ฮารุมองฮตจังตาปริบๆ

"เอ่อ ไม่ๆ ฉันไม่ได้จะว่า แต่แค่.."

ฮารุเกาท้ายทายตัวเองก่อนจะเปลี่ยนมายีหัวของฮตจังจนยุ่งเหยิง

"สนุกๆ เข้าไว้เถอะ นายยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ!"

พูดไป มือก็ยีหัวอีกฝ่ายไป

ฮารุถึงกลับหันไปมอโฮตารุตาโต

"ฮ ฮตจัง.."

สีหน้าฮารุดูแตกตื่นมาๆ ก่อนที่เขาจะพูดต่อด้วยสีหน้าจริงๆ

"พูดเหมือนคนแก่ที่ผ่านโลกมา 30 ปีเลย"

"ฮะ ไม่กลัวหรอกครับ ผมว่ามันก็เงียบสงบดี"

ฮารุพูดยิ้มๆ เขาไม่ได้มีสัมผัสที่ 6 ไม่เคยเจอเรื่องแปลกๆ ที่สำคัญดูเหมือนแถบจะไม่กลัวอะไรเลยด้วยซ้ำ ความมืดเท่านี้เลยไม่ได้ทำให้รู้สึกกลัวหรือรู้สึกแปลกแต่อย่างใด

"อ่ะ รู้สึกว่าไปทางนี้อีกหน่อยก็จะถึงแล้วล่ะครับ"

ฮารุชี้โค้งขวาด้านหน้าแล้วยิ้มกว้าง

ฮารุมองอีกฝ่ายตาปริบๆ ก่อนจะยกยิ้มแล้วคว้ามือมาจับไว้

"ยังเด็กกว่าฉัอยู่ดีนี่นา มาเถอะกลับบ้าน"

ฮารุไม่ได้ถือเรื่องนี้ และไม่ได้รู้สึกว่าการจับมือกันจะแปลกตรงไหนและสำหรรบเขาโฮตารุก็เหมือนน้องชายคนนึง

"จะว่าไปไม่ได้เดินเล่นแบบนี้ด้วยกันนานแล้วนะ"

ฮารุหัวเราะเบาๆ แม้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้ตามอะไรต่อ ฮารุเลือกที่จะเดินไปยังที่ตั้งของร้าน แต่เพราะอีกฝ่ายน่าจะ...

ขาสั้น?

เขาเลยค่อยๆเดินอย่งไม่รีบร้อน แถมยังก้าวสั้นกว่าปกติอีกด้วย

"จะว่าไป พอมาเดินเวลาแบบบนี้ที่นี่ก็เงียบจนน่าใจหายเลยนะครับคุณไอ"

ฮารุหาเรื่องชวนคุยระหว่างเดินไปด้วย

ฮารุมองคนที่ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปขวางข้างหน้าและดีดหน้าผากอีกฝ่ายไปเบาๆ

"ไม่เอาน่าโมโมะ เธอคิดมากเกินไปนะ"

ฮารุพูดยิ้มๆ เมื่อก่อนจากเด็กที่ไม่ค่อยยิ้มดูเหมือนฮารุจะทำให้กินยิ้มเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

"การเป็นรุ่นพี่ที่น่านับถือยังมีอีกหลายวิธี บางทีถ้าพวกเด็กใหม่เห็นเธอวิ่ง พวกเขาอาจจะปลื้มจนมาเหาะติดเธอก็ได้นี่"

ฮารุยิ้มร่าเลียปากตัวเองแผล่บๆ ความหวานของไอติมทำให้ฮารรุรูัสึกสดชื่นขึ้นมากทีเดียว

"หือ ก็ตั้งใจนะนิดนึง แต่ส่วนนึงเพราะอยากกินมากกว่าน่ะ"

ฮารุโยกไม้ไอติมไปมาแล้วหัวเราะเบาๆ

"เอาล่ะ! ตาฉันตอบแทนแล้ว ฉันเดินไปส่งฮตจังแล้วกันนะ"

"หือ?"

