(ร้องให้ฟังอีกหน่อยค้าบ)

(แม้วๆวๆวววๆว🫴🏻)

(อันนี้หน้าหงึหรือน่ารัก)

ไม่ได้หลีกหนีปลายนิ้วเล็กๆที่จิ้มมาที่หน้าผากแม้เขาจะหยีตาลงนิดหน่อย

ได้ยินคำตอบจากอีกฝ่ายแล้วเขาก็แน่นิ่งไป เหมือนคำตอบที่ได้รับจะน่าประหลาดใจสำหรับเขามากกว่าที่คิด

แต่มิคามิเข้าใจสิ่งที่คุโจอยากจะสื่อ ถึงได้หลุบตาลงอีกครั้ง โล่งใจขึ้นมาที่เขาใจคนตรงหน้าได้แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น

“แต่ก็”

“เพราะเป็นคุโจซัง นี่ครับ..?”

“..เพราะผม”

เสียงทุ้มเบาเอ่ย

ไม่ใช่น้ำเสียงตะกุกตะกักร้อนรน เพียงแค่บางเบาเสียจนเสียงรอบข้างแทบจะกลบได้ง่ายๆหากไม่ตั้งใจฟัง

“เลือกไม่ถูกหรอครับ?“

แม้แต่คำตอบก็ไม่ได้มั่นใจหรอก เพราะดูจากการที่แขนเล็กๆนั่นกอดถุงแป้งที่เขาเลือกเอาไว้แบบนั้น มันคงไม่ใช่ของที่ไม่ต้องการหรอก

เลือกที่จะตอบสิ่งที่ผิด ดีกว่าตอบว่าไม่รู้น่ะนะ

ได้ยินอีกฝ่ายถามมาแบบนั้น เขาไม่ได้มีท่าทีตอบกลับในทันทีแต่นิ่งอยู่พักนึงก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรออก แล้วเปิดถุงผ้าคุ้ยๆ หยิบของในนั้นขึ้นมาสามอย่าง

เนื้อหมู

แครอท

มันฝรั่ง

“ ! “

มิคามิมองมาทางอีกคนพร้อมของพวกนั้น เหมือนจะอยากให้ลองเดาดูล่ะว่าเขาจะทำเมนูอะไร

แม้จะถูกจี้ย้ำ แต่นั่นกลับมิคามิไม่ได้รู้สึกแย่ขึ้น เขากลับเหมือนรู้สึกอะไรขึ้นมา

เพราะแทนที่จะรำคาญแล้วเดินหนีเขาไปซะ คุโจคนนี้กลับยังยืนอยู่ตรงหน้าเขา และจ้องเข้ามาในตาเขาอยู่

ทำไมกันนะ

“..เหมือนจะทำให้ไม่พอใจ”

นั่นเป็นความคิดในหัวเขาที่เลือกตอบออกไปอย่างซื่อๆ

มิคามิไม่ได้รู้สึกแย่กับท่าทีอีกฝ่าย แต่เพราะเขาทำให้อีกฝ่ายมีท่าทีแบบนั้นต่างหาก

ดวงตาดำขลับเบิกกว้างขึ้นนิดหน่อย เรียกว่าไม่ใช่สถานการณ์ที่คิดไว้เท่าไหร่

คงเพราะปกติอีกฝ่ายมักจะถอนหายใจแล้วก็เป็นฝ่ายเดินหนีเขาไปเอง ด้วยคำถามนั้นถึงเลิกคิ้วสงสัย

แล้วเขาควรจะแย้งเรื่องอะไรล่ะ ขนมปังน่ะหรอ หรือต้องพูดอะไร ทำยังไงคุโจซังถึงจะอารมณ์ดีล่ะ

“ ... ”

“ ขอโทษ คุโจซัง ”

ถึงจะยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่เพราะอีกฝ่ายกำลังดูเหนื่อยหน่ายใจเพราะเขา คำนั้นจึงถูกเอ่ยออกมา

โอชิมะคุง?

