Artı-değerin zaferi ; üretim ilişkilerini çözmeden halkı suçlamak…Hegemonya kuramayan ‘organik aydın’, halkı cahillikle suçluyor! Gramsci: ‘Diliniz halka yabancıysa, siz aydın değil, elitist kalıntısınız!’
25 yıllık kriz: Aydınların halkla kopuşu!

Promterdaki ‘Mutlak İktidar’ yazısını okurken gözleri büyüyor , söylem göz bebeklerinde…İktidarın Narsisistik Yansıması!

Aragorn’un potansiyeli ise bu zincirleri kırabilecek kolektif iradenin cisimleşmiş halidir. Sauron, onun krallığa dönüşünden değil, halkların kendi kaderini tayin hakkını ellerine almasından korkar. Çünkü gerçek tehdit, halkların uyanışı ve eski düzenin topyekûn çöküşüdür.

Aragorn Feodal yapının çürümüşlüğüne karşı, Gondor’un ve kuzeyin halkları arasında kurulacak yeni bir dayanışmanın umududur. Sauron’un egemenliği, emeğin sömürüsüne, zihinlerin zincire vurulmasına dayalıdır; Barad-Dûr’dan yayılan karanlık, sadece fiziksel değil, ideolojik bir baskıdır.

Sauron’un korkusu, sadece bireysel bir tehditten değil, tarihsel bir kopuş ihtimalinden beslenir. Aragorn, sadece bir krallığın varisi değil; yozlaşmış düzenin karşısında halkların birliğini simgeleyen bir figürdür.

Öğrenciler, müessese nizamın ideolojik çatlaklarını açığa çıkaran sınıfsız özneler. İktidarın ideolojik maskesi düştü! Eğitim itaat üretemeyince , polis sahne alır. Öğrenci tutuklamaları, hegemonya krizinin kanıtı. Tahliye talebi, iktidarın ideolojik-baskı diyalektiğini deşifre ediyor

Öğrenciler, statükoyu sorgulayan entelektüel dinamizmi temsil eder.
- Sınıf Mücadelesinin Habercisi: Öğrenci hareketleri, işçi sınıfıyla birleştiğinde (örneğin 1960’ların Fransa’sı) kitlesel ayaklanmalara dönüşebilir. Bu nedenle, devlet öğrenci örgütlenmelerini doğumunda boğma stratejisi izler.

Öğrenci Hareketleri: Sistem İçin Neden Tehlikeli?
Tarihsel olarak öğrenci hareketleri devrimci potansiyel taşır . Türkiye’deki tutuklamalar da bu korkunun tezahürüdür:
1968’den Günümüze: Öğrenci eylemleri (’68, Gezi, Boğaziçi direnişleri), iktidarlar için daima istikrarsızlık kaynağı olmuştur.

Hukuksuz hapis, mekânın toplumsal üretimindeki adaletsizliğin somut bir yansımasıdır. Mahir Polat’ın susturulması, eşitlik ve özgürlük mücadelesine yapılan darbedir. Mekânımızı yeniden üreten, özgürleşen bir toplum için sesimizi yükseltelim!

Mahir Polat’ın hasta bedeni ve tutukluluğu, kapitalist kentleşmenin insan bedeni üzerindeki şiddetini somutlaştırıyor. İktidar, neoliberal kent projelerinin devamı için biyolojik yaşamı bile gözden çıkarıyor…

‘Bağımsız söylem’ illüzyonu, iktidarın en başarılı simülasyonu özgürlük , kontrolün yeni adı. Bağımsızlık naralarıysa, ideolojik interpelasyonun ta kendisi; özgürlük, dijital bir simülatif tuzak…

Ve muhalif şok olurken, sistem sadece gülümsedi:

“Senin öfken de bize ait.”

Mutluluk raporları, neoliberal kendini gerçekleştirme tuzağını meşrulaştırıyor; bağ değil, başarı ölçülüyor…

Gençlerin 'güvenememe' çığlığı, performans toplumu yorgunluğunun sonucu! Dijital şeffaflık çağında gerçek diyalog öldü. İlişkiler, tüketilebilir like'lara indirgendi. Yorgun birey, aidiyeti algoritmalarda ararken, sosyal sermaye enkaz altında. 'Özgürlük' yanılsaması, yalnızlığın ta kendisi!

Direniş, dijital nihilizm tuzağına düşmeden ‘SAHİCİLİĞİ’ yakalayabilirse…

Hukuk araçsallaştı, kurumlar çürütüldü, hakikat bastırıldı. Suçsuzları yargılayan sistemin kendisi meşruiyetini kaybetmiştir. Direniş, artık bir hak değil, tarihsel bir zorunluluktur.

Onuru yargılayamazsınız!

Gerçek demokrasi, bu sınıfsal ikiyüzlülüğün reddinde yatıyor!

'Demokrasi' retoriği, sınıfsal tahakkümü gizleyen bir perdedir. Gerçek kırılma, proletaryanın bu perdeyi yırtarak örgütlü mücadeleyi yeniden inşa etmesinde yatıyor….

The Guardian’ın 'Türk demokrasisinin sonu mu?' sorusu, liberalizmin yüzeysel paniğini yansıtıyor. Türkiye’deki kriz, 'demokrasinin ölümü' değil, kapitalist devletin yapısal çelişkileridir:AKP’nin otoriter neoliberalizmi, sermaye birikimini güvencelemek için burjuva demokrasisini bile tasfiye ediyor.