( ขอบคุณเช่นกันครับ นานะซังน่ารักมากๆ เฟรนลี่สุดๆ เห็นแล้วใจเจ็บเลยครับ ยังไงก็ไว้มาเล่นด้วยกันอีกนะครับ❤️ )

คุยไปคุยมา เหมือนพึ่งรู้สึกตัว เนื่องด้วยเวลาที่ผ่านไปทำให้บรรยากาศรอบข้างมืดลงอย่างเห็นได้ชัด และวันนี้เขาต้องจัดเตรียมทุกอย่างในบ้านให้เรียบร้อน เมื่อมองฟ้าจึงหันไปเช็คเวลาในโทรศัพท์

" แย่แล้ว... ผมต้องกลับก่อน "

" ไว้เจอกันใหม่นะคะ คราวหน้าก็มาร้องเพลงให้ผมฟังอีกล่ะ "

ว่าจบเขาก็เก็บกีตาร์ใส่กระเป๋า ลุกขึ้น ยิ้ม และโบกมือลา และหวังว่าเสียงดนตรีจะพาเรามาพบกันอีก

" เหมือนจะเคยสร้างไว้แต่ไม่ได้ลงอะไร คาดว่าคงโดนปิดกั้นการมองเห็นไปแล้ว เห้อ ถ้าสร้างใหม่ก็คงจะยุ่งยากมากด้วยสิ "

พอพูดถึงเรื่องโคฟเวอร์แล้วก็ดูน่าสนใจไม่น้อย แต่เขาก็ลังเลอยู่เหมือนกันว่าจะเอายังไงต่อจากนี้ดี

+

(ทางฝั่งนี้ก็งานเยอะมากจนไม่ได้แตะฟ้าใสเลย ขอโทษทีนะครับ งั้นผมตัดให้เลยนะ)

" อ อา โอ้โห.. ชมกันขนาดนี้ผมก็เขินเป็นนะ "

เขายกมือขึ้นมาเกาหัวแกรก แกรก พลันส่งยิ้มแหยๆไปด้วยความเหนียมอาย แม้จะร้องเล่นเต้นรำมานักต่อนักแต่ก็ไม่เคยถูกใครชมเชยมากขนาดนี้มาก่อน ทำเอาเขาไปต่อไม่เป็นเลยล่ะ

" โคฟเวอร์? มันก็น่าสนใจนะครับ แต่ยอดวิวคงจะขึ้นช้าเอาเรื่องเลย "

+

เมื่อร้องเสร็จเขาก็เงียบไปสักพัก แล้วหันไปส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

" คงไม่ได้คาดหวังอะไรใช่ไหมครับ เสียงผมก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น..? "

เขาสะดุ้งเล็กน้อย ไม่ได้เตรียมตัวมาร้องเพลงด้วยสิ แต่ในเมื่อขอมาขนาดนี้แล้วก็..

" ถ้าอยากฟังเดี๋ยวผมร้องตรงนี้เลยก็ได้ "

สองมือช่วยกันหยิบกีตาร์ไฟฟ้าออกจากกระเป๋า เสียบสายเข้ากับลำโพงพลางเทสเสียงว่าดังหรือเบาเกินไปไหม

วุ่นวายกับตรงนี้อยู่สักพัก จนสุดท้ายก็ได้ร้องเพลงสักที เขาเลือกเพลงที่ร้องง่ายๆ ให้ตัวเองได้วอร์มคอก่อนสักนิด

+

" เปล่าครับ ผมจะมาเล่นแถวๆนี้นี่แหละ "

" นอกจากเดินไปทั่วเมืองก็มีเปิดหมวกนี่แหละครับที่ทำให้ผมได้เงิน "

เขาส่งยิ้มหวานพลางหัวเราะเสียงแห้งไปพร้อมๆกัน แต่ชีวิตแบบนี้มันก็ไม่ได้แย่ ออกจะสนุกซะด้วยซ้ำ

