เน้นๆ ย้ำๆ ราวกับเจ้าของที่ชอบสูดดมแมวเป็นชีวิตจิตใจ

" งื้ออออ "

เหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มประท้วงแล้ว คงต้องหยุดเอาไว้ก่อน แล้วไปต่อกันที่บ้านสินะ...

" กลับบ้านกันครับ "
" อื้อ "

END.

" กลับบ้านกัน "
" รีบกลับทำไม "
" จะรีบพาไปยืนยัน ว่าเธอคือที่หนึ่ง "

หลังจากได้ยินแบบนั้นแก้มของเจ้าแมวก็ขึ้นสี พร้อมหลบตามองต่ำ ยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก ทำเอาใจเจ็บเลยทีเดียว ก่อนไปก็ขอสักนิดละกัน คิดเสร็จก็เอื้อมมือไปประคองแก้มนิ่มๆเอาไว้แล้วกดจมูกและริมฝีปากลงบนแก้มของอีกฝ่าย

" แฟนคลับ "
" แฟนคลับทำไม "
" หึง "

เขาก็พอจะรู้อยู่ว่าอีกฝ่ายชอบทำตัวน่ารัก แต่ก็ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้

" หึงทำไม ไม่ได้สนใจใคร "
" ก็มีแต่คนสวยๆ "
" ไม่เห็นมีใครสู้เธอได้ "

ว่าจบก็หอมแก้มอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้

" หะ...หายใจม่ออก "
" ยอมพูดแล้วเหรอ "

รุคาว่าจ้องหน้าอีกฝ่ายที่เบะปาก คล้ายจะบอกว่ายอมพูดด้วยไม่ได้หายงอน

" บอกได้ไหม "

รุคาว่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมพรมจูบบนริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน แทนความรู้สึกที่ยอมอีกฝ่ายอย่างหมดหัวใจ

สัมผัสกันไปมาอย่างดูดดื่ม จากจังหวะที่เนิบนาบก็ค่อยๆเร่งขึ้น จนอีกฝ่ายค่อยๆถอยไปชิดกำแพงและเริ่มเลื่อนมือมาบีบที่ไหล่หนา ต่างคนต่างใช้ลิ้นดูดดึงกันไปมา ไม่มีใครยอมใคร น้ำลายก็ไหลเยิ้มออกมาจากขอบปาก แต่รุคาว่าก็เหมือนจะเป็นฝ่ายชนะ เมื่ออีกคนเริ่มทุบไหล่ประท้วง

ว่าจบก็เริ่มเลื่อนมือไปโอบเอวของอีกฝ่ายไว้หลวมๆ แล้วค่อยๆโน้มใบหน้าไปซุกไว้ตรงซอกคอ ปากก็เริ่มพรมจูบเบาๆ อีกฝ่ายก็ยังคงยืนเฉย แต่หน้าก็เริ่มขึ้นสี แสดงว่ารุคาว่าน่าจะง้อได้ถูกทาง จึงค่อยๆไล้จากคอขึ้นไปตามใบหน้า และพรมจูบซ้ำๆบนริมฝีปากบาง ย้ำๆก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไป

" เป็นอะไร "

รุคาว่าเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยืนหน้ามุ่ยและยังคงหลบตาเขาอยู่

" จะตอบไหม "

อีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบ รุคาว่าจึงกระชากข้อมือของอีกคนให้เดินตามเขาเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ แล้วล็อกประตู ก่อนจะหันไปหาแมวขี้งอนของเขาที่ยังคงใช้สายตากวาดมองไปที่อื่น

" ไม่พอใจอะไร ไหนพูดสิ "

😊💓

สู้ๆนะคะ ค่อยๆลงวันละเธรด เราจะตามอ่านเอง วันไหนเหนื่อย อู้ได้งับบบ