"หืมม~ ก็จริงอยู่นะที่หางนายมันออกจะเถอะทะไปหน่อย"

เจ้าตัวว่าพลางหัวเราะเบาๆในลำคอ อย่างคนกำลังสนุกกับการหยอก

"แต่ถ้าเปลี่ยนมาพันรอบเอวแทนก็สิ้นเรื่องล่ะมั้ง~ ฮะฮะ"

ฟังดูเหมือนพูดเล่น แต่สายตาก็เหลือบไปมองหนามรอบๆหางของอีกฝ่ายก็พอรู้แหละว่าคงยาก

“ส่วนเรื่องเขาน่ะเหรอ~”
"มันถอดออกได้น่ะ" เขาทำหน้าจริงจัง

(สดใสสมวัย😳)

"มันก็ต้องดูแหละน้า~ ว่าเจตนาหรือป่าวว"

เจ้าตัวพูดลากเสียงยาว พร้อมเสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอ
ในใจแอบคิดขำๆ ว่าถ้าไม่อยากจ่ายค่าซ่อม ก็อย่าทำพังเซ่

สายตาก็เหลือบไปเห็นหางที่เทอะทะยังพาดอยู่กลางทางเดิน

"ว่าแต่ หางนี่เกะกะจังเลยแฮะ ระวังหน่อยสิ~ เดี๋ยวใครเดินมาสะดุดเข้าจะยุ่งน้า~"

เสียงทุ้มเอ่ยต่อพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่บนใบหน้า

"หรือว่าให้ฉันช่วยจับไว้ให้ดีล่ะ?"

“เอ๋~ งั้นเหรอๆ?”
เจ้าตัวเอียงคอนิดๆ รับคำตอบอย่างไม่มีทีท่าผิดหวัง

“ไม่เข้าก็ไม่เป็นไรน้า~ แต่ไว้แวะมาเยี่ยมกันที่ชมรมบ้างก็แล้วกัน”
เขาเอ่ยพลางยกยิ้มให้น้อย

“จะมาดูเราซ้อมก็ได้ หรือจะมาเชียร์ตอนประลองก็ได้นะ…ฉันจะโชว์ท่าทุ่มคู่ต่อสู้แบบเท่ๆ ให้ดูเลย~”

พูดจบยังไม่วายส่งยิ้มทะเล้นให้อีกฝ่าย ก่อนโบกมือนิดๆ
“ขอบใจที่รับใบไปน้า~ ไว้เจอกันใหม่ล่ะ!”
(ขอบคุณนะค้าาบบ🌸)

(👀👀)