" แต่ก็ มีความสุขดีนะครับ "

" ยิม? ไม่ได้ออกกำลังกายจริงๆจังๆมานานแล้วด้วยสิ "

" ฝากเธอแนะนำหน่อยแล้วกันนะถ้างั้น "

พอได้เห็นอีกฝ่ายพูดเรื่องกิจการบ้านตัวเองก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ ก็ดูสิ เล่นตื่นเต้นขนาดนั้น

" อืม.. พอจะมีแนะนำสำหรับมือใหม่ไหมครับ? "

พอเป็นแบบนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วยเลย งานนี้คงไม่มีใครห้ามใครจริงๆ

(ขอโทษที่ตอบช้าครับTT)

" แหม ผมล้อเล่นหน่า ส่วนตัวผมก็เร่ร่อนไปเรื่อยนั่นแหละครับ ไม่ได้มีวงดนตรีประจำอะไรนั่นหรอก "

ทันทีที่ถูกปฏิเสธ เขาก็หัวเราะเสียงแห้งออกมา แล้วหันไปสนใจกับร้านที่อีกฝ่ายพูดถึงแทน

" ผมฮิคาริ ฮิคาริชินยะ "

" โอ้.. ร้าน? ของครอบครัวหรอครับ "

เขามองไปข้างหลัง สำรวจร้านว่าพอมีอะไรน่าสนใจให้เขาได้ยืดเส้นยืดสายบ้างไหม

" แอบดูอะไรกัน เด็กน้อย เธอก็เห็นนี่ว่าผมมา "

เจ้าตัวหัวเราะคิกคัก ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายใกล้ๆ

" ร้องเก่งจริงๆเลยเราเนี่ย "

เขาเอื้อมมือขึ้นไปลูบหัวอีกฝ่าย ออกแนวขยี้ผมซะมากกว่า ก่อนจะเอ่ยถามเชิงแซวเล่นออกไป

" สนใจไปเป็นนักร้องกับผมไหมล่ะ ตอนนี้ขาดคนอยู่พอดีเลย "

ไม่ใช่แค่ขาดคน แต่ไม่มีสมาชิกในวงสักคนเลยต่างหาก(...)

นั่งคิดอยู่สักพักว่าเด็กๆชอบทานเค้กรสอะไร สุดท้ายก็เอาเค้กช็อคโกแลตส่งให้ไป

" งั้น.. เอาเค้กช็อคโกแลตไหมคะ? "

" จริงๆเค้กพวกนี้ผมซื้อมาแจกให้คนที่มาฟังดนตรีอยู่แล้วน่ะ ฮะๆ ผมไม่ใช่พวกที่นิยมของหวานสักเท่าไหร่ "

เขาได้แต่ส่งยิ้มพลางหัวเราะแห้งๆออกไป เพราะโดยปกติแล้ว เค้กที่มันเหลือกลับไปเขาก็กินเองจนหมดอยู่ดี

" ทานให้อร่อยนะครับ "

เจ้าตัวพอจะรู้ว่าเด็กคนนั้นเห็นตัวเองแล้วจึงถอดกระเป๋าที่แบกไว้อยู่นานวางลงบนพื้น ส่วนตัวเขานั้นยืนเอามือล้วงกระเป๋า ขยับเท้าไปตามเสียงร้องของอีกคน

ในเมื่อไม่มีใครห้ามใคร งั้นก็เล่นตามน้ำไปเลยสิ ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่นั่งดีดกีตาร์ไปด้วยน่ะ..

