ไม่เป็นไรค่ะ อ่านเข้าใจอยู่ อิอิ

แล้วก็ คิดว่าอะไรฝน ๆ เหมาะกับคู่นี้จริงค่ะ ต้องยกวามดีความชอบให้พระพิรุ– มังกรวารี ดีใจที่ชอบนะคะ❤️

อ่านหัวข้อแล้วนะคะ สมองไหลมาก 555555

ลี่อาจจะรู้ตัวด้วยตัวเอง แล้วเขินมาก ขังตัวเองไว้ในป้อมปราการไม่ขึ้นบกมาเจอหน้ากันเป็นเดือน ๆ ก็ได้ค่ะ ลำบากชาวฟองเตนที่ต้องหลบฝนทั้งเดือนเพราะมังกรหงอยบางตัวค่ะ 5555

ต่อจากนี้คิดว่าคงน่ารักกันมาก ๆ เลยค่ะ โดยเฉพาะตอนฝนตก ลี่เขินแค่ไหนก็ปิดไม่มิดแล้วนะ 🤭

ทางนี้ก็รอเล่นนิวลี่วีคลี่นะคะะะ

ฮุ้ยยยย ดีใจที่คุณโยชอบนะคะ ไม่ได้แต่งฟิคนานก็แอบกังวลว่าจะลืม ๆ การใช้คำเหมือนกันค่ะ 5555

ท่านผพพษเค้ารู้มานานจริงค่ะ ทนฟังลี่บ่นมานานเหมือนกัน 555 แน่นอนว่า ไอ้ความกังวล หรือเรื่องแอบบอกชอบเค้าในใจ (ตอนฝนตก) พ่อมังกรรับรู้หมดเลย 5555

โอ้ยยเขินนนน

-22-

"ฉันเองก็ไม่ได้ยินอะไรเลย"

มือเรียวภายใต้ถุงมือยื่นออกมือทาบบนมือที่จับแก้วชาอยู่

"ว่ากันตามตรง…ฉันได้ยินแค่เสียงของเธอ"

ชายหนุ่มเบิกตากว้าง สมองเริ่มประมวลผลตามไม่ทัน

"มีแค่เสียงของเธอ มา 20 กว่าปีแล้ว…ไรธ์สลีย์"

"คะ-คุณ? คุณเนอวิลเล็ตต์?"

"ฉันเอง…อย่าตวาดกันเลยนะ ฉันจะเสียใจ"

"คุณเนอวิลเล็ตต์!"

-จบ-

-21-

เนอวิลเล็ตต์ยิ้ม เป็นยิ้มที่ผสมหลากหลายอารมณ์และความรู้สึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ปลงใจ ดีใจ กังวลใจ โล่งอก จำใจ และ…ประหม่า

"ขออภัยด้วย" รูม่านตาคู่นั้นขยายออกราวกับสัตว์ป่าที่กำลังตื่นตัว

"ครับ?" ไรธ์สลีย์เอียงคอไม่เข้าใจ

มุมปากเรียวกดยิ้มลึกขึ้น ฉายแววความเอ็นดูคนตรงหน้าโดยไม่คิดปิดบังเหมือนที่แล้ว ๆ มา

-20-

"…"

หญิงสาวขยับปาก แต่ชายหนุ่มไม่ได้ยินอะไรเลย เจ้าหล่อนไหวไหล่ ก่อนจะโบกมือแล้วเดินจากไป

ดยุกหนุ่มขมวดคิ้ว หันกลับไปหาตัวช่วย

"ดูเหมือนวันนี้ผมจะหูอื้อนิดหน่อย เมื่อกี้คุณคลอรินด์อยู่ไกลเกินไป ผมไม่ได้ยินอะไรเลย เธอบอกว่าอะไรเหรอครับ"

-19-

ดูเหมือนเธอกำบังเดินทางไปที่ลานประลอง

ไรธ์สลีย์ฌบกมือเรียกหล่อนพร้อมกล่าวทักทาย

ไม่ได้อยู่ไกลกันนัก ไม่จำเป็นต้องตะโกน

ตัวแทนประลองสาวได้ยินเสียงเรียกก็เลิกคิ้ว มองคนสองคนที่ไม่น่ามานั่งกินขนมหวานในที่แบบนี้ และเวลาแบบนี้ได้ เธอเดินเข้ามาใกล้เขตรั้ว ไม่ได้เข้ามาในร้าน เพราะต้องรีบเดินทางต่อ

"…"

"ฮ้ะ?" ไรธ์สลีย์เอียงคอ คลอรินด์เอียงตาม

-18-

ดวงตาสีประหลาดคู่นั้นจ้องมองตอบกลับมา มันดู…ดูมีเสน่ห์อย่างไม่น่าให้อภัย

โหนกแก้มของชายหนุ่มฝาดแดงขึ้นเล็กน้อย ใจกระตุกเหมือนกำลังจะบินออกจากอกอยู่รอมร่อ

"ฉันมีความสุขมาก…ขอบใจนะ"

