" U208 สินะ.." พูดทวนกับตัวเอง ก่อนที่จะพาอีกคนและสัมภาระอย่างอื่นออกมาด้วย

เฮลิออสล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกกระเป๋ากระโปรงเคสสีดำเรียบๆ ออกมาจิ้มๆบางอย่าง ให้อีกคนดู

ภาพในจอเป็นแผนผังอาคารตึกเรียน หอพักนักเรียนแผนกต่างๆ

เธออธิบาย พร้อมชี้จุดนี้ไปจุดนี้นอย่างเข้าใจได้ง่าย

"ประมาณนี้ค่ะ แต่เดินสังเกตตึกต่างๆ จะเข้าใจมากขึ้นนะ"

"ไปกันเถอะค่ะ"

"ถ้าได้จับคู่เดินป่ากับรุ่นพี่ คงจะไม่ให้เป็นคนนำทางค่ะ"

"เชื่อว่ารุ่นพี่จะไม่พกเข็มทิศหรือแผนที่ ต้องลุยตัวเปล่า แน่นอนเลยค่ะ"

ว่าแล้วหัวเราะเสียงเบาๆ ยิ้มๆให้อีกคน

ถ้าตอนนั้นไม่ได้จนปัญหาถึงต้องลองเสี่ยงทำอะไรไม่ต้องวางแผนดูล่ะนะ

"แต่วันนี้ว่างเรื่อยๆจะลองให้รุ่นพี่เป็นคนนำก็ได้นะคะ"

เธอเองมีกังวลนิดหน่อย ที่เรื่องพูดแบบนั้นไป อีกคนไม่ถือสา

"ฟังดูเป็นเรื่องบังเอิญแปลกประหลาดดีนะคะ"

เธอฟังอีกคนเงียบๆ มองตาปริบจนเดินไปถึงใกล้ห้องพักอีกคน

มุมนั้นของรุ่นพี่น่าเป็นห่วงพอตัวเลย หวังว่าจะไม่เรื่องเจ็บตัวอีกนะ

ก่อนที่จะหยุดเท้าที่หน้าห้องอีกคน

"ยังไงก็ตาม.. ขอให้เรื่องอาการบาดเจ็บที่ขาหายไวๆนะคะ"

เธอหัวเราะแห้ง ค้อมหัวเล็กน้อย

"ขอโทษด้วยนะคะ.. สำหรับเรื่องเมื่อกี้"

พูดเสียงแผ่ว ก่อนที่จะค่อยๆยกกอดกระเป๋าเดินทางกระชับแน่น

"แต่.. แอบรู้สึกรุ่นพี่น่าเป็นห่วงจริงๆนะคะ.. "
"กลัวตอนง่วงๆ หยิบอะไรแปลกๆเอา.."

เว้นช่วงพูดก่อนที่จะเดินตามอีกคนไป

"ใกล้ๆกันเลยนะคะ เราได้ห้อง 318 น่ะค่ะ"

"ท่าทางกำลังใจเต็มเปี่ยมในกระเป๋านะคะ?" หัวเราะเบาๆ

"เอ๋.. เดาเลขห้องแบบนั้นจะดีเหรอคะ?"

เดินไปเดินมาคงลำบาก
ก่อนที่จะมีหันมองปริบๆทางอีกคนในขณะที่เดินหิ้วกระเป๋า

"อ่า.. ถ้าจำไม่ผิด คงจะเป็น.. 318 นะคะ?.. "

ด้วยความที่เธอจัดการอะไรเสร็จก่อนหน้านั้นแล้ว เลยไม่มีธุระกับบอร์ดประกาศรายชื่อรูมเมทกับห้องนัก

"เจอแล้วใช่ไหมคะ? " หมายเลขห้องของคุณ

ปีแรกๆไม่น่าจะตึกพักไม่ได้จะอยู่ไกลมากนัก

"ถ้าด้านในเป็นดัมเบลสัก10อันคงต้องขอผ่านค่ะ"

