“อืม ฮิเดะทำสุดฝีมือเล้ย”

ชูนิ้วโป้งยกยิ้มให้ หารู้ไม่ภายในข้าวกล่องก็ยังคงเป็นอะไรที่หวานแหววจนเพื่อนที่รับต้องกระอักกระอ่วนใจเมื่อเปิดกินอยู่เหมือนเดิม

อย่างแอปเปิ้ลกระต่าย ไส้กรอกปลาหมึก ข้าวปั๊มรูปหัวใจน่ะ—

“งั้นเค้าไปแล้วน้า ตั้งใจเรียนละเอ้ยจิ”

“ขอให้… เป็นปีที้ดีน้ะ”

โบกมือลาพลางวิ่งเหยาะๆตรงไปเข้าประจำแถวของตัวเอง

“อื้ม!”

ตอบรับอย่างหนักแน่น เปลือกตาเปิดมองกลีบซากุระที่พัดผ่านไป

“ยังไงก๋..อย่างลืมทำอะไร้มาฝากเค้าล่ะ”
“เค้าช้อบชิมฝีมือเธอ”

มือข้างที่ว่างเลี่อนมาปัดกลับซากุระให้มิโซระจัง ฮิเดะหวังด้วยอีกแรง อยากให้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกคน และเพื่อนคนสำคัญของเธอด้วย..

”ต่องแย้กกันแล้วสิ..“
”อันนี้ เค้าให้“

ก้มลงเปิดกีะเป๋าเพียงชั่วครู่ก่อนหยิบกล่องข้าวสีชมพูน่ารักออกมายื่นให้อีกคนนึง

วันนี้เป็นวันดีพิเศษ ทั้งเริ่มต้นการศึกษาใหม่อีกทั้งยังได้เจอเพื่อนๆด้วย ฤกษ์งามยามดีแบบนี้จะพลาดทำของอร่อยมาฝากกันได้ยังไงล่ะ

ปอยผมตัดแหว่งกระดิกอย่างปริศนาแต่เต็มไปด้วยความดีใจอย่างเห็นได้ชัด

หญิงสาวหัวเราะฮี่ๆก่อนผละมือออกมาจากไหล่นายแล้วเดินข้างกันเป็นปกติ

“ถ้าตอบว่าไม่ ก้อาจจะร้องจริงๆก๋ได้นะ“

อันที่จริงเธอแอบมั่นใจว่าเพื่อนของเธอคงไม่มีทางพูดแบบนั้นเป็นแน่ แต่อย่างไรก็ตามการได้ยินกับหูมันก็ทำให้ยิ่งรู้สึกดีกว่าเดิม เธอจับปลายแขนเสื้อนายเดินไปจนถึงหน้าโรงยิมสำหรับรวมตัว

+

“อืมม..ยังเล้ย ถ้าไม่ชมรมเกษตรเหมื้อนเดิมก็คงเป๋นชมรมสารพัดช้วย“

”วารส๋านก็น่าสน“

ยกมืออีกข้างขึ้นมาคลี่ทีละนิ้วนับประกอบการพูด

“แล้วมิโซ๋ระจังล่ะ?”

“อยู่3-Cจ้า เสียด๋ายจังที่ไม่ได้อยู้กับเอ้ยจิ“

เธอหัวเราะคิกคักแล้วยังคงเดินเป็นขบวนเด็กน้อยต่อไป

“แล้วเอ้ย์จิอยากอยู่กับเค้ารึเปล่า”

เหมือนเด็กน้อยที่ร้องขอความสนใจนั่นแหละ เธอเพียงแค่อยากรู้ว่านายยังคงจะคิดถึงเธอบ้างไหม

เพื่อนสาวของเธอที่มักจะมาเร็วและตรงเวลาจนเป็นนิสัย กับเธอที่ค่อนข้างสบายๆนั้น แม้จะต่างกันมากแต่ก็อยู่ด้วยกันได้อย่างน่าประหลาด

ฮิเดะ เดินออกมาจากรั้วบ้าน เมื่อล็อกกลอนเป็นที่เรียกร้อยแล้วจึงคว้ามือมิโซระมาประสานพร้อมเดินขนาบข้างกัน

เธอรู้ว่าหล่อนหนาว จึงอาสากุมไว้คลายไอเย็นไปพลาง

หญิงสาวในชุดนักเรียนพอดีตัวชะเง้อออกมาจากบานระเบียงชั้นสอง เมื่อเห็นตัวมิโซระเธอจึงรีบเร่งเตรียมตัวให้ไวกว่าเดิม

สวมที่คาดผมและปัดแปรงผมเผ้าให้ดูดีก่อนออกจากบ้าน

“มิ้โซระจั้งง~”

น้ำเสียงแสดงถึงความดีใจที่ได้เห็นอีกฝ่าย

+

ทำด้ายย แววตาใสประกายวิ้งๆเหมือนจะบอกแบบนั้น

ฮิเดะคอยยืนอยู่ข้างๆเอย์จิ ทักทายรุ่นน้องด้วยท่าทีแจ่มใส และเมื่อเด็กคนไหนมีปัญหาเธอถึงพามาหานาย

“เอ้ย์จิรู้ทุกอย่างเลย ลองถามสิ!“

หน้าตาบ้องตื้นของเธอและรุ่นน้องยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปจนกระทั่งถึงเวลาประถมนิเทศ
จากการเกาะไหล่รุ่นน้องให้มาถามนายเปลี่ยนมาสู่เกาะไหล่นายเพื่อเข้าโรงยิม

“โกโก้! ไป๊เลยเอย์จิปู๊นๆ! ไปส่งฮิเดะหน่อยน้า”

“เช้นกันจ้า”

เธอยิ้มฮี่ๆโบกมือลาผู้เป็นเจ้าของแมวแล้วเดินลับไป

(ขอบคุณเช่นกันค่ะ! น้องเหมียวกับจินคุงก็น่ารักเหมือนกัน ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันน้า👐🏻🥺)

“งืม-” เธอยู่หน้าเพียงเล็กน้อย

หลังฟังเพื่อนจบประโยคก็มองไปทางที่ว่า ได้แต่คิดในใจว่าอ่าา เดินผ่านไปกี่ครั้งแล้วนะตรงนั้น—

“อื้ม จ๋ำได้“

”แต่เค้าว่าเค้าจะยู่เป๋นเพื่อนเอย์จิเอง”
“ช้วยบอกทางน้องใช้ไหม”

เรื่องแค่นี้ฮิเดะก็ทำได้
หน้าที่ของเธอคือต้อนน้องๆให้มาถามนายอีกทีนั่นแหละ พอถึงเวลาจะได้เข้าไปพร้อมเพื่อนด้วย

(! เขินก็ยังน่ารักค่ะ🌸✨🌸)

“แหะๆ”
เธอยิ้มแป้น ไม่สะทกสะท้านใดๆ นึกว่าชม

“โรงยิมน่ะ เอย์จิก๋อต้องไปเหมื่อนกันไม่ใช่หลอ”

เธอถามกลับ นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเพื่อนมายืนอะไรตรงนี้

“หรือจริงๆนายก็หล๋งเหมือนกั๋นสินะ!”

บทสรุปจากการคาดเดาว่าทุกคนต้องเหมือนตัวเอง

(คุนรองประธานน่ารักจางง)