เมื่อได้ยินชื่อ "ซัจจัง" ผมก็จำได้ทันที เพื่อนสมัยเรียนที่ไม่ได้เจอกันๆมานาน ตอนนี้กลายเป็นมนุษย์เงินเดือนไปซะแล้ว

" อ้ะ!... ซัจจัง?...ฮ่าๆ จริงหรอเนี้ย? บังเอิญจังเลย"

/ หัวเราะตอบกลับอย่างมีความสุข

" ไม่ได้เจอกันนานเลย ยินดีต้อนรับกลับสู่เมืองคูเมอินะ พวก ฮิฮิ~"

/ แสยะยิ้มหัวเราะ พลางเอามือขวาตบบ่านายเบาๆ

รู้สึกตกใจและเงยหน้ามอง เห็นพนักงานหนุ่มสวมแว่นที่ตัวเล็กกว่าเขานิดหน่อยยืนอยู่ตรงหน้า แต่เพราะยังไม่สร่างดี เลยนึกอะไรไม่ค่อยออกนัก ถึงอย่างนั้นผมกลับรู้สึกคุณเคยกับนํ้าเสียงนี้อย่างน่าประหลาดใจ

/ มือจับท้ายทอยด้วยความสงสัย พร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย

" เอ่...เรารู้จักกันงั้นหรอครับ?..."

ผมพยายามนึกหน้าคนที่รู้จักในบั้มความทรงจำ (￣m￣）

(ฉัน มา แล้ว/แบบรีบๆ😭)

ยามดึกของพนักงานเงินเดือน บ้างก็รีบจ้ำเท้ากลับไปที่ที่เรียกว่าบ้านและเอนตัวลงบนที่นอนสุดนุ่มหรือบ้างก็ออกมาสังสรรค์กับเหล่าเพื่อนฝูง เหมือนกับพนักงานหนุ่มคนนี้

ระหว่างที่กำลังเดินเตร่มองหาร้านสังสรรค์ร้านที่สองอยู่กับเพื่อนฝูงอาจจะเพราะความโชคร้ายที่มีมาแต่ไหนแต่ไรทำให้ใครบางคนเดินกระทบไหล่กับเขาเข้าอย่างจัง
+