แค่วิ่งระยะไกลๆ ยังเอาตัวไม่ไม่ค่อยจะรอดเท่าไรเลยนี่นะ

ก่อนจะยกขยับกระเป๋าเดินทางตัวเองให้จับถนัดมือขึ้น เริ่มก้าวเท้าตามจังหวะให้ทันอีกคน

"จะว่าไปรุ่นพี่อยู่ห้องอะไรเหรอคะ? ในปีนี้น่ะค่ะ"

เช็คที่บอร์ดรึยังกันนะ

ม้าสาวผมสีน้ำตาลที่กำลังเข็นกระเป๋าเดินทาง มองตาปริบหันไปทางต้นเสียง ที่พอจะคุ้นเคยบ้าง

โชคดีข้าวของเธอไม่ได้เยอะมากเท่าคนตรงหน้า ถ้าเทียบกันแล้ว..

"ได้สิคะ .. รุ่นพี่"

"แต่จะว่าไป.. ให้ช่วยไหมคะ?" เรื่องสัมภาระ น่าจะลำบากน่าดู

(ขออนุญาตปักนะคะะ)

มีมองฝูงชน ระมัดระวัง เว้นะระยไม่ให้ใครเบียด ชน พลางใช้แขนตนบังกั้นเว้นระยะให้อีกคน ก่อนค่อยเลื่อนกระเป๋าเดินทางให้

พาเดินนำ ก่อนเข้าตรงบอร์ดรายชื่อ

"ลืมสนิทเลย " พูดเสียงเบาเหมือนเพิ่งนึกได้ เรื่องแนะนำตัว

" เฮลิโอโทรป ค่ะ แต่จะเรียกสั้นๆว่าแค่ เฮลิ ก็ได้นะคะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

ยิ้มประดับจางให้คุณคน ก่อนที่จะเปลี่ยนสายตาหั่นมามองที่ บอร์ดเสียแทน

ค่อยๆเดินขึ้นทีละขั้น ด้วยน้ำหนักและขนาดทำให้รู้สึกลำบากไม่น้อย ก่อนฟังอีกคนพูดไปด้วย

กระพริบตาปริบ ที่รุ่นพี่จู่ๆดึงเจลเย็นออกมาแบบนั้น เผลอพูดสิ่งที่คิดไปว่า

"..iรุ่นพี่อย่างกับนักมายากล ดึงกระต่ายออกจากหมวกเลยนะคะ"

พูดเสียงเบา

"ที่คุณหมอพูด็มีเหตุผลนะคะ มุมน่ฟังดูน่าห่วงค่ะ..."

"แต่จะว่าไป.. รุ่นพี่อยู่ห้องไหนคะ?"

ส่ายหน้าเบาๆ กับคำตอบของอีกฝ่าย

"ต้องเป็นที่โถงทางเดินที่ต้องเดินอีกหน่อยน่ะค่ะ"

พูดพลางชี้มือไปอีกที่ทางนึง
ที่พอมีฝูงชนกลุ่มเล็กๆ กำลังมุงดูบางอย่างอยู่ ห่างไม่ออกจากจุดที่ยืนอยู่

"แต่ผู้คนน่าจะยังไม่เยอะมาก เท่าช่วงเที่ยงนะคะ"

"ไปดูกันเถอะค่ะ" พูดพลางยิ้มจางๆ
"ส่วนเรื่องสัมภาระ เดี๊ยวเราช่วยคุณอีกแรงเองนะ"

(ไม่เป็นไรค่ะ เราปั่นเหมือนกันค่ะฮือ)