เหมือนจะเดินสวนกับคนคุ้นหน้าคุ้นตาไป ตนจึงเหลียวหลังกลับมามอง แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรก็เหมือนอีกคนกำลังมุ่งตรงเข้าหาเสาไฟที่ตั้งเด่นเป็นสง่า

ซึ่งดูเหมือนกำลังจะชนเข้าจริงๆแล้วนะนั่น

“ ! ”

มิคามิรีบหันไปคว้าต้นแขนอีกคนไว้แรงพอที่จะทำให้ตัวหันมา เพราะก้าวไปอีกก้าวเดียวเดี๋ยวคงได้โหม่งเสาไปแล้ว

สีหน้าดูจะตกใจหน่อยๆแล้วมองสำรวจอีกคนทันทีว่าเป็นอะไรมั้ย

คำพูดนั้นทำเอามิคามิชะงักใหญ่เหมือนปักเข้ามากลางอก

คิดว่าเลือกดีแล้วแท้ๆเพราะตั้งใจเลือกที่ส่วนผสมดูดีกว่าราคาก็โอเค หรือไม่ถูกใจกันนะ

แต่ทั้งแววตาทั้งน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่ว่าเขาที่เลือกผิดหรือถูก มันยิ่งทำคนตัวสูงสับสนกว่าเก่า

“ ... ”

เขาหลุบสายตาจากนัยน์ตาคู่สวยลงด้วยสีหน้าที่ดูหงอลงอย่างเห็นได้ชัด เหมือนจะกำลังรู้สึกผิดอยู่ล่ะ ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่ก็เถอะ

“ ? ”

แน่นอนว่าคำถามอีกฝ่ายทำมิคามิงงน่ะสิ แต่ถึงจะถามเขา เขาก็ไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับการทำขนมปัง แถมลูกเจ้าของร้านเบเกอรี่ก็น่าจะรู้มากกว่าเขานี่

สบแววตาที่ไม่อาจคาดเดานั่นจนเขาไม่แน่ใจว่าต้องทำอะไร เลยยกสองถุงนั่นขึ้นมาพิจารณาอ่านฉลากมันทั้งคู่

ดูท่าจะตั้งใจเลือกเชียว

ก้มหน้าก้มตาสักพักเขาก็ตัดสินใจเลือกถุงในมือซ้ายยื่นให้อีกคน พร้อมสีหน้าที่ถามไถ่ว่าคิดว่ายังไงบ้าง

ทำไมกันนะ เหมือนเขาจะทำอะไรให้คนตัวเล็กกว่าไม่พอใจอีกแล้วเสียอย่างนั้น? เขาแหงนมองของบนชั้นอีกครั้งก่อนจะใช้มือเดียวหยิบมันลงมาทั้งสองถุง

ง่ายที่สุดในแบบของเขาล่ะนะ

ถือไว้ในมือข้างละถุงตรงหน้าคนตัวเล็กให้เลือกหยิบสะดวกๆ แน่นอนว่าในระดับที่อีกคนไม่ต้องแหงนหน้ามากน่ะนะ

ระหว่างรออีกคนเลือกเขาก็ได้มองสำรวจอีกฝ่ายสักหน่อย

จะว่าไปแล้ว ก็ยังดูเป็นคนที่ไม่พอใจอยู่ตลอดเวลาเลยแฮะ

( •-• )

(-• )=

( •-• )

หันขวับไปมองข้างหลังตัวเองแต่ไม่พบใคร แปลว่าหมายถึงเขาสินะ เจ้าของเส้นผมสีหวานจึงเดินเข้ามาหาต้นเสียงนั้นแต่โดยดี

มาหยุดอยู่ข้างๆ เขาแหงนหน้ามองสิ่งที่อยู่ชั้นบนสุดที่อีกคนดูจะหมายมั่นเอาไว้ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปแต่ก็ดันชะงัก

