เดินตามหลังทั้งสองคนไป หันไปถามคนข้างๆ

”แล้วเราต้องสุ่มเซียมซีทุกคนไหม?“

ไม่รู้หรอกว่านายรู้ไหม แต่ถามไปก่อน

@rkm-haruki.bsky.social

จับได้ทันที โกหกชัดๆ

“ผ่านมาไกลจังเลยนะ“

โน้มตัวลงไปมองหน้าเธอ

”ไม่เนียนนะครับ“

ทำได้ตรงไหน เถียงในใจ จูง(ลาก)เด็กโวยวายนี่ออกมาถนน

หันไปยิ้มให้แบบสุภาพบุรุษ

”ไปโยนลงแม่น้ำครับ“

แต่การกระทำขัดกันสุดๆ

“ดูออกเลยเหรอ”

แต่เขาก็ร่ายสิ่งที่เคยทำไปขนาดนั้น จะโดนทักก็ไม่แปลก

ตอบโดยที่ไม่เสียเวลาคิดนาน

“เปียโน“

”ฉันชอบพวกศิลปะน่ะ ดนตรีก็เป็นหนึ่งในนั้น และก็เป็นเปียโนที่ชอบมากที่สุด“

อธิบายไปเพิ่มเติม

“เธอบอกว่าชอบดูดาวสินะ แบบนี้ก็คงชอบดาราศาสตร์ด้วยหรือเปล่า?”

รับรู้สิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ เขายิ้มให้พร้อมบอกขอบคุณ

“แล้วปกติฟุวาริซังชอบวาดอะไรงั้นเหรอ“

การวาดภาพก็มีหลายแบบนี่นะ บางคนก็ชอบวาดทิวทัศน์ บางคนชอบวาดพอร์ตเทรต

/เดินลงจากเบนซ์คูเป้คันสีดำ ค้อมศีรษะเล็กน้อยกล่าวสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ ก่อนจะปิดประตูรถอย่างเบามือแล้วเดินไปหาคนที่นัดเอาไว้/

ส สวัสดีค่ะ … รุ่นพี่มัตสึโมโต้ /ถักเปียเดี่ยวหลวม ๆ ใส่เสื้อแขนสั้นทับด้วยเดรสสายเดี่ยวกระโปรงเงือก และสวมรองเท้าผ้าใบ ให้ความรู้สึกแคชชวล สบาย ๆ/

ร รอนานไหมคะ…

(อยากคืนเมื่อไหร่ก็แวะมา~╰(*´︶`*)╯♡)

(/แปะ ผ่าม—)

“นั่นสินะ ยังไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้นเลย”

เขานึกภาพตัวเองเป็นได้หลายอย่างด้วยสิ

“ใช่แล้ว แยกหมวดหมู่ไว้เยอะเลยล่ะ“

ระหว่างตอบก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด ไถอยู่ครู่เดียวก็ขยับเก้าอี้ไปใกล้อีกฝ่ายนิดหน่อย ยื่นหน้าจอให้ดู

”นี่“

เป็นภาพล่าสุดที่เพิ่งถ่ายวันนี้ ภาพทางเดินหินระหว่างทางมาโรงเรียน แสงจากพระอาทิตย์ส่องผ่านแมกไม้ เกิดเป็นเงาลงมาบนพื้นอย่างสวยงาม

“น่าจะตั้งแต่ช่วงประถม?”

ทำท่านึก ทบทวนความทรงจำ

“คงช่วงๆ นั้นล่ะมั้ง เป็นช่วงที่ชอบหาอะไรลองไปเรื่อยน่ะ”

ยิ้มบางเมื่อนึกย้อนถึงตัวเองในอดีต

“ตอนนั้นลองเล่นดนตรีอะไรเยอะแยะเลยล่ะ แต่ที่ติดใจมานานสุดก็คือเปียโน เวลาได้รัวนิ้วเป็นทำนองได้มันรู้สึกดีน่ะ อืม.. สะใจดี?“

ว่าจบก็ยิ้มขำ

“แล้วเธอล่ะ มีเล่นดนตรีอะไรบ้างไหม?”

