูก' น่ะครับ"

" ทีนี้พี่รู้แล้ว บอกของพี่มาสิ "