"ได้ยินแบบนั้นแอบดีใจนะคะ " สำหรับเรื่องชื่อ

"ถึงจะตัวเล็กไปซะหน่อย แต่แรงมีมากกว่าที่เห็นนะคะ" พูดพร้อมยิ้มๆ

ก่อนที่จะค่อยๆ เดินไปใกล้กระเป๋าและสัมภาระคนอื่นๆ แล้วย่อตัวเองลงต
ด้วยขนาดที่ค่อนข้างใหญ่ อุ้มมันมาแทนขึ้นมาแทน

"จะว่าไป.. รุ่นพี่มีของค่อยประคบแผลที่ขาไหมคะ?💦"

ปลายหูลู่เล็กน้อย กับปฏิกิริยาที่สังเกตได้ แต่พยายามพูดเสียงไม่ได้ดูเรียบนิ่งจนน่าอึดอัดนักแบบปกติ พยายามพูดด้วย พยายามใส่อารม์ไม่ให้แข็งทื่อจนเกินไป

"อย่างงี้นี้เอง.. คุณลำบากน่าดูนะคะ.."

"เป็นเรื่องปกติเลย ตอนตัวเราย้ายมาที่ญี่ปุ่นใหม่ๆก็หลงเหมือนกัน เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ 💦" พูดพร้อมกำมือตัวเอง พยายามเชียร์อัพอีกคนอยู่

"จะว่าไป.. ได้ไปดูบอร์ดเลขห้องรึยังคะ?"

ปลายหูม้าสั่นไหวเบาๆ ยิ่งนิ่งไปครู่ก่อนที่จะค้อมหัวเล็กน้อย ยกกระโปรงตนเองเล็กน้อย เธอทำด้วยความเคยชิน ก่อนปล่อยลง สีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนยิ้มเล็กๆให้คนตรงหน้า

"ตัวเรา.. เฮลิโอโทรป ที่เป็นชื่อเดียวดอกไม้ดอกเล็กๆ ที่เป็นช่อ"

พูดกำมือมือเปล่าๆ ยื่นเป็นดอกไม้สมมติให้

"แต่.. เรียกแค่ เฮลิ ก็ได้นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ รุ่นพี่"

...

"รุ่นพี่ค่อยๆ ขึ้นไป ส่วนสัมภาระเดี๊ยวตัวเราจะช่วยเอง "

ด้วยของใช้ของตนไม่ได้มีมากนัก ก็เลยใช้เวลาไม่นาน เห็นรุ่นพี่เห็นยืนอ้ำอึ้งตรงนี้สักพักใหญ่แล้ว

กว่าจะสังเกตเห็น ว่าเท้าของอีกคนกำลังบาดเจ็บอยู่

ถึงไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวนัก แต่น่าจะเป็นคนของสภานักเรียน หรือคุ้นๆจากสักที่

ค่อยๆเอือมมือสัมผัสคลับคล้ายการสะกิดเบาๆ

"..รุ่นพี่คะ.."

"ขาแบบนั้น .. ฝืนยกของหนักๆจะแย่เอานะคะ 💦"

(ขออนุญาติแวะ + ด้วยนะคะ)

สาวม้าผมเรือนสีน้ำตาลเข้ม ที่สูงไล่เลี่ยไม่ต่างกันนัก ที่จะกำลังยืดเส้นยืดสายพักจากการขนย้ายของเข้าหอไม่นานนัก ที่เดินออกมารับลมข้างนอก

ด้วยท่าทางของอีกคน ที่พอจะคาดเดาความคิดได้ ว่าอีกคนตกในสถานการณ์ลำบากน่าดู

ก่อนค่อยๆก้าวเท้าไปใกล้ๆ เพื่อเอ่ยถาม

"กำลังลำบากอยู่รึเปล่าคะ?.. ถ้าไม่รังเกียจให้ตัวเราช่วยไหมคะ?"

เห็นท่าทางแบบนั้น อดเป็นห่วงไม่ได้นี่นะ..

(ขออนุญาตมา + บวกทักทายนะคะ ! เอ็นดูน้องมากๆค่ะ🤲)