(อะ ห หห ห๊าาาาาาาา มาตั้งแต่ตอนไหน มีเมื่อไร กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากเกินไปแล้ว ช่วยด้วยค่าาาาา แงงงงๆๆๆขอบคุณนะคะ(น่ารักเกินไปแล้ว) ดีใจมาก อร๊าก ทำไมกันนนน)

(ดีใจที่ได้แวะเวียนมาเป็นใบเมเปิ้ลของกันและกันนะคะ!🍁)

คานามิลุกขึ้นจากขอนไม้ ก่อนจะหันหลังไปทำอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะกลับมาพร้อมกับกลิ่นหอมฉุยที่เตะจมูก นั่นคือเนื้อย่างบาร์บีคิวที่เพิ่งออกจากเตา เขายื่นมันให้ซานอนด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและนั่งลงข้างเธอ

“ยูคาวาจัง ทั้งน่ารัก ทั้งใจดีและเอาใจใส่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้…

พวกเราลองคบกันมั้ยครับ”
「付き合ってみませんか？」

หลังรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป ซานอนก็ลังเลอยู่สักพัก

"…"

"รุ่นพี่คานามิรู้มั้ยคะ.."

"ไม่เคยมีสิ่งใดเลยที่มาแทนที่คุณหมีขาวได้ค่ะ"

"ฉันน่ะ..รักคุณหมีขาวมากๆเลยล่ะค่ะ"

เธอเงียบ

"แต่ตอนนี้ฉันคิดว่า.."

"มีบางคนที่มาแทนคุณหมีขาวได้แล้วล่ะค่ะ"

เธอเอี้ยวตัวไปหารุ่นพี่คนตรงหน้าก่อนจะกระซิบข้างๆหูเขาเบาๆ

"รุ่นพี่คานามิ.."

"ช่วยมาเป็น.."

"คุณหมีขาวที่ฉันรัก..ได้มั้ยคะ?"