چطور با ۳۳ سال سن هنوز باید اضطراب پول داتشه باشم. خسته شدم دیگه. دو ماه دیگه شال تحصیلی تموم میشه و باید نگران تابستون باشم که حقوقی ندارم. باید منبع درآمد دیگه‌ای دست و پا کنم. این غرها چرا از ۲۴سالگی تا الان با منه؟ چرا هنوز عقل معاش ندارم؟

من پروژه‌ی شکست‌خورده‌ی کارخونه‌ی آفرینشم. همه‌ی دست‌اندرکاران ازم قطع امید کرده‌ن. فقط ولم کرده‌ن ببینم تا تهش چطوری می‌رم. کاش خودم هم می‌تونستم خودم رو ول کنم و تا آخر نظاره‌گر باشم. یا حتی نظاره هم نکنم.

تحمل خودم از توانم داره خارج می‌شه. یه جایی از اریک فروم نقل شده بود فصل مشترک ااغلب روان‌نژندی‌ها خودشیفتگیه. روانم رو در آستانه‌ی نژندی می‌بینم ولی نمی‌تونم نسبتی بین این میزان انزجار از خودم و خودشیفتگی برقرار کنم.

یه شبکه‌ی اجتماعی بسازیم به اسم زمین خاکستری. یا زمین خالی. توش فحش بنویسم صاحبش بیاد ورداره.

از آدم بودن خسته ام.

همیشه چیزی یا کسی رو پیدا می‌کنم که زندگی‌م رو بهش بیاویزم. الان به خاطر بچه‌های مدرسه زنده‌ام.

واقعیت اینه که همه (حتی کسایی که اسمشون رو می‌ذاریم دوست) دوست دارن با کسی که حالش خوبه یا یه کیفیتی داره وقت بگذرونن. یه آدم درجازده‌ی بی‌پول عقب‌مونده‌ی افسرده جاش توی سطل آشغاله.

من افسرده نیستم. فقط حالم از خودم به هم می‌خوره.

به نظرم ایلان ماسک اسم توییتر رو عوض کرد که حمل بر توی بلواسکای بودن نشه.