ชาเกือบกระฉอก

ไรธ์สลีย์เบนหน้าหลบไปทางอื่น เขาทนสบตาคู่นั้นไม่ไหวหรอก ได้หัวใจวายกันพอดี

"โอ๊ะนั่น คุณคลอรินด์นี่" ดยุกหนุ่มสังเกตุเห็นเพื่อนสาว ที่สนิทตามประสาคนทำงานร่วมกัน

-17-

ก่อนจะนั่งหลังเหยียดตรง โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย สบตากับลูกแก้วสีประหลาดอย่างจริงจัง

"ผมหมายถึง อย่างน้อย ผมก็ดีใจที่ได้เห็นว่าคุณไม่ได้กำลังเศร้า…เหมือนวันนั้น"

วันที่ฝนตก แล้วคุณยืนตากฝนอย่างโดดเดี่ยว

เส้นตรงที่ตรงแหน่วอย่าวกับความยุติธรรมของฟองเตนโค้งขึ้นช้า ๆ เนอวิลเล็ตต์กำลังยิ้ม…อย่างจริงใจ

-16-

เสียงผ่อนลมหายใจยาวดังออกมาโดยไม่คิดจะปิดบัง หรือไม่ เจ้าตัวก็คงไม่ทันได้คิด

"เปล่า ก็แค่" ไรธ์สลีย์หัวเราะแห้ง ๆ กับตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงขี้เล่น

"ดื่มชายามบ่ายกับคุณทีไร ฝนตกทุกทีเลย"

ถ้าหูไม่ฝาด เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

"ต้องขออภัยด้วย"

"ไม่ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั่น" ชายหนุ่มรีบโบกมือปฏิเสธ

-15-

หัวใจของไรธส์ลีย์เหมือนตกลงไปในทะเลลึก รู้สึกไม่มั่นขึ้นมา

นี่เขา หายแล้วใช่ไหมนะ?

"คุณเนอวิลเล็ตต์" เผลอเรียกออกไปอย่างร้อนรน

กลัว

กลัวไม่ได้ยินเสียงคุณ

คนถูกเรียกเลิกคิ้วขึ้น สัมผัสได้ถึงความกระวนกระวายใจของอีกฝ่าย เขาตอบกลับด้วยโทนเสียงที่เป็นกันเองมากขึ้น

"ว่าอย่างไร ท่านดยุก?"

-14-

ระหว่างนั้นเองก็มีเม็ดฝนตกลงมาจากฟ้าปรอย ๆ

ดวงตาคมของดยุกตวัดสายตาไปที่หน้าของผู้พิพากษาสูงสุดโดยอัตโนมัติ สำรวจอยู่นานจนมั่นใจจึงค่อยพ่นลมหายใจโล่งอก แล้วกระดกชาไปอีกอึก

หมดแก้วแล้ว

เนอวิลเล็ตต์ยกกาขึ้นรินให้ใหม่

บรรยากาศเย็นลงเล็กน้อย มีเสียงหยาดฝนกระทบเปาะแปะกับเต๊นท์ผ้าใบ

เสียงฝน ไม่มีแล้ว

อืม…

ดูเหมือนวันนี้เขาจะหูอื้อ

ชายหนุ่มเอียงคอ กลอกตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อนึกรายละเอียดสำนวน

"มันก็…อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า"

เนอวิลเล็ตต์ใช้ช้อนคนแก้ว ขณะตอบอย่างสุขุม

"ท่านดยุกออกปากชวนทั้งที จะปฏิเสธคงเสียมารยาท"

ดยุกไหวไหล่ "คุณก็รู้ว่าผมมี…เหตุผลมากพอ ถ้าคุณจะปฏิเสธน่ะนะ"

มุมปากเรียวโค้งขึ้นจนแทบจะมองไม่เห็น เนอวิลเล็ตต์ไม่ได้ให้คำตอบ กลับประคองแก้วขึ้นลิ้มรสเครื่องดื่ม

-12-

จึงได้มาลงเอยที่ร้าน Lutece เจ้าเก่า

บนโต๊ะมีคอนโดขนมหวาน และแก้วชาเข้าเซ็ตคู่หนึ่ง แน่นอนว่าเนอวิลเล็ตต์ไม่ลืมที่จะสั่งกาน้ำชาสำหรับเติมชามาไว้ด้วย

ไรธ์สลีย์ถือแก้วขึ้นสูดกลิ่นที่คุ้นเคย ราวกับอาการเสพติด… เขาสูดมันซ้ำถึงสองครั้ง ก่อนจะตะแคงจิบเข้าปาก

"ตอนเย็นจะมีการพิจารณาคดีเรื่องการรับซื้อของผิดกฎหมาย ผมไม่นึกว่าคุณจะตอบรับคำชวน"

