จุนตะหันซ้ายหันขวาอย่างมึนงงก่อนจะลดตัวลงนั่งตรงข้ามเมื่อเห็นเดดแอร์ก็พอจะเดาได้ว่าอีกคนคงจะเห็นอะไรแปลกๆ

"มะ.. ไม่มีอะไรหรอกมั้งยูมะคุง ฉันอาจจะไม่ทันเห็นเพื่อนนายที่นั่งอยู่ก่อนนี้"

"ฉันนั่งเป็นเพื่อนแทนแล้วกัน! เบนโตะนายมีคาราเกะรึเปล่า?!"

จุนตะยิ้มแห้งก่อนจะคีบของตัวเองแบ่งเพื่อให้อีกคนลืมๆเรื่องเมื่อครู่ไปให้หมด

"ขึ้นเรียนพร้อมกันเนอะ ปีนี้เราอยู่ห้องเดียวกันนี่? โชคดีชะมัด!"

"โดดเวร?? อ๋อ! อื้อ!"

เจ้าของผมสีสดขำคิกคักก่อนจะผายมือไปทางที่ร้านไอศกรีมอยู่แล้วยักไหล่เหมือนไม่สน

"ไปกันเถอะ! ยังไงเดินไปด้วยกันมันดีกว่าไม่ใช่เหรอ?"

"จวนจะฟ้ามืดแล้ว รีบไปซื้อกันดีกว่าฉันเลี้ยงเอง! นายเอาไปสามโคนเลยเพราะฉันคงต้องขอติดหนึบสักพัก"

พูดจ้อไม่หยุดก็กวักมือหยอยๆให้อีกคนรีบตามมา

"นายชอบรสอะไร ฉันชอบสตรอเบอร์รี่ เคยลองรึยัง?"

'อิจิ?'

จุนตะมองอีกคนโดยที่ไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่งก่อนจะค่อยๆถอนมือออกมาแล้วโค้งหน่อยๆเพื่อขอโทษถึงแม้จะยังคงมองอีกคนไม่วางตา

"อิจิซังหน้าคุ้นมากครับเลยเผลอคว้าไว้ ขอโทษนะครับ"

"แต่เราไม่เคยเจอกัน.. เหรอ? ไม่สักครั้งเลยเหรอ?"

จริงๆชื่ออิจิก็มีอยู่คนหนึ่งในความทรงจำ แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว ถ้าคนเดียวกันเธอก็คงใจดำไปหน่อยที่จำเพื่อนที่เล่นอยู่ด้วยกันทุกวันไม่ได้

"จุนตะ คุ้นๆบ้างมั้ย?"

(+มาแซวค่ะ🤌🏻)

"ยูมะ! กินข้าวคนเดียวน่าอร่อยเชียวนะ"

มองรอบๆก่อนหันกลับมามองอีกคนแล้วทำหน้าสับสน

"นายก็รู้นี่ไม่ควรอยู่คนเดียว ถึงตอนนี้คนจะเยอะก็เถอะ"

"โอ้! ยูเมโตะจิน มีคนแย่งตัดหน้าฉันซะแล้ว คงจะอยากกินด้วยละอีกมั้งเนี่ย?"

เสียงเอ่ยแซวทักขึ้นก่อนจะตามด้วยร่างที่โถมตัวกระโดดกอดคอแล้วหัวเราะ

"ไปซื้อใหม่เป็นเพื่อนฉันสิ! กำลังหาที่โดดเวรอยู่พอดีไปเป็นเพื่อนหน่อย!"

ระยะห่างระหว่างกันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาไม่ได้ขยับไปไหนเอาแต่จ้องมองอีกฝ่ายที่เดินไกลออกไปอย่างใช้ความคิดและรู้สึกไม่เข้าใจ

จุนตะตัดสินใจวิ่งตามออกไปแล้วคว้าแขนเธอไว้ก่อนจะทำหน้างงไม่แพ้กันกับคนตรงหน้า

"เธอ ? เป็นใคร ?"

(ซัมม่อน @kmi-kohana.bsky.social)