[ -End ]

“..ยังไว้ผมยาวอยู่อีกเหรอ?”

“แปลกเหรอ?”

“แค่คิดว่าจะเลิกไว้แล้ว”

ที่ท่านบอกแบบนั้น..

ก็เพราะเลิกชอบมันแล้วใช่หรือเปล่า?

อืม ว่าแล้ววันหลังอาจจะทำประวัติมาเก็บไว้ดีกว่า สรุปในนี้จะได้ไม่วุ่นวาย

จริง ๆ มีชุดสีดำด้วย เสื้อไม่ใช่ชุดนอน แต่คือชุดคลุมใส่ออกจากบ้าน (...)

“ครับ ข้าไม่ตัดก็ได้ครับ”

แล้วก็จะไม่มีวันตัดด้วย

เพราะไม่ว่าจะสิ่งใดที่ท่านชื่นชอบ ตราบใดที่อีฟสามารถรักษามันได้ด้วยชีวิต เขาก็จะทำ ในวันนั้นอีฟต้องอดทนต่อการลงโทษของนายเหนือหัว เส้นผมถูกมันเป็นมวยไปตลอดทั้งวันพร้อมรับคำกล่าวชมว่าน่ารักจากปากอีกคน

ท่าทีภายนอกต่อต้าน หากในใจกลับพึงพอใจ

เขารักเส้นผมพวกนี้มากขึ้น จนถึงช่วงที่พวกเขาต่างไปจากเดิม อีฟก็ยังรักมันมากอยู่ดี

“อีฟอย่าแกล้งเรา”

นายเหนือหัวแสดงท่าทีแง่งอน ปลายนิ้วขาวจับสัมผัสช่วงแก้มนิ่มผู้เป็นอัศวินของตน บีบน้อย ๆ จนเกิดรอยแดงประทับฝากฝังบนผิวกาย คล้ายหมั่นเขี้ยวระคนอ่อนใจยามที่ 'เพื่อนสนิท' เกิดอารมณ์อยากโต้กลับขึ้นมา

“อีฟตัดมันไม่ลงหรอก เรารู้”

“แล้วหลังจากนี้ก็ห้ามตัดเลยนะ”

เพราะชอบที่อีกคนไว้มันเพื่อตน ดังนั้นหากเขาจะกลายเป็นฝ่ายหวงแหนมันก็ไม่ผิดอะไร

“ข้าตัดให้ท่านก็ได้นะ”

คล้ายเป็นการเย้าหยอก อีฟเผยรอยยิ้มตามบุคคลผู้ซ้อนทับอยู่ด้านหลัง เขารวบพวกมันมาไว้ในกำมือ รั้งจากด้านหลังมาไว้ด้านหน้า ทำท่าทำทางรางกับกำลังวัดความยาวว่าหากตัดออกจะเป็นอย่างไร

“ท่านพูดถูก หากไว้ยาวเกินไปมันคงจะลำบาก”

สองนัยน์ตาเปล่งประกายราวอัญมณีต้องแสงอาทิตย์ จับจ้องท่าทีบูดบึ้งของผู้ถูกแกล้งด้วยความสุขล้ำระหว่างใจกลางอก

สีหน้าของเจ้าเหนือหัวพลันเกิดความตะลึงพรึงเพริด เหมือนไม่คิดว่าเหตุผลที่ว่ามันเกิดจากตัวของเขาเอง ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ เขายิ้มพรายก่อนไล้ตามเส้นผมเงางามนั้นอีกครั้ง ครานี้กับแฝงความหลงใหลไว้หนึ่งส่วน

“ที่แท้ อีฟก็ไม่ตัดมันเพราะเรา”

“อื้ม มันสวยมาก เพราะงั้นอีฟก็ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ”

การตัดสินใจเปลี่ยนใจเสี้ยววิ เรียกความเอ็นดูจากผู้เป็นอัศวิน

เพราะว่า..

ท่านชมว่ามันสวย

ผิวแก้มแผ่ซ่านด้วยสีเลือด ริมฝีปากม้วนขบเม้มเข้าหากัน อีฟมักเป็นคนสงบเงียบ เขาเป็นเสมือนดั่งรูปปั้นผู้เฉยชาไม่แยแสใคร หากเมื่ออยู่ต่อหน้านายเหนือหัวของตน เขากลับเป็นแมวน้อยขี้อายผู้เอาแต่ตื่นกลัว

“ท่านไม่ชอบพวกมันแล้วเหรอ?”

เขามองสบกับดวงตาสีเงินในภาพเงา

“ท่านเคยบอกว่าพวกมันสวยมากเลยนี่?”

เงางาม เป็นประกาย อย่างกับท้องฟ้ายามค่ำคืน

บุรุษด้านหลังถอนลมหายใจน้อย ๆ ปล่อยวางสิ่งในมือก่อนโถมกายทาบทับ สองแขนคล้องลำคอ ปลายคางวางเหนือศีรษะ กลิ่นอายเย็นคล้ายเกล็ดน้ำแข็งเสียดแทงกายของอีฟ หากแต่เขาในตอนนั้นกลับคิดว่ามันยังคงอบอุ่น

“เพราะอะไรล่ะ อีฟชอบไว้ผมยาวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ทั้งที่ตอนเด็กยังเห็นตัดผมพวกนั้นทิ้งไปตั้งหลายรอบ แต่พอโตมากลับหวงแหนพวกมันยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าใด ๆ ช่างเป็นเรื่องแสนน่าพิกล

อีฟตอบสนองแก่คำพูดนั้น นัยน์ตาสีเข้มจ้องผ่านเงากระจก เส้นผมสีรัตติกาลและเงินยวงพันรวมกันจนกลายเป็นดั่งงานศิลปะเลอค่า แววตาของเขาสั่นเครือ หากจะให้ตัดเส้นผมที่ตนหวงแหนราวกับชีวิตนี้ออกไปเขาคงทำไม่ลง

ศีรษะขยับเหมือนจะส่าย แต่เพราะรู้ว่าคงรบกวนคนด้านหลังเขาจึงเปลี่ยนเป็นการตอบรับด้วยคำพูด

“ข้าไม่อยากตัดมันครับ”

เพราะท่านเคยชื่นชมว่ามันสวยงามขนาดนั้น แล้วจะตัดลงได้อย่างไร