-11-

ปัจจุบัน ขีวิตของดยุกหนุ่มมีความสุขมาก ได้เจอหน้าคนในดวงใจบ่อย ๆ แถมยังมีแผนที่จะเริ่มขยับความสัมพันธ์ด้วย

วันนี้ก็เลยชวนคุณเนอวิลเล็ตต์ออกมาดื่มชากันแถว ๆ ร้านกาแฟข้างพระราชวังเมอร์โมเนีย

ท่านผู้พิพากษางานรัดตัว เวลาว่างน้อย ไปไหนไกลคงไม่ได้

-10-

อ่า แย่แล้ว ดันหลุดปาก…

จิ๊…

รู้แล้วก็เหยียบไว้ให้มิด

ไรธ์สลีย์แอบชอบเนอวิลเล็ตต์

เป็นการแอบชอบข้างเดียวมาหลายปีแล้วด้วย

ดังนั้น เลยโล่งใจมากที่อาการผิดปกติหายไป เพราะนั่นหมายความว่าไม่ต้องไปพัวพันกับไอ้ 'คู่แห่งโชคชะตา' อะไรนั่น

เอาล่ะ จบนิทานระลึกอดีตเพียงเท่านี้

-9-

และเราก็จะได้มีปาร์ตี้น้ำชากันน่ะนะ

ใช่ พวกเราปาร์ตี้น้ำชาทุกครั้งที่ฝนตกเลย!

เคยชวนคุณซิกวินด์แล้วนะ แต่เจ้าตัวปฏิเสธ เลยเป็นปาร์ตีน้ำชาของพวกเราแค่สองคน

หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์น้ำท่วม ทุกอย่างก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ

อาการผิดปกติหายไปแล้ว แถมยังได้อยู่กับคุณเนอวิลเล็ตต์สองต่อสองบ่อย ๆ อีก

-8-

ดังนั้น เขาจะรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องทำงาน ขังตัวเองไว้พร้อมกับเปิดเพลงเคล้าบรรยากาศ รอจนกระทั่งรู้ถึงโน๊ตเพลงที่เปิดอยู่ ถึงจะออกมาจัดการธุระข้างนอกต่อ

ถ้าวันนั้นท่านผู้พิพากษาสูงสุดไม่เข้ามาทักทายถึงห้องทำงาน เขาก็ไม่มีทางรู้เลยว่าตัวเองหายดีแล้ว แถมเครื่องเล่นแผ่นเสียงยังพังอีกต่างหาก

ตอนนี้ ทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณเนอวิลเล็ตต์ ก็เหมือนเป็นสัญญาณว่าฝนด้านบนกำลังตก

-7-

ต้องขอบคุณคุณเนอวิลเล็ตต์ที่ไม่รู้ว่าวันนั้นคิดอะไร บุกมาหาเขาถึงห้องทำงานแล้วชวนดื่มชากัน

ตอนนั้นไรธ์สลีย์ถึงกับทำแก้วชาร่วง

ได้ยิน ได้ยินแล้ว!

ความปิติแนบลงบนหน้าสิบสองชั้นจนแม้แต่ผู้พิพากษาสูงสุดยังสัมผัสได้

ป้อมปราการเมโรพีดอยู่ใต้น้ำ ดังนั้น ฝนจะตกหรือไม่ ไม่มีทางรู้เลย คนที่นี่ไม่สนใจด้วยซ้ำ

แต่ดยุกหนุ่มจะรู้ได้ทันทีเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าหูดับ

-6-

แล้วความสงบแสนอ้างว้างก็กลับมาหาเขาอีกครั้ง

จนถึงทุกวันนี้

ก็นะ นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายเดือนก่อนน่ะ

ถึงจะไม่เคยมีประวัติการรักษาอาการนี้ แต่ข่าวดีคือ เขาหายแล้ว

ไรธ์สลีย์หายจากไอ้อาการบ้านี้แล้ว!

เขาได้ยินเสียงในยามที่ฝนตกเหมือนชาวบ้านชาวช่องแล้ว เยี่ยม!

-5-

อันที่จริง…ตอนที่เข้าคุกที่เมโรพีดใหม่ ๆ เขาเคยได้ยินอยู่ครั้งหนึ่ง

เสียงของคนคนนั้นฟังดูเศร้ามาก เศร้ากว่าเขาที่เพิ่งผ่านเรื่องราวเลวร้ายแล้วโดนโยนเข้าคุกเสียอีก

เขาจำได้แม่น เสียงนั้นเอาแต่ส่งเสียงซ้ำไปซ้ำมาว่า ทำไม ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไมกันนะ

เขาทนฟังอยู่เป็นชั่วโมง สุดท้ายก็หงุดหงิด ตวาดกลับไปว่าหนวกหู น่ารำคาญ