“ขอบคุณ ไว้ถึงตอนนั้นจะมาปรึกษานะ“

ตอบรับข้อเสนอไว้ แม้ช่วงนี้จะไม่ได้แตะงานอดิเรกนี้เท่าไหร่ แต่ในอนาคตก็ไม่แน่

“จริงๆ ฉันชอบถ่ายรูป”

ยกมือทำท่ากดชัตเตอร์กล้อง

“ถ่ายอะไรหลายๆ อย่างเก็บไว้ เวลามาไล่ดูทีหลังแล้วสนุกดี ถึงฉันจะชอบถ่ายตัวเองเป็นส่วนใหญ่ก็เถอะ“

พูดจบก็หัวเราะฮ่ะๆ

ยกสองมือไว้ข้างตัว สื่อว่าผมไม่ได้มาร้ายนะครับ

“ก็ไม่ได้มีใครสอนหรอก”

ตอบกลับยิ้มๆ

“แล้วสรุปมาทำอะไรแถวนี้ครับ?”

ลดมือลง เลิกคิ้วถามสาวน้อย

เท้าคางมองอีกฝ่ายวาด ยกยิ้มเมื่อเห็นผลงาน

“เหมือนเป๊ะ“

ชี้นิ้วสลับระหว่างตัวเองกับอีกฝ่ายไปมา

”จริงๆ เมื่อก่อนฉันเคยเรียนพวกวาดรูปเหมือนกัน แบบว่าอยากลองศึกษาจริงจังน่ะ แต่รู้สึกว่าลงมือเองแล้วไม่ค่อยเวิร์ค เน้นชมผลงานคนอื่นอาจจะเหมาะกว่า“

ร่ายยาวให้เธอฟัง เล่าออกไปในเชิงขบขัน

“โอ๊ะ”

ดีดนิ้วให้กับคำตอบสุดท้าย

“ถูก! คำตอบคือเปียโน”

รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายทายถูก

“แสดงว่าฉันพอมีออร่านักเปียโนอยู่บ้างสินะ“

เห็นชุดนักเรียนแปลกตาเลยเผลอมอง แล้วถึงเห็นว่าเป็นสาวมิฮาที่อยู่กลุ่มเดียวกันตอนทัศนศึกษา

“คุณเด็กมิฮามาทำอะไรเซย์โจครับ”

โผล่ไปทักจากด้านหลังแบบไม่ให้ซุ่มเสียง ท้ายประโยคลากเสียงเล็กน้อยอย่างติดเล่น

เขยิบตัวไปมองตัวเองเป็นก้อนจิบิในกระดาษ ก่อนจะยกยิ้มชื่นชม

”น่ารัก เธอวาดได้เร็วจัง“

ถึงจะไม่ละเอียดแต่ก็มีดีเทลที่บ่งบอกว่าเป็นเขา มีทักษะการสังเกตและลงมือวาดได้อย่างรวดเร็วจนน่าชื่นชม

”วาดฟุวาริซังนั่งข้างๆ ด้วยสิ“

ชี้ตำแหน่งด้านขวา เหมือนกับที่นั่งที่พวกเรานั่งตอนนี้

หัวเราะกับคำตอบอีกฝ่ายที่บอกเขาคงเป็นนักดนตรีติสท์ๆ

“เห็นแบบนี้แต่ฉันเป็นพวกคงต้นฉบับไว้นะ”

ไม่ได้ติสท์จนฉีกออกไปแนวตัวเองขนาดนั้น

“ลองทายดูไหม อยากรู้ว่ามุมเธอจะเห็นว่าฉันน่าจะเล่นอะไร”

ฟังสองคนคุยกันก็คิดตามสาวมิฮาในใจ นั่นสิ เชื่อได้ด้วยเหรอ

เดินปิดท้ายเกาะกลุ่มกันไป ไม่ได้พูดแทรกอะไร

@rkm-haruki.bsky.social