İyi insan olmak yetmez, iyi kurumlar kurmadan, altın kural gümüş bir umut olarak kalır.

ÖZET Altın kural bireysel bir niyet, uygulatansa sosyal normlar, yaptırımlar ve güven kültürüdür. Empatiyi kurumlaştırmadan, iyi niyet gündelik hayatta erir...

Çocuklara davranış, toplumun geleceğe yazdığı mektuptur. "Bana bağırılmasını istemem" diyorsan, çocuğa bağırma. Sınır öğretmek, korku üretmek değildir...

Adalet, intikam değil telafidir. Hata yapanın yüzünü kara çıkarmak kolay, onarmak zor. Onarıcı adalet, altın kuralın kurumsal karşılığıdır...

"Yapmamak" pasif bir tavır gibi görünür, bazen de müdahaledir. Zorbalığa sessiz kalmamak, yanlış gördüğünde nazikçe düzeltmek. Kural, yalnızca zarar vermemek değil, zararı engellemektir...

Dijitalde altın kuralın düşmanı algoritmadır. provokasyonu ödüllendirir. Bana yapılmasını istemem’ diyorsan, paylaşmadan önce dur, doğrul, bağlamı anla. Görünürlük, sorumluluk gerektirir...

İyi niyet yetmez kurumsallaşma gerekir. Sırayı, trafikte önceliği, şeffaf itiraz yollarını, etik eğitimini kuruma bağlamazsak, kural vicdanı iyi olanların özel uğraşı olarak kalır.

Bu kuralın gerçek testi güç asimetrilerinde başlar. Patrondan çalışanına, yetişkinden çocuğa, çoğunluktan azınlığa. Güç artınca nezaket değil, sorumluluk katsayısı da artar...

Altın kuralı gümüş bir eklemeyle güçlendirelim. Başkasına, onun istediği gibi davran. Saygı, benzeştirme değil, farklılığı tanımaktır...

Aynı muameleyi herkes istemez. Eşitlik ‘aynılık’ değildir. Soru şuna dönmeli "Ben ne isterdim?" değil, "O neye ihtiyaç duyuyor, sınırı ne, rızası ne?"