ฮารุเอียงใบหน้าหน่อยๆแล้วมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่ดูจะงงๆ เล็กน้อย

"ทำไมให้ผมนำล่ะ คุณไปเป็นคนเดินมาถึงนี้แล้วก็น่าจะรู้ทางนี่ครับ?"

ฮารุยิ้มกว้างแล้วตอบกลั ก่อนจะหลี่ตามองนิดๆ อย่างจับผิด

"หรือว่า... ไม่รู้หรอครับว่าร้านอยู่ไหน"

ฮารุเดินยิ้มหน้าบานออกมาก่อนจะเริ่มเลียกินไอติมไมพูดไม่จา ความสดชื่นช่วยทำให้เขาตื่นตัวได้ดีมากทีเดียว แต่สงสัยเขาจะกินเร็วไปหน่อยเพราะมันหมดไวมากทีเดียว

ฮารุมองไอติมในมืออีกฝ่ายก่อนจะโน้มตัวไปใกล้และ..

หงับ!

กัดคำเดียวจนหมด! แถมทำหน้ามีความสุขอีกต่างหาก!!

"แบบนี้นี่เอง ขยันจังเลยนะ"

ฮารุกล่าวชม

"หือ.. อ๋อ พอดีเพิ่งทำพาร์ทไทม์เสร็จเหมือนกัน ก็เลยเพลียๆ น่ะ ตอนแรกว่าจะแค่พักสายตา ไปๆมาๆ ก็เผลอหลับไปเฉยเลยฮะๆ "

ฮารุลุกขึ้นยืนและบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยขบ

"จะว่าไปลิเลียจังกำลังกลับบ้านหรอ?"

"อ่ะจริงด้วย ลืมไปเลย"

ฮารุยิ้มเจื่อนแล้วรับบข้างกล่องมาถือไว้

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากหรอก เอาเป็นว่า เราไปกันเถอะ ไม่งั้นจะสายไปมากกว่านี้นะ"

เพราะฮารุรู้อยู่แล้วว่าถึงแม้จะเป็นเรียนวันแรก แต่โมโมะก็น่าจะสายเหมือนเดิมเขาจึงไม่ได้รู้สึกล่กหรือแปลกใจอะไร

"ไปเถอะเดี๋ยวต้องไปดูห้องเรียนอีก ถ้าได้อยู่ด้วยกันก็ดีนะ"

ฮารุถอนหายใจแล้วขำเบาๆ เขาเดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบเอากระเป๋าของโมโมะมาถือไว้เองอย่างเคยชิน แล้วเดินลงไปข้างล่างส่งยิ้มให้แม่ของโมโมะ

"ขอโทษที่รบบกวนนะครับ ถ้ายังไง ผมไปรอโมโมะที่หน้าบ้านนะครับ"

ฮารุกล่าวแล้วก้มหัวหน่อยๆ ก่อนจะเดินไปรอที่หน้าบ้านตามปกติเพื่อรอโมโมะออกมา

ฮารุมองใบปลิวที่อีกฝ่ายยื่นมาแล้วร้องอ๋อเบาๆ เหมือนว่าเขาเองก็จะเคยเห็นอยู่ ในตอนแรกเขาคิดจะไม่เป็น แต่พอได้ยินคำว่าเลี้ยงก็รีบพยักหน้าหงึกๆ แต่พอบอกว่าถ้ากินเยอะจะหักเงินเดือนก็ยิ้มเจื่อนส่วงไปให้

"โถ่ คุณไอครับ ผมกำลังโตกินเยอะมันก็เรื่องปกตินี่นา..."

ฮารุพูดเสียงอ้อมแอ้ม

"คุณไอไม่อยากให้ผมเติบโตหรอครับ"

ฮารุมองส่งสายตาขอความเห็นใจไปให้

"เอาสิ แตงโมก็ไม่เลวนะ"

ฮารุตอบกลับยิ้มๆ ไม่นานพวกเขาก็มาถึงหน้าตู้ขายไอติมของร้านสะดวกซื้อ ฮารุเองก็เลือกหยิบรสชาติเดียวกับอีกฝ่ายมาด้วย

"ขอลอกเมนูหน่อยนะ ฮะๆ"

เขาชูเขาไอติมรสแตงโมแล้วโบกไปมา

พออีกฝ่ายรับปากฮารุก็ยิ้มกว้าง รู้สึกสบายใจขึ้นสีหน้าเองก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน

"อื้ม! อ่ะ ร้านสะดวกซื้อน่าจะอยู่แถวนี้นะ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะแยกหน้าล่ะมั้ง?"