”...“

เพราะตรงนั้นเป็นระหว่างกลางของแป้งสองยี่ห้อ ซึ่งเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยากได้อันไหน เลยก้มหน้ามามองตาปริบ

“ ? ”

เดินเข้าร้านมาทีหลัง ขณะเดินๆดูอยู่ก็ดันมาสะดุดตาเข้ากับคน?ที่กำลังขยับเขย่งขยุกขยิกทำอะไรสักอย่างที่มุมนึงของร้าน

“ ... ”

ความรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆสะกิดขึ้นมาในใจ ฮายาโตะเลยชะเง้อหน้านิดหน่อยเพื่อให้เห็นใบหน้าที่กำลังฮึ้บสุดแขนนั่นชัดเจน

อ่อ

ขนมปัง

สิ่งที่ขึ้นมาในหัวไม่ใช่ชื่อของอีกคนแต่เป็นสิ่งที่เขาจำเกี่ยวกับอีกคนซะอย่างนั้น

ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยชวนเขาก็นิ่ง ก่อนจะยกมืออีกข้างที่ถือถุงผ้าใส่ของที่เพิ่งซื้อจากร้านค้าขึ้นมา

“...”

ซื้อมาแล้วน่ะ วัตถุดิบทำมื้อเย็น

เพราะมาเจออีกฝ่ายตอนขากลับน่ะนะ แต่ถึงอย่างนั้นก่อนที่อีกฝ่ายจะทันเอ่ยอะไรเขาก็กระตุกแขนเสื้อคนน้องเบาๆ ขาก้าวนำไปแค่หนึ่งก้าวพลางหันกลับมาพเยิดหน้าไปทางนั้นเป็นการชักชวนให้ไปด้วยกัน

เผื่อว่าระหว่างทางจะไปเจออะไรเข้าอีกล่ะนะ

พยักหน้าให้กับคำพูดคนตรงหน้า เห็นพยายามจะฮึ้บให้หยุดร้องไห้ มิคามิที่มองอยู่เลยยกมือขึ้นมาลูบๆหัวอีกคนเบาๆ

ก็เท่าที่รู้จัก เด็กนี่ดูจะร้องไห้ง่ายเพราะขี้กลัวอยู่แล้วนี่นะ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามเข้มแข็งน่าดู

เขาหยุดมือที่กำลังปลอบนั่นแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองออกมายื่นให้อีกฝ่ายแทนระหว่างนั้นก็มองรอบๆ เหมือนทางเส้นนี้จะเป็นทางไปร้านค้าตรงทางโน้น เขาชี้ไปฝั่งทางไปร้านค้าพลางเอียงคอนิดหน่อยเชิงถาม

ระหว่างทางกลับบ้านหลังออกมาซื้อของ มิคามิก็บังเอิญเจอคนหันหน้าหัวจุ่มกำแพงท่าทีแปลกๆ แน่นอนว่ามองไม่นานก็จำได้ว่าเป็นใคร แถมใช้เวลาคิดครู่เดียวก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายเจอสถานการณ์อะไรอยู่

ขณะเดินเข้าไปหายังไม่ทันได้เอื้อมมือสะกิด อีกคนก็ดันหันมาเสียก่อน ใบหน้าเคล้าน้ำตานั่นทำเขาชะงักไปหน่อย

“...”

เขาไม่ได้พูดอะไรอย่างเคย เพียงแค่หันมองรอบๆแล้วหันกลับมาเหมือนจะบอกว่าไม่มีอะไรแล้วล่ะ

( ถ้าไม่ทุ่มงั้นขออุ้มได้มั้ย😔👐🏻 )

(เปนมัมหมี)

(เปนก้อนที่ยอมโดนจับทุ่ม)

( ✌🏻(•-• ) )

(รับสมัครแม่มั้ยคะ)