"อ้ามมม" พอช้อนเข้ามาใกล้ปากก็เข้าไปรับอย่างยินดี

เคี้ยวเจ้าห่อหมกในปากหงุบๆ พลางลิ้มรสชาติของมันไปด้วยในตัว

"โห อย่อยมากเลยคับพี่หมอตง! อย่อยสุดๆ" เอามือจับแก้มตัวเองเอียงตัวไปมา ไม่เคยรู้เลยว่ามีของอร่อยขนาดนี้ด้วย!

สรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไปเล็กน้อยพอรู้ว่าอีกฝ่ายทำงานเป็นหมออยู่ที่อนามัย

"ชิมได้ด้วยหรอคับ!" พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ

"งั้น...งั้นชีวันชิมนิดเดียวก่อนได้ไหม ถ้าชิ้นใหญ่กัวจะกินไม่หมดคับ"

ส่ายหัวไปมาก่อนจะนึกได้ว่าพี่ชายที่อยู่ตรงหน้ารู้ชื่อของตนแล้วนี่นา เลยทวนอีกรอบว่าตนจำชื่อถูกรึเปล่า

"ว่าแต่พี่สุดหล่อชื่อพี่ตงใช่ไหมคับ"

ชีวันเขยิบตัวเข้าไปดูใกล้ๆ

"ยังไม่เคยเลยคับ..."

"แต่ชีวันว่าถ้าเผ็ดนิดโหน่ย ชีวันน่าจะกินได้คับ" ว่าแล้วก็ขยับมือมาทำท่าเหมือนจะจับจีบประกอบด้วย

"แล้วห่อหมกนี่พี่ชายสุดหล่อ ว่าอร่อยอะเป่า"

(ขอแจมด้วยคนนะคะ🤲✨)

พอมีงานกฐินจัดขึ้นในชุมชน กันตาเองก็พาเจ้าลูกชายตัวน้อยอย่างชีวันมาเปิดหูเปิดตาบ้าง

เจ้าชีวันตัวน้อยก็รีบขอแม่อาสาเป็นคนวิ่งเข้าไปต่อแถวรับอาหารอย่างกระตือรือร้น จนกระทั่งถูกถามเข้า

"ห่อหกหน้าตาเป็นแบบไหนหรอคับ มันเผดอ้ะป่าว"

ชีวันเอียงคอถามด้วยความสงสัย พูดชัดเป็นบางคำแต่บางคำก็ยังไม่ชัดนัก

(//หันหน้าหนี ไม่รู้ไม่ชี้)

(ป่าวน้า หมั่นเขี้ยวอะไร แม่สอนว่าชีวันต้องเป็นเด็กดี)

( ลุงเข้มสุดหย่อ อย่ากินแก้มชีวันเลยน้า //เริ่มเบะแล้ว แต่ปากยังชมอยู่)