نمی‌دونم الان آقای پاک‌زبان کجا هستن و چه می‌کنن…
اما همین‌قدر می‌دونم که شاگردی ایشون برای من افتخاره و باید به احترامشون سر تعظیم فرود آورد.
و اگر این دنیا دیگه از وجود ایشون محروم شده، باید سجده کرد بر خاکی که چنین انسانی رو در آغوش گرفته.

دیشب فرصتی پیش اومد و اکنون سروش صحت با حضور امیرآقایی رو دیدم. ناخودآگاه پرت شدم به ۲۵ سال پیش، به اون کلاس، اون جمله، و اون معلم.

برای من، که از نسلی بودم که سخت درگیر سن تکلیف و انجام درست اعمال عبادی بودیم، و یاد گرفته بودیم که خون نجسه و نماز باطل میشه… شنیدن این جمله، خیلی جذاب و متحول‌کننده بود.

یه روز توی کلاس یه جمله عربی برامون خوند و ترجمه کرد:

“ركعتان في العشق لا يصحّ وضوءهما إلاّ بالدّم”
(وضوی نماز عشق، جز با خون، صحیح نیست)

هر بار که سر کلاس می‌اومد، علاوه‌بر تدریس، همیشه چیزی اضافه بهمون یاد می‌داد، گاهی فقط یک بیت شعر، گاهی یک جمله، اما همیشه چیزی برای فکر کردن.
برای بچه‌های ۱۳–۱۴ ساله‌ی نسل ما، که نه از تکنولوژی امروز خبری بود و نه دسترسی به منابع زیاد، داشتن چنین معلمی نعمت بزرگی بود.

یکی از معلم‌هامون، معلم ادبیات (فارسی، املا، انشا) بود به نام آقای پاک‌زبان. اون زمان جزو معلم‌های با سابقه و محترم مدرسه محسوب می‌شد.