ฮารุพูดแล้วชี้ที่แยกถัดไปที่เขาจำได้ว่ามีร้านสะดวกซื้อยู่

"กินรสอะไรดีนะ"

ฮารุหัวเราะแฮะ ๆ

"ก็ตอนแรกผมไม่ง่วงนี่ครับ"

ฮารุพูดเสียงงอ้อมแอ้ม ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงของกิน!

"ไปครับ!- เอ่อ ว่าแต่จะกินอะไรหรอครับ?"

เพราะช่วงนี้เขากำลังเก็บเงินเพื่อเตรียมสอบบทำให้่งบในแต่ละวันนั้นค่อนข้างจำกัด เวลาจะใช้จ่ายจึงค่อนข้างคิดเล็กคิดน้อยเป็นพิเศษ

ฮารุขมวดคิ้วในช่วงแรก แต่พอท้ายประโยคก็ยกยิ้มขึ้นมาได้บ้าง

"เอาแบบนั้นก็ได้ แต่ถ้าถึงตาฉันเลี้ยงคืนห้ามปฏิเสธนะโอเคมั้ย?"

ฮารุพูดดักไปก่อนเพราะกงัวลว่าอีกเมื่อถึงวเลาก็จะไม่ยอมให้เขาเลี้ยงและผลัดออกไปอีก

แม้ว่าฮารุจะมีปัญหาเรื่องเงิน แต่เขาก็ไม่ได้อยากโดนเลี้ยงอยู่ฝ่ายเดียว

"ตกลงมั้ย?"

ฮารุถอนหายใจเฮือกนึงเบาๆ เขาลุกขึ้ยืนก่อนจะสูดหายใจเข้าและ...

พรึบ!

"โมโมะโกะ! ตื่นไดล้ว!!!" แหกปากสุดเสียงพร้อมกับตะวัดผผ้าห่มออก ก่อนจะหันหลังไม่มองคนที่ไม่มีผ้าห่มบังกายแล้ว

แม้ว่าจะสนิทกันมาก แต่เขาก็ยังให้เกียรติโมโมะเสมอ

"ตื่นแล้วก็ไปแต่งตัวได้แล้ว ปีนี้ปีสุดท้ายของพวกเราแล้วนะ"

ฮารุถอนหายใจเมื่อไม่ได้ยินเสียงคนตอบกลับมาอย่างที่ควรจะเป็น

"ฉันเข้าไปแล้วนะ"

ฮารุกล่าวเป็นมารยาทและเปิดประตูเข้าไปในห้อง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเข้าห้องของโมโมะ พูดกันตามความจริงแล้วเขาทำแบบนี้ทุกเช้าเลยล่ะ

ยกเว้นวันหยุดน่ะนะ

"โมโมะ ตื่นได้แล้วนะ"

ฮารุพูดพรางเดินไปนั่งข้างเตียงแล้วเขย่าตัวของอีกฝ่ายเบาๆ

เฮือก!

"โอ๊ย!!! ใครน่ะ!!!-"

ฮารุที่โดนฟาดถึงกับสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาตั้งกาดเตรียมรับมือกับคนที่ใช้กำลังกับเขา แต่เมื่อเห็นว่าเป็ฯใครก็รีบเก็บมือไว้ข้างหลังอย่างเรียบร้อย

"อ อ้าว ฮะๆ คุณไอ สวัสดีครับ เอ่อ... มาดนเล่นหรอครับ?"

ฮารุยิ้มแฮะเปลี่ยนท่าทีทันที

แน่นอนสิ เขาก้ยังไม่อยากโดนไล่ออกเพราะเผลอทำตัวไม่ดีหรอกนะ...