ชายร่างสูงเดินตามเสียงของคนคุ้นเคยเข้ามา เขายืนกอดอก แบกกระเป๋าใส่กีตาร์ไว้ข้างหลัง ฟังเสียงของเจ้าเด็กซนร้องเพลงอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว

' ยังมีความมุ่งมั่นอยู่เสมอเลยนะเด็กคนนี้ '

เขาคิดในใจ ได้แต่มองแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่อยากกวนอารมณ์สุนทรีย์ของอีกฝ่ายเท่าไหร่ ก็จนกว่าจะเห็นว่าเขามาถึงค่อยทักทายล่ะนะ

" ผม ฮิคาริ ชินยะ เรียกว่าฮิคาริก็พอ^^ "

หลังจากแนะนำตัวเสร็จเขาก็เงียบไปสักพัก มองดูอีกฝ่ายที่ขอชิมเค้กแค่คำเดียวแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้

" เอาไปทั้งชิ้นเลยก็ได้ค่ะ ผมทานคนเดียวไม่หมดหรอก "

แบ่งเค้กกันคนละชิ้นจะเป็นอะไรไปล่ะ ในเมื่อเขามีเค้กอีกตั้งหลายชิ้นในกล่องนั้น

เขากล่าวถามด้วยความเป็นห่วง

" แต่ดูเหมือนเธอจะหิวแล้วนะ ไม่กลับบ้านก่อนหรอคะ? "

" ผมมีเค้กสตอเบอร์รี่กล่องนึง สนใจไหมครับ? "

เขาหยิบกล่องใส่เค้กออกมาจากถุงยื่นให้คนตรงหน้า ในถุงเหมือนจะมีอย่างอื่นด้วย ถ้าไม่ชอบสตอเบอร์รี่จะลองขออย่างอื่นก็ได้

( ขอโทษที่หายนะครับ พอดีผมหลับTT)

" เล่นกลอง? ฮะๆ จริงๆผมเซียนกลองมากเลยล่ะ แต่จะให้ยกมามันก็ใช่เรื่องล่ะเนอะ "

ดูเหมือนเจ้าตัวจะตื่นเต้นเอาเรื่อง พอได้รู้ว่ามีคนที่ชอบอะไรคล้ายๆกันอยู่ในเมืองนี้ด้วย แถมยังบังเอิญเจอกันอีก

ว่าจบเขาก็หันไปตอบคำถามของเด็กสาว ก่อนจะเอ่ยชวนอีกฝ่ายทานขนมเค้กที่ตนตั้งใจซื้อมาแจกอยู่แล้ว

" ผมทำงานฟรีแลนซ์น่ะครับ วันนี้แค่มาชมคลื่นทะเลกับเล่นดนตรีเหมือนทุกวัน "

+

เจ้าตัวเอ่ยทักทายตอบอีกฝ่าย

" สวัสดีค่ะคนสวย "

เมื่อได้ยินคำถามจากเด็กสาวตรงหน้าถึงฝีมือการร้องเล่นของเธอ เขาก็ส่งยิ้มหวานให้ไป

" เพราะมากเลยค่ะ เป็นเด็กที่เก่งมากๆคนนึงเลย "

" หนูฝึกเองหรอคะ? ถ้าแบบนั้นแสดงว่ามีพรสวรรค์ด้านดนตรีในระดับนึงเลยสิ "

ฟังดูแล้วอาจจะอวยเกินเหตุ แต่เขาก็พูดมันจากใจจริงทั้งนั้น

วันนี้เองก็เป็นดั่งเช่นทุกวัน ชินยะแบกกระเป๋าใส่กีตาร์ไว้กลางหลัง มือข้างหนึ่งถือลำโพงตัวเล็กพร้อมถุงขนมเอาไว้ แต่เมื่อได้ยินเสียงเพลงจากที่ไหนสักที่เขาก็เริ่มให้ความสนใจกับมันแทน

' หืม? มีคนมาเล่นกีตาร์ที่นี่ด้วย? '

เขาได้แต่คิดในใจ สองเท้าก้าวเข้าไปหาเจ้าของเสียง และเขาก็นั่งลงตรงหน้าเธอในทันใด ไม่ส่งเสียง ไม่รบกวน แค่นั่งเงียบๆตรงนั้นจนกว่าเธอจะเล่นและร้